Aankomst in Ljubljana

Vrijdag zijn we voor dag en dauw opgestaan en met een ultiem volle rugzak (die mij de avond ervoor extreem veel inpakstress heeft opgeleverd) naar het station gewandeld.
We maken ons dagelijkse routinetochtje met de trein naar Rotterdam, om daar over te stappen op de internationale trein naar Brussel, vanwaar we naar Ljubljana, de hoofdstad van Slovenie vliegen.

Na nog een bustocht zijn we ruim op tijd voor onze vlucht op luchthaven Charleroi. Een hemeltergend saaie plek, waar we nog de nodige tijd te overbruggen hebben. Meest memorabele (?) moment voor de vlucht is de bagagecheck. Eerst wordt een flesje uit mijn tas gevist (leeg mogen ze ook niet mee, zucht..) en vervolgens kan de controlebeamte zijn lachen niet bedwingen wanneer hij een groot stuk komkommer uit mijn tas vist...
Machteloos moet ik deze spot over mij heen laten komen en ik kan alleen maar bij mezelf denken: vitaminen zijn belangrijk!!
De man heeft tranen over zijn wangen rollen en in elk geval heb ik zijn saaie dag doorbroken..

Helaas moeten we ook nog twee uur vertraging uitzitten, maar het niet anders kunnen dan wachten brengt ons wel helemaal in de onthaaststemming.
Uiteindelijk.. na al die tijd met heel veel wachtende mensen in een veel te kleine ruimte te hebben doorgebracht, gaat toch eindelijk onze vlucht.
Wizz Air, een prijsvechter, ik vond het allemaal al spannend.
En tijdens de vlucht komen we tot de volgende bevindingen:
- de video apparatuur aan boord van het toestel is vooroorlogs
- aan klimaatcontrole doet men niet (het is extreem droog aan boord)
- de zitplekken zijn bestemd voor mensen kleiner dan 1.60m (Auk zit met zijn benen in zijn nek)
- er is regelmatig sprake van flinke turbulentie
- het frame van het raampje waaraan wij zitten, komt er aan de binnenkant van het toestel af vallen en wil - ondanks verwoede pogingen - niet meer vast blijven zitten
- de landing verloopt, op zijn zachts gezegd, stuiterig. Sommige mensen kunnen een gil niet onderdrukken, we veren bijna met onze hoofden tegen het dak van het vliegtuig en de nagels van mijn onbekende Kroatische buurvrouw moet ik uit mijn knie peuteren.
De slogan van Wizz Air is: now we all can fly. Wij hebben meer het gevoel dat ze eigenlijk bedoelen: now we all can die.

Uieindelijk staan we in elk geval ongeschonden in Ljubljana en vinden we in no time onze hostel, die gelegen is in de ambassadewijk.
De avond gebruiken we voor het verkennen van de stad en ook de dag erna is dat onze voornaamste bezigheid.

Ljubljana is een gezellige stad. Hier en daar nog wat communistische reminders (als in: betonnen gebouwen), maar ook veel mooie architectuur.
Een prachtig oud deel van de stad, met overal terrasjes langs de rivier.
Ljubljana is rijk: hippe mensen, dure kleding, een markt met alleen maar producten van topkwaliteit, waanzinnig lekker eten en ook nog eens heel veel groen en mooie plekjes, zoals het Tivoli Park en het kasteel op de heuvel. Best leuk voor een dag of twee!
Maar morgen toch echt tijd voor natuur. We gaan s ochtends met de bus naar Bled, een - naar de Slovenen zeggen - sprookjesachtig meer. Lekker kamperen en genieten van het mooie weer!