Buenos Aires voor gevorderden

Onze argentinie ervaring begint direct bij aankomst met een oefening ´assertiviteit-in-het-Spaans`, wanneer de taxichauffeur ons in de rit vanaf de luchthaven flink af probeert te zetten. We zijn echter alert en houden voet bij stuk, wat maakt dat we direct weer het idee hebben de wereld aan te kunnen.
We zijn moe van de lange reis en onze enige missie voor vandaag is een quest naar steak. Dat is geen grote opgave en als we de homp heerlijk ruikend vlees zien die ons in de parilla wordt opgediend, weten we gelijk weer dat onze steakfantasieen niet overtrokken waren. De smaak is zo rijk en het formaat zo onwaarschijnlijk, dat we ons er in etappes doorheen moeten slaan. En dat - het moet toch genoemd worden - voor slechts 7 euro.

Zondagochtend: het zonnetje schijnt lieflijk, de mensen slapen uit, het is rustig op straat en een enkele vroeg wakkere porteno spreekt ons enthousiast aan. Dit is het moment dat je zelfs in downtown BA onbezorgd je camera voor de dag kunt halen en uitgebreid foto´s kunt maken.
We genieten van de zon in Palermo en Parque 3 de Febrero, waar het een drukte van belang is met hardlopers, fietsers, voetballers, mate drinkers, vissers, picknickers, ijscomannen en choripanverkopers. Een perfecte start van een zondag in BA.

Ons plan voor de avond is om een voetbalwedstrijd van Riverplate te bezoeken, want Argentinie staat gelijk aan passie voor voetbal. Er wordt ons een tour voor 60 euro aangeboden, maar zowel omwille van de prijs als de vorm die dit avontuur zal hebben besluiten we om zelf lukraak naar het stadion af te reizen en terplaatse te zien of we aan een kaartje kunnen komen.
We nemen de metro naar de wijk Nunez, volgen de massa wit met rode shirtjes, sluiten aan in de rij bij de kassa en hebben al snel voor 8 euro een toegangsbewijs in handen. Dit zijn `platea`kaartjes, die ons toegang verschaffen tot het vak van de ouderen, jonge kinderen, zwangere vrouwen, invaliden, armen en angsthazen die niet in een al te ruige menigte durven staan. Maar de sfeer is er niet minder om.
Opvallend tijdens de wedstrijd is de extreem gemoedelijke, vriendelijke sfeer in het stadion. Er spelen bigbands om de supportersliederen te ondersteunen en er wordt niet geschreeuwd, gescholden, gejoeld en ge-boehd, maar vooral massaal uit volle borst non-stop gezongen. Aan het eind van de avond zijn we in staat mee te zingen met het zeer oningewikkelde lied `bravo bravo bravo Riverplate`wat maakt dat we ons echte fans voelen en blij zijn als de 1-0 in ons voordeel valt. Het kleine jongetje achter ons dat constant met rollende RR-en `va RrrrrrIverrrrrrr` roept maakt onze vreugde compleet.
River wint ondanks het matige spel, de sfeer is top en lichtelijk eufoor keren we huiswaarts. Er rijden echter geen metro´s meer, wat ons doet besluiten toch maar eens te expirimenteren met het compleet onnavolgbare stadsbussysteem. Het lukt ons in de inmiddels donkere stad om in 2 etappes de hostel te bereiken, wat maakt dat we zelf inmiddels vinden dat we `presteren`op het niveau Buenos Aires-voor-gevorderden.

Op maandag zien we werkend BA in zacht zonlicht wakker worden tijdens onze ochtendwandeling richting Puerto Madero. De sfeervolle plaatjes die dit oplevert doen me beseffen dat ik plekken meer en meer ga waarderen naarmate ik er langer ben.
Als we ons rond 11.00u met onze zware rugzakken in de brandende zon een weg door de stinkende drukte van de inmiddels van verkeer, mensen en uitlaatgassen verzadigde straten worstelen, verlang ik echter spontaan intens naar de rust en ruimte van de Andes.

Rond 13.00u vertrekt onze bus vanaf Retiro. De stad uit rijdend kunnen we ons nog altijd grenzeloos vewonderen over de onsamenhangendheid van de wijken en gebouwen en de stoffigheid en het verval. Oude en nieuwe panden dwars door elkaar, luxe en armoede, krotten naast villa´s, voertuigen (zoals stokoude auto´s zonder motorkap) waarvan je niet snapt hoe ze nog kunnen voortbewegen. De stad raakt verder en verder achter ons en wat volgen zijn vele kilometers leegte. Ochtend wordt middag wordt avond wordt schemer wordt nacht.

De rit duurt 25 uur met 2 oplevingen. Een moment van verwondering ontstaat wanneer de politie de bus in komt stappen, op zoek naar narcotica. Er komt een drugshond de bus in stuiven en we worden bestookt met vragen: `wie ben je?`, `waar ga je heen?`, `waar kom je vandaan?`. Onze afkomst staat niet hoog op de populariteitslijst en leidt direct tot de beschuldigend klinkende vraag `roken jullie marihuana?`, waarop wij lacherig nee antwoorden. Lacherig blijkt niet de juiste toon en de strenge beamte bijt zich als gevolg met een angstwekkend fanatisme vast in onze handbagage.
Onze random met troep volgepropte tassen worden ondersteboven gekeerd, waarbij elk item tegen het licht wordt gehouden en op boze toon van mij geeist wordt dat ik in mijn beste Spaans antwoord op de vraag ´wat is dit?'. Het vormt een flinke uitdaging om achtereenvolgens uit te leggen waar drop, blarenpleisters, fishermens friend, ontbijtkoek, jodium en oordopjes voor functie hebben.
Ik word steeds giecheliger, de douanedame steeds vinniger. Het fototoestel wordt uitgepakt, Aukes portemonee wordt uitgepluist en pas als miss ´don`t-fuck-with-me-or-i`ll-fuck-with-you' op de bodem van de tas op een halfvergane rode paprika stuit (wij hebben inmiddels de tranen van het lachen over onze wangen lopen), houdt ze het voor gezien en beent ze boos de bus uit. Encantada!

Memorabel moment nummer 2 is het moment waarop ik tijdens de busbingo een fles wijn win en een groot applaus krijg van de medepassagiers. Die maken we in Bariloche aangekomen direct soldaat in onze cabin achtige hostel midden in de natuur.
Nu dus de zo gewenste rust en ruimte. Komende dagen zullen we de benen opwarmen tijdens wat korte wandeltochten. Eind van de week hopen we in Chili aan een lange wandeltocht te kunnen beginnen.