A Campingflight to Lowlands

Een impulsieve beslissing is zo gemaakt.
Om lang op reis te kunnen, moet logischerwijs flink worden gespaard. Om deze reden hadden we eerder besloten deze zomer rustig aan te doen. Dit jaar geen wilde plannen en dure uitjes, onze grootste uitspatting zou een fles wijn in ons voortuintje van een paar vierkante meter worden.
Maar net als vaak het geval is met nieuwjaarvoornemens moeten wij ook voor dit voornemen al in een vroeg stadium concluderen: het is ons niet gelukt aan ons plan vast te houden.

Na impulsief twee vakanties geboekt en inmiddels beleefd te hebben