Feest der Ontkenning

In oktober werden Wendy en ik - al levenslang vriendinnen - geconfronteerd met het onomstotelijke feit dat we de toch wel erg volwassen leeftijd van 30 inmiddels hebben bereikt.
Reden om 3 decennia vriendschap te vieren in Madrid en daarbij vooral de angstaanjagend serieuze bijklank van onze huidige leeftijd te negeren.

KLM vliegt ons naar Aeropuerto Barajas, waar ik in mijn beste toeristenspaans informatie inwin en we ons al snel in het zinderend hete metronetwerk storten op weg naar het centrum.
Ons guesthouse bij Tirso de Molina is snel gevonden. Het blijkt weinig sfeervol, maar is wel vriendelijk, schoon, rustig en zeer centraal gelegen. We bewegen ons naar het nog altijd zeer warme Plaza Mayor voor een middernachtelijk drankje en een eerste sfeerimpressie van de stad en bewaren de rest van onze ambities voor de dag van morgen.

Als we 's ochtends wakker worden, blijken we er overtuigend in te zijn geslaagd om ons voornemen op tijd op te staan - met als doel voor de ergste hitte uitbreekt de stad te verkennen - om zeep te helpen. Het is 11.00u!
Met deze late start blijken we echter direct een trend te zetten voor de komende dagen. Onze dagindeling past ook eigenlijk wel bij het zommerritme van de stad: een trage start.. slenteren.. terrasje... slenteren.. terrasje.. slenteren...bioscoop/siesta... slenteren.. terrasje.. slenteren..middernachtelijk avondmaal.. barbezoek.. en uiteindelijk in de kleine uurtjes ons nog altijd veel te warme bed in rollen.

Siesta is onontbeerlijk. Rond 15.00u in de middag is het met temperaturen van boven de 40 graden zo overweldigend heet dat het voelt alsof iemand je met een gigantische fohn te lijf gaat.
Hoewel er in Madrid dag en nacht mensen op straat zijn en het nachtleven naadloos over lijkt te gaan in het leven van de vroege ochtend, zijn de straten tussen 15.00u en 18.00u zo goed als uitgestorven.

In de plusminus 21 wel actieve uren, waarin de temperatuur nooit onder de 30 graden wil zakken, wordt het straatbeeld bepaald door de aanpassing aan deze omstandigheden. Kleding is een noodzakelijkheid, een verplichting, een fatsoenskwestie. Maar mensen dragen niet meer om het lijf dan strikt noodzakelijk. Het straatbeeld is dan ook BLOOT. Overal waar je kijkt bewegen glanzende benen en deinende borsten.

Dit tot genoegen (of wanhoop?) van de mannelijke helft van de bevolking. De testosteron giert door de straten en overal waar je komt word je aangegaapt, nagestaard en toegeroepen: ' hola guapa', 'sexy', 'hello angel', 'tetas mas grandes!', 'I looow you!', 'roaarrr... beautiful!'. Er hangt een continue seksuele lading in de lucht, die we voor het elegante maar zwoele zomervibes zullen noemen.

Ondanks de hitte en de afleiding slagen we erin om in 4 dagen het Prado te bezoeken (en hoe toepasselijk 'de tuin der lusten' van Jeroen Bosch eindelijk eens van dichtbij te bewonderen), in het stadspark te bivakkeren (onze herinrichtingstip aan Madrid: verwijder de vijver en plaats op die plek een groot verkoelend buitenzwembad), ons in het gedruis van el Rastro (de zondagsmarkt in La Latina) te storten en eindeloos door de buurten van Chueca, Malasana, Puerto del Sol, Centro, Huertas en Lavapies te sloffen.

Madrids centrum is overzichtelijk en alles is te voet te bereiken. De stad is vol sfeervolle pleinen en ruimtelijke plekken en hoewel de stad in termen van fotogeniekheid geen Rome, Parijs of Barcelona is, is het vol mooie geveltjes, mooie mensen, gezellige terrassen, een eigen charme en een ultiem zomerse sfeer.

In de avonden dompelen we ons onder in de wondere wereld van de tapas en cocktailbars. Lavapies is vol leuke restaurantjes, maar als we 's nachts terug lopen voelen we ons lichtelijk bedreigd door het te opdringerige mannelijk volk.
Calle de las Huertas is in een wat rijkere en meer toeristische buurt en daardoor een stuk relaxter om in de vroege uurtjes nog rond te banjeren.

