The Real Mexico

We besluiten een aantal dagen in Puerto Vallarta te blijven om wat tot rust te komen na in korte tijd behoorlijk wat onderweg te zijn geweest.
We settelen in een ruim appartement met keuken, vullen de koelkast met eten en relaxen in een huiselijke situatie.

Dit geeft wat rust en doet bij mij eindelijk het besef ontstaan dat ik vakantie heb en er helemaal niets hoeft. Puerto Vallarta is toeristisch, maar omringd door natuur. Ook hier is de hitte immens en de luchtvochtigheid extreem, wat me noodzaakt mijn tempo aan te passen en alles op zijn elfendertigst te doen.
Gezien het feit dat er niets hoeft, begint dat ook eindelijk een beetje te lukken.

Ik breng uren door, kijkend naar de pelikanen die boven de zee scheren, jagend op hun verse vis. Ik wandel over de boulevard, kijk mensen, lees een boek, doe niks…

Maar natuurlijk begint het al snel te kriebelen en is er behoefte aan actie. We organiseren een mountainbiketocht de jungle in. Afzien. Tanden poetsen doet me al zoveel zweten dat ik het gevoel heb een verkoelende douchte te kunnen gebruiken, het fietsen leidt tot een niet te evenaren mate van oververhitting. Maar toch.. het voelt fijn om actief te zijn en de off-road downhill tocht die volgt na het klimmen is een fijne beloning na het harde werken.

De volgende dag maken we een wandeling door de jungle langs tropische stranden. Een mooi gebied, maar ook hier is het wandelen als gevolg van de extreme warmte en luchtvochtigheid fysiek zo vermoeiend dat we ons tot een paar uur actie moeten beperken en de hele middag uitgeteld onder de ventilator doorbrengen. Sommige mensen zeggen dat dit soort hitte went, maar als je de honden puffend in de schaduw ziet liggen en de lokale bevolking met zweetdoordrenkte shirts rond ziet schuifelen, dan roept dat toch echt het idee op dat dit klimaat nooit echt went.

Puerto Vallarta biedt alles dat een toerist kan wensen: hippe nachtclubs, dure koffietenten, talloze sarong/zomerhoed/bikini standjes, internetcafe’s en.. tatoeerders, die goed werk leveren tegen een zeer bescheiden prijs. 3 voor Jason, 1 voor mij. Ik ben weer een ervaring en een kompas op mijn arm rijker.

Na 6 dagen in Puerto Vallarta zijn we echt wel uitgekeken op deze plek. We besluiten onze reis voort te zetten en nemen een vroege bus naar de noordelijke kustplaats Los Mochis, vanwaar we Copper Canyon in willen reizen.

Als ik op zaterdagochtend wakker word, vermoed ik een infectie te hebben. De dag begint dus met het zoeken van een dokter, voordat we meer desolaat gebied in reizen.
Die dokter moet een gynaecoloog zijn, want mijn probleem is -heb ik dat - een 'vrouwenprobleem'.

Niet de meest elegante manier om het weekend te starten en gezien het feit dat de dokter alleen Spaans spreekt, heb ik Jasons talenkennis nodig om mij te assisteren. Uhm… Leer je reisgenoot kennen!?

Jason als vertaler betekent veel grappen en grollen en een anatomische les, de nodige hilariteit, maar ook een serieuze medische check-up en naar wat lijkt een betrouwbare diagnose verder verlaat ik gezond verklaard (maar inderdaad met milde infectie die wat medicatie behoeft)de dokterspraktijk.

We reizen vanuit los Mochis naar el Fuerte, de dorre droogte van de woestijn in. En in het hoge noorden van het land, treffen we eindelijk het Mexico zoals ik het me altijd heb voorgesteld, kleine dorpen met brede uitgestorven straten, zinderende hitte die de lucht doet trillen, mannen met grote hoeden en cowboylaarzen die loom bewegen in de verstikkende zon.

We zullen een paar dagen in el Fuerte blijven, zien wat er te doen is en de sfeer (en het stof) opsnuiven. Daarna zullen we stukje bij beetje met de trein Copper Canyon in reizen en stoppen waar we kunnen. We hebben besloten dat dit het Mexico is dat we uitgebreid willen verkennen en dat we rustig de tijd zullen nemen om onze route richting Chihuahua af te leggen.

Verhalen volgen indien mogelijk vanuit Creel en anders vanuit Chihuahua!

Liefs,
Ramona