Terug in Winterwonderland

Na een enerverende week in Pucon reizen we met de bus terug naar Bariloche om daar onze vrienden Marc en Jolien (met wie we eerder in Nieuw Zeeland hebben gereisd) te ontmoeten. Deze busreis brengt ons door een van de mooiste landschappen die ik ooit gezien heb: licht glooiende uitbundig groene lieflijke heuvels, tegen een achtergrond van grillig besneeuwde bergpieken. Alles in mijn lijf schreeuwt dat ik uit de bus moet springen om de omgeving te verkennen, maar ja.. 3 weken vakantie heeft zo zijn beperkingen. Dit stukje natuur komt dus noodgedwongen op de agenda voor ‘hopelijk ooit eens een keer’, goed gezelschap wacht op ons in Bariloche.

We treffen Marc en Jolien in hostel 41 below, vieren onze hereniging met een grote steak en maken plannen voor de dagen die we samen kunnen doorbrengen. De verwachting is dat de wind gaat afnemen en de temperatuur fors zal stijgen, dus dat klinkt naar buitensport!

In mijn beste Spaans (het gaat langzaam vooruit) lukt het me informatie in te winnen over de conditie van de paden en mogelijkheden tot vervoer en overnachten. We regelen alles dat nodig is voor een tweedaagse wandeltocht in Parque Nacional Nahuel Huapi en op maandag begeven we ons richting Refugio Jacob. De tocht naar deze refugio is afwisselend: veel modder, bamboe, uit hout en losse stenen geïmproviseerde bruggetjes om niet kniediep in de modder te zakken, rivieroversteken, klauteren over keien en tot slot stukken glibberen door de sneeuw.

We komen aan bij een gezellige hut, waar nauwelijks andere wandelaars zijn op een Japanner en een Duits stel na. Dit drietal is gisteren door de bemanning van de refugio van een bergkam gered na 3 dagen in een sneeuwstorm verdwaald te zijn geweest als gevolg van het feit dat het weer acuut was omgeslagen. Dit bevestigt maar weer dat ons voorgevoel om geen grote tocht te maken die we niet konden overzien verstandig is geweest. De Duitse vrouw is door de spiegeling van de sneeuw van top tot teen verbrand, de Japanner is zo uitgehongerd dat hij non stop eet en de schrik zit er bij alle betrokkenen (terecht) nog goed in. Met de natuur valt niet te spotten!

Wij genieten onbezorgd van een middag in de zon, waarbij het me lukt om - heel onelegant - mijn rechter scheenbeen strak tussen sok en het eind van mijn driekwart broek te verbranden. Naast de vele schrammen en blauwe plekken die ik de afgelopen week heb opgelopen maakt dit het plaatje ‘afzichtelijke benen’ compleet.

Na een rustige nacht en een heerlijk huisgemaakt ontbijt wandelen we in een aantal uren weer het dal in en reizen we terug naar Bariloche, waar we onszelf op een koud biertje in de zon trakteren en een plan voor morgen maken.

Nog slechts 1 volle dag te gaan voordat we terug naar Buenos Aires moeten bussen. Goede weersverwachtingen + berggebied leidt toch al snel weer tot een actief plan.
We kiezen ervoor om mountainbikes te huren en ‘circuito chico’ te gaan fietsen. Een ongeveer 40 kilometer tellende rondtocht, die echter behoorlijk tijdrovend blijkt doordat het veelal onverharde paden met een flinke hellingsgraad betreft. We doen het rustig aan, maken een lunchstop (met zelf meegebrachte etenswaren) op het grasveld van het beroemde Llao llao hotel dat zich richt op de ‘rich and famous’ en bekend staat om zijn mooie uitzicht, we stoppen voor ijs in Colonia Suiza en we genieten van de mooie uitkijkpunten en leuke cafeetjes.

De dagen in Bariloche zijn gekenmerkt door een gezonde dosis actie met daarna schaamteloos genieten van chocola, alcohol en stevige avondmaaltijden. Een groot contrast met mijn strenge zelfopgelegde regime thuis..
Ook de laatste avond geven we nog even ongegeneerd toe aan alles dat ons doet watertanden. We begeven ons naar een Parilla (grillrestaurant) waar we de rekbaarheid van onze magen uitgebreid testen met een ernstig omvangrijke vleesmaaltijd.
Gelukkig is de weg terug naar de hostel bergaf, zodat we erheen kunnen rollen.

Donderdag maken we een laatste trip naar de chocolaterie ‘Rapa Nui’ voor een finale chocolade uitspatting, waarna we ons richting het station begeven voor de busreis naar Buenos Aires. Hier gaat – door een fout van de busmaatschappij – van alles mis, waardoor we ruim 8 uur vertraging oplopen en dus geen 20 uur maar 28 uur onderweg zijn in een weinig comfortabele (zeg maar gerust) slopende rit.
Geen laatste middagje in de zon dus, maar een snelle douche en een laatste etentje met elkaar. Daarna is het tijd voor afscheid. Marc en Jolien zullen in Buenos Aires blijven voor een bruiloft en daarna nog een stuk verder reizen. Voor Auk en mij is het – veel te snel naar ons zin – tijd om weer naar huis te vliegen. In elk geval kijken we terug op mooie gedeelde ervaringen!

Wij vliegen terug met het opnieuw aangewakkerde besef dat ons geliefde Nieuw Zeeland het Madurodam is van de landschappen. Het is een soort van proeverij, je vindt er elk landschap in bescheiden formaat. Patagonie is het Nieuw Zeelandse berglandschap, maar dan in het groot. Je kunt er eindeloos wandelen en dwalen en het is een gebied waar we ons eindeloos zouden kunnen vermaken en waarvan we ook steeds een beetje meer gaan houden.

De afgelopen weken hebben we weer veel met elkaar gesproken over het gevoel dat het buitenleven een bijna verslavend effect op ons lijkt te hebben. We zouden maanden achtereen met ons rugzak op ons rug heuvel op heuvel af kunnen wandelen zonder ons een moment te vervelen. Wanneer we ons met onze bescheiden hoeveelheid aan spullen in de natuur bevinden ervaren we alle vrijheid van de wereld en voelen we ons immens gelukkig.

Opbeurend gegeven voor ons is dat we terug naar Nederland vliegen met het besef dat we over zo’n 8 maanden opnieuw zullen vertrekken. Begin september staat er weer een lange reis op de agenda, die ons – als alles verloopt volgens plan – achtereenvolgens naar Brazilie, Bolivia, Peru, Ecuador, Colombia, de Filippijnen en Nepal zal brengen. We zullen vooral op zoek gaan naar buitensportgebieden en dus een aantal maanden volledig kunnen doen wat ons hart ons ingeeft. Hopelijk kunnen we op korte termijn melden dat we weer een ticket in handen hebben!


Maar nu eerst nog even terug naar de dagelijkse realiteit en hard aan de slag om het benodigde reisbudget bijeen te sparen. De verrassingstaxi (bestuurd door pa en ma) op de luchthaven maakt thuiskomen onverwacht gezellig en ons besneeuwde straatje en het vrolijk stralende kerstboompje dat thuis op ons blijkt te staan te wachten voegen daar alleen nog maar aan toe.

Voor iedereen veel liefs, gezellige kerstdagen en natuurlijk alvast een goed - en voor de liefhebbers een avontuurlijk - 2011 gewenst!!

PS: Foto’s zijn te vinden via de volgende link:

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=475582513582&set=a.475576538582.247921.631643582#!/album.php?aid=247921&id=631643582