Backpackers Bargains: Budget Restyle

Hoewel ik nooit erg modebewust ben geweest, kan ik inmiddels niet anders dan constateren dat ik 3 na maanden Azie verworden ben tot wandelende modeblunder. Door een strikt 'dieet' van rijst, rijst, rijst en rijst, zijn mijn heupen en billen momenteel wat minder 'Hollands glorie' dan anders (ben benieuwd voor hoe lang, ik geniet er maar van zo lang het duurt :D).
In mijn vervaalde, uitgezakte linnenbroek (die zover afzakt dat ik af en toe struikel over de pijpen) voel ik me letterlijk een hobbezak.
Na een lange tijd rondlopen in praktische sloeberbroeken, verlang ik ineens immens naar het gevoel van een spijkerbroek aan mijn lijf. Maar budgetbewust als we reizen en met de wetenschap dat kleding op reis extreem vergankelijk is en mijn lijf over een maand net zo goed terug bij oude barbapapa proporties kan zijn, wil ik geen klauwen met geld uitgeven aan een nieuwe broek. Ik maak me klaar voor een queeste: iets dat goed staat en goedkoop is. Voordat ik goed en wel begonnen ben met zoeken, lopen we in Ubud echter tegen een broekenwinkel aan die grote kortingen geeft. De eerste broek die ik pas zit als gegotenen kijkend op het prijskaartje kan ik mijn ogen niet geloven: deze echte-nep-dolce-en-gabbana kost minder dan een onderbroek van C&A! Voor (serieus!) 6 euro is deze perfect passende broek de mijne. Al gaat ie maar een week mee, dan is ie het waard. Telkens wanneer de temperatuur gematigd genoeg is, paradeer ik erin rond en ik waan me bijna een topmodel.

Maar ja.. dan is er nog mijn haar. Een overdosis zon, zout en een uitgegroeid laagjeskapsel maken dat ik eruit zie als een mislukte vrouwelijke Chris Zegers. De dode pieken, die op wonderbaarlijke wijze links ook nog eens langer zijn dan rechts, staan alle kanten op en ik kan mezelf niet langer voorliegen dat dit een typisch 'avontuurlijke-reizigsters-kapsel' is. In Yogyakarta besluit ik daarom - enthousiast aangemoedigd door Auke die mijn vogelverschrikkerhoofd ook niet langer aan kan zien - om de kapper te bezoeken. Ik krijg een glamourmagazine voorgelegd en mag daaruit kiezen wat voor hip kapsel ik mij wil laten aanmeten. Uitleggen dat ik simpelweg van de dode puntjes af wil, leidt tot grote miscommunicaties en alleen al de manier waarop de kapper mijn haar geheel tegen de natuurlijke groei van mijn kruin in, probeert te kammen stemt me niet gerust. Een lange hints-sessie later gaat de man - die volgens mij nog nooit een schaar heeft vastgehouden - met bevende hand aan de slag. Terwijl ik met ingehouden adem van de spanning afwacht, kijkt Auke alert mee om al te grote drama's te helpen voorkomen. De kapper knipt en knipt en 3 centimeter eraf wordt 4,5,6,7 centimeter eraf. Inmiddels is mijn haar weer schouderlang (of schouderkort). Zo wordt het nooit wat met die lange blonde paardestaart waarmee ik thuis dacht te komen!
Maar ach.. wat korter dan gepland, maar al met al een heel wat frissere, gezondere aanblik. Bagus!! Kapper blij met het compliment, ik blij deze ziting overleefd te hebben. Financiele schade: 1 euro.
Van uberslons tot bijna modieus, het kan hier makkeijk voor minder dan 10 euro!

Auke ziet er daarentegen minder lekker uit. Theoretisch moest het met al die lage afdakjes, deuropeningen en poortjes een keer gebeuren en op de valreep lukt het ook in de praktijk. Na vele malen zijn hoofd stoten, slaat Auke nu dan echt een gat in zijn kop aan een extreem laag ijzeren afdakje in Yogya. Als hij me het resultaat laat zien, schrik ik me rot: een lange kras van een paar milimimeter diep bovenop tot halverwege zijn hoofd en op zijn achterhoofd een gaatje dat er niet al te fris uit ziet. Ik verwacht dat het bloed elk moment over zijn hoofd zal beginnen te gutsen en kijk al om me heen waar in deze absolute chaos ik hulp in kan roepen. Gek genoeg valt het bloeden echter erg mee en nadere huis-tuin-en-keuken-diagnostiek leidt tot de conclusie dat tussenkomst van een dokter geen noodzaak is. We bezoeken een apotheek voor watten en ontsmettingsmiddel en de rest van de dag loopt Auke dus met een hoofd vol oranje jodium rond. Hij trekt de nodige aandacht. maar zijn verwondingen genezen gelukkig snel, dus we komen er goed mee weg.