Toch beleven we hier ons meest intrigerende avontuur. We nemen 's avonds plaats in een prachtig tapasrestaurantje, waar we naast een wat bijzondere familie blijken te zitten. Een wat oudere dronken man met een behoorlijke mate van decorumverlies en 3 jonge kinderen die hem 'papa' noemen.
We besteden er geen aandacht aan, totdat ik een foto maak van het restaurant en het ongeveer 9-jarige jongetje (die de baas/regelaar lijkt te zijn van het gezin) hard in het Spaans tegen mij begint te schreeuwen.Ik vang de woorden 'foto' en 'geld' op, maar weet niet precies wat hij wil en besluit in de negeerstand te gaan. Hiermee waait de situatie echter niet over en nu beginnen ook de vader en het ongeveer 7 jaar oude broertje te schreeuwen en wilde gebaren te maken. Ze proberen mijn fototoestel van tafel te grissen, wat Wendy net weet te voorkomen.
Inmiddels dreigt het gezin ons dat ze de politie zullen bellen en bemoeit het hele restaurant zich met de situatie, waarbij de overheersende mening is dat hier sprake is van gekte.
Gek of niet: tot grote verbijstering en hilariteit van de meerderheid van de gasten, doet de politie zijn intrede en worden wij opgeroepen om tekst en uitleg te geven en onze foto's te laten zien.

Natuurlijk blijkt er niets aan de hand en moet het gezin het doen met een terechtwijzing voor hun gedrag. Na vertrek van de politie blijven ze echter nog lang provoceren en intimideren en hoewel we niet bang zijn (en ons gesteund voelen door de temperamentvol reagerende mede-eetgasten) voelen we wel adrenaline en zijn we blij wanneer het schorriemorrie (ons nog luidkeels verwensingen toeroepend) het etablissement verlaat.
Een voor een verlaten de andere gasten het restaurant, ons in hun beste Engels verontschuldigingen aanbiedend voor het wangedrag van hun landgenoten.

Wij voelen inmiddels vooral medelijden met de verwaarloosde kinderen, voor wie in Nederland zeker de raad van de kinderbescherming ingeschakeld zou worden.

Toe aan een afzakker ter ontspanning duiken we een cocktailbar in, waar de kelner ons dermate onbeschaamd hitsige blikken toewerpt dat we het er vrij snel voor gezien houden. We hebben echt genoeg belangstelling geoogst voor een nacht.

4 dagen vliegen voorbij en na nog wat kopjes koffie, liters water en mensen kijken op Plaza de la Plateria de Martinez is het tijd om weer richting luchthaven te vertrekken.

Wat heeft deze trip gedaan met ons 30-ers besef?
Er zijn genoeg redenen om te zeggen dat ontkennen zinloos is:
- We lopen allebei met medicijnen rond om kwaaltjes te bestrijden
- we leven dientegngevolge zeer alcoholarm
- we slapen de klok rond
- we zijn toch echt ervaren reizigers, kunnen ons goed orienteren en zijn behendig en alert

Maar er zijn ook genoeg aanwijzingen om te beweren dat we ondanks onze semi-bejaarde leeftijd nog niet uitgerangeerd zijn:
- we trotseren temperaturen van boven de 40 graden
- we passen ons feilloos aan aan het ritme van de stad
- we gaan om 2.30u 's nachts de deur uit, op zoek naar vertier
- onze kamer is een zwijnenstal en oogt ronduit puberaal
- we pikken de Spaanse taal makkelijk op
- we gaan niet ongezien over straat en worden continue nagestaard en nageroepen
- we raken in een rel verzeild en moeten ons bij de politie verantwoorden

Conclusie uit dit lange verhaal:
Madrid met haar zwoele zomervibes is zonder meer een stad om naar terug te keren.
En al we de beginnende rimpels, eerste grijze haren en grote levensvragen even weg denken, staat dertig gelijk aan avontuur met een grote dosis zelfredzaamheid en is dit dus DE levensfase om optimaal van nieuwe ervaringen te kunnen genieten!


Voor foto's:
http://www.facebook.com/album.php?aid=186277&id=631643582&l=b1e3f9cad0