Like a little India on prozac

Na een nacht te hebben overgeslagen arriveren we om 5.00u 's ochtends in een dan al broeierig warm Colombo.
Ritme technisch is het niet handig om naar bed te gaan, dus na onze bagage in de guesthouse te hebben onder gebracht, trekken we er direct maar op uit.
We verkennen de centrale wijk Pettah, waar blijkt dat Jason (na eerdere jarenlange zwerftochten door zuid-oost Azie en India) zich in deze contreien als een vis in het water voelt.
Ik heb minder Azie ervaring en voor mij voelt deze omgeving nog vrij exotisch. Colombo is heet, kleurrijk en dynamisch, maar net niet overprikkelend waardoor ik het relaxed op me af kan laten komen.
Zoals onze Australische host zegt: Sri Lanka is like a little India on prozac.

Op de markt kopen we voor een habbekrats een stekker-adapter (ze gebruiken hier alle plug-systemen door elkaar), wat vergeten kleine reisitems en extra anti-mug hulpmiddelen, aangezien er momenteel een dengue epidemie heerst. Jason koopt een elektrisch tennisracket om deze kleine aartsvijanden mee te elimineren en maakt vervolgens vrienden door heel de stad door er behulpzaam in winkels mee om zich heen te zwiepen en nieuwsgierige sri-lankanen te vertellen dat hij professioneel tennisser is.

Rond het middaguur lopen we - mede als gevolg van de flink oplopende temperaturen - dermate te knikkebollen, dat we besluiten een siesta te houden.
In de avond vullen we nog wat uurtjes afwisselend lopend en in tuktuks om de historische wijk 'fort' te verkennen. Deze verkenning eindigt in een apotheek waar we proberen om slaappillen op de kop te tikken. Er wordt om een doktersvoorschrift gevraagd, maar als we vertellen dat we die niet hebben omdat we toeristen zijn, wordt toch het gehele keuzemenu aan ons voorgelegd.

We sluiten rond 22.00u onze ogen en met een beetje hulp van Pam (als in: diazepam) maken we een goede nacht, ontwaken we energiek en is ons ritme direct parallel aan dat van onze huidige omgeving.

We genieten van een indrukwekkend vers Sri Lankaans ontbijt. Vegetariers, fruit-typejes en whole food lovers kunnen hun pricipiele harten hier ophalen.

Daarna volgt een lange hete busrit in een rij-stijl die bij deze regio in de wereld hoort (heel veel toeteren, gas geven tot elk volgend obstakel en dan acuut en hard remmen). De hitte doet ons knikkebollen en bij elke brute rem-actie slaan onze hoofden meedogenloos tegen de ramen van de bus. We arriveren enkele bulten rijker en wellicht wat hersencapaciteit armer in Matara, waar we aan zee verblijven, walvissen willen gaan spotten en wat stranden willen gaan bezoeken.

2 dagen onderweg en in mijn beleving direct al half a world away. Nieuwe plekken blijven verfrissend!