Yogya staat vanzelfsprekend niet alleen in het teken van uiterlijke verandering. Het is ook een laatste ervaring met Indonesische cultuur.
Hoewel de stad beschreven wordt als een van de leukste steden van Java, met veel studenten, kunst en cultuur, kunnen wij er weinig anders van maken dan dat het er vooral groot, druk en chaotisch is. De ons inmiddels bekende indrukken, die echter nooit lijken te wennen en overweldigend blijven: tropische hitte, verstikkende uitlaatgassen, oorverdovende herrie, maar – inmiddels ook een bekend gegeven - als je je best doet is er op detailniveau erg veel te zien.
Stokoude becaks rijden af en aan, soms met mensen, vaak ook met grote stapels vracht. Veel verkopers langs de straat, die een handeltje maken van de meest vreemde zaken: verkleurde plastic tuinstoeltjes, of oude gevonden brillen, sommige met jampotglazen, andere dubbelfocus. Komt passen en zie of er iets tussen zit. Ook veel bedelaars, die ongegeneerd heel dichtbij komen en hun hand ophouden. Natuurlijk geven we wat, maar na de 5e bedelaar is ons kleingeld op. Vrouwtje nummer 6 komt haar hand opsteken en slaat Auke wanneer hij haar niets geeft! Ze is bepaald geen Lucia Rijker, maar toch... elegant vinden we het niet.

We brengen veel tijd door bij een supermooie koffietent, met bruin brood (jeeeeee!), een draadloze internetverbinding en een bibliotheek vol fantastische boeken. Tussen al dat luieren door, bezoeken we de Prambanan en de Borobodur, de reden van onze komst naar Yogyakarta.

De Prambanan is – zoals verwacht – niet fantastisch. Dit grote hindoecomplex, gebouwd ter verering van de goddelijke drie-eenheid Brahma, Vishnu en Shiva, is door vele handen met bloed, zweet en tranen gerestaureerd, om vervolgens in 2006 door een aardbeving met de grond gelijk gemaakt te worden. De heropbouw is weer in volle gang, maar dit betekent dat het complex grotendeels in de steigers staat. We krijgen een indruk van wat ooit is geweest en bedenken ons dat restaurateur zijn echt puzzelen voor gevorderden moet zijn..

De volgende dag een vroege herkansing tijdens de zonsopkomst bij de Borobodur. Hiervan zijn we ontzettend onder de indruk. Een enorme Boeddhistisch bouwwerk, dat de tand des tijds prima heeft doorstaan en niet geleden lijkt te hebben onder alle aardbevingen en vulkaanuitbarstingen die zich de afgelopen eeuwen op Java hebben voorgedaan. Op de top staan vele stoepas en op de muren bevinden zich ontelbaar veel reliefs, waar de zon een prachtig schijnsel op werpt. We zijn zeker niet de enige toeristen, maar de plek heeft iets ruimtelijks en er hangt absoluut iets mystieks. We slenteren er een paar uur rond en maken meer dan 100 foto's.

Het vele vroegen opstaan (de laatste tijd gemiddeld zo'n 2 keer per week om 4.30u en de andere dagen meestal rond 7.00u) begint enigszins zijn tol te eisen. We zijn moe... dus tijdens onze laatste dagen in Yogyakarta en Sanur houden we ons rustig, plonzen we wat in het zwembad bij de guesthouse, zitten we verzonken in onze boeken en houden we ons bezig met wat regeldingetjes.
We vliegen terug naar Kuala Lumpur, waar we onze spullen ordenen (weggooien, naar huis sturen of meenemen naar het volgende continent), nog wat noodzakelijkheden shoppen en een busticket kopen naar Singapore, waar we vanmiddag nog een leuke date op het programma hebben staan en vanavond vervolgens doorvliegen naar Darwin!

3 maanden Azie zijn – ondanks de nodige ups en downs – voorbij gevlogen! En na een moeizame start durven we inmiddels wel te beweren dat we Indonesie - waar de mensen ons soms tot wanhoop dreven, maar vaker nog overweldigden met hun extreme hartelijkheid - zullen gaan missen.
Auke al er ook aan moeten wennen dat hij vanaf nu niet meer als Zidane (Indonesische kinderen kijken niet zo nauw en zien vooral de vergelijking: lang, donkerharig en kaal) door het leven kan gaan.

Onze reis is bijna op de helft. Gek genoeg voelt het alsof we de helft met het verlaten van dit werelddeel gepasseerd zijn. Vanaf nu kunnen hebben we eigen vervoer tot onze beschikking, kunnen we ons in het Engels verstaanbaar maken, kunnen we uit gaan kijken naar ontmoetingen met vrienden en familie en wordt het reizen alleen maar makkelijker!

Liefs en tot de volgende update vanuit Down Under,

Ramona en Auke

PS:
- Sorry Maarten, het is toch een lang verhaal geworden, kort en bondig is niet mijn ding vrees ik... ;)
- Jolien, erg gezellig je gesproken te hebben!
- Suus, topfoto!
- Ome Joop en tante Thea, tot snel bels!
- Emy, we zijn benieuwd of je dochter op jou lijkt. Leuk dat we haar gaan ontmoeten!
- Pa en ma, bedankt voor alle hulp rondom administratieve zaken.
- Oma, alvast gefeliciteerd!
- Loes, ook alvast gefeliciterd!
- Wen, alles goed in Utrecht? Ik mis je!