Back to the Primitive

We blijven uiteindelijk 5 nachten in het prikkelarme hotel in Boavista, waar de dagen de routine volgen van: ontbijtbuffet, water kopen in de supermarkt, film kijken, lunch in kilorestaurant, internetten, en nog meer films kijken.

5 dagen goede slaap, een koele kamer en afwisselend eten doen wonderen en met hernieuwde energie begeven we ons op 2e paasdag naar Bonfim aan de grens.
We ‘checken uit’ bij de Braziliaanse grenspost en ‘checken in’ bij de douane van Guyana.

In het zinderend hete Lethem wachten we tot de mini-van gevuld is met meer personen dan dat er zittingen zijn (wat mij vervolgens urenlange strijd oplevert met een vrouw die haar krijsende baby op mijn schoot probeert te parkeren, maar ik weiger me verantwoordelijk te voelen voor hetgeen een ander produceert), om de naar verwachting 12 uur durende rit naar Georgetown aan te vangen.

De tocht gaat dwars door de wildernis, over een rode onverharde kleiweg vol bulten en gaten, met in geen velden of wegen beschaving te bekennen. Al snel blijkt deze rit niet simpelweg oncomfortabel, maar ronduit beangstigend doordat we vervoerd worden door een psychopathische chauffeur die denkt dat ie Schumacher is. De man sprint alsof zijn leven ervan af hangt en gaat plankgas door de bochten, waarbij er steeds volledige onzekerheid is of er obstakels of tegenliggers zijn. We rijden in een 2W drive busje, maar halen in volle vaart 4WD jeeps in die veel meer voor deze weg geschikt zijn. In seconden zijn ze in geen velden of wegen meer te bekennen.

Ik zit met 3 andere personen achter in het busje, zonder gordel en zonder hoofdsteun. Bij elke hobbel vliegen onze hoofden tegen het plafond en ik merk dat ik me steeds krampachtiger vast zit te houden en mijn knokkels steeds witter worden, naarmate het kamikazegedrag van de chauffeur toeneemt.

Als er een voertuig met pech op de weg staat (wat vaak voorkomt), kiest Schumacher ervoor om niet te vertragen maar te toeteren en gas bij te geven. Het voelt alsof ik een bijrol speel in een slechte film en onze chauffeur waant zich de ster-acteur.

Binnen een half uur missen we rakelings een tegenligger, omzeilen we op de valreep een hobbel van schansformaat (wat ons echter in een diepe kuil doet belanden die de assen doet kraken, de ramen doet rinkelen en onze lijven een enorme schok geeft) en rijden we op een possum in, waarbij de chauffeur het dier wel ziet, maar toetert en gas bijgeeft, waardoor we het met een keiharde klap raken en met een noodvaart de lucht in gekatapulteerd zien worden.
Het huilen staat me inmiddels nader dan het lachen, maar als we de chauffeur roepen dat hij rustiger aan moet doen, vindt hij dit allemaal een grote grap en vervolgt als een dolle zijn weg.

Zodra we stoppen voor een paspoortcontrole spreek ik hem opnieuw aan en kan geen andere manier bedenken dan hem zeggen dat ik zijn baas zal bellen als hij niet per direct gas terug neemt.
Hoewel dit met tegenzin gebeurt en zijn ‘rustig rijden’, nog steeds zou kunnen doorgaan voor agressief en roekeloos, voelt het alsof ik de achtbaan voor het sprookjesbos heb verwisseld.

Met nog slechts een paar schrikmomenten bereiken we rond 22.00u (in 9 uur in plaats van de gebruikelijke 12) Georgetown. Mijn nek voelt alsof ik thuis kom van een headbangers feest en wat direct opvalt is dat de straten vol mensen zijn en 2e paasdag hier duidelijk nog een feestdag is die uitgebreid gevierd wordt.

Dat is geen goed nieuws, we bevinden ons in een donkere stad - opnieuw één die niet bekend staat om zijn veiligheid - met al onze bezittingen op ons rug en alle hotels volgeboekt.

In deze situatie berusten is geen optie, dus na wat vloeken en tieren zetten we onze nachtelijke speurtocht naar een kamer hardnekkig voort en vinden we uiteindelijk een slaapplek in een bijna leeg hotel. Hoewel we opgelucht zijn in elk geval ergens veilig binnen te zijn, is het hotel niet voor niets bijna leeg en de te dure kamer bepaald geen lot uit de loterij.
De kamer is snikheet, de bedden zakken door en de matrassen zijn te vies om aan te raken, de wc stroomt over, we vinden muizenkeutels en er zijn voldoende muggen aanwezig om met kleding aan in onze lakenzakken te kruipen in de hoop geen tropische aandoening op te lopen.
De ventilator brengt nauwelijks lucht in beweging en met 4 x in een uur een stroomstoring is zo’n ding zowieso van weinig nut. Back to the primitive!!

We zijn echter opgelucht Georgetown heelhuids bereikt te hebben en niet over straat te hoeven zwerven, dus we tellen onze zegeningen.

Gelukkig is de paasgekte van voorbijgaande aard, dus na 2 nachten afzien, kunnen we inchecken in een schoon guesthouse met airconditioning, internet en gigantische roti-maaltijden als ontbijt!

Georgetown voelt als ‘little Africa’. De mensen zijn heel donker, met blinkend witte tanden. Wij zijn de enige blanken, wat – dit klinkt misschien een beetje stom - als een interessante ervaring voelt. Georgetown wordt ook wel ‘crimetown’ genoemd, dus ik was mentaal voorbereid op het ergste.
Hoewel ik ’s avonds niet naar buiten ga, ervaar ik het deel van de stad waar we ons bevinden echter als prettig. Hoewel ik veel word nageroepen op straat en smakkende kusgeluiden hoor overal waar ik loop, valt niemand me echt lastig en voelt het nooit bedreigend.

Georgetown is een taxi-stad. Het is zo ongelooflijk heet en vochtig dat 4 blokken lopen als een zware beproeving voelt. Iedereen neemt taxi’s overal naar toe. Voor een rit in het centrum betaal je 1 tot 2 dollar afhankelijk van de afstand.
Taxi chauffeurs zijn goed gehumeurd. Hun Engels/Creool is voor mij nauwelijks te volgen, maar iedereen is in voor een praatje, ‘relax man’ is een veel gehoorde uitspraak en voor mij gaat Georgetown mijn geheugen in als de stad van de glimlach.

In een paar dagen doen we onze regelzaken. Jason laat bloedtests doen (om zeker te weten dat de medicatie die hij gebruikt geen negatieve bijwerkingen heeft), dus ik krijg de kans een blik op het ziekenhuis te werpen.
Een absolute schok. Het woord hygiëne is hier niet bekend, alle vloeren en muren zijn van kaal beton, de onderzoekskamers zijn te klein om je kont in te keren en zaken als brancards en zichtbare machines zien eruit als museumstukken. Een blik op de toiletten (geen stromend water!) en de keuken bevestigen het vermoeden dat je niet ziek kunt worden in dit land, eenmaal in het ziekenhuis kom je er vermoedelijk niet levend uit.
Een bloedonderzoek is echter een simpele procedure en de resultaten blijken goed.

Een bezoek aan de ambassade levert ons een visum voor Suriname op. En een bezoek aan een toerbureau helpt mij aan een vliegticket om in een klein vliegtuigje de Kaieteur Falls te bezoeken. Als het weer het toelaat zal ik zaterdag dit afgelegen stukje natuur gaan bezoeken, voordat we zondag Suriname in reizen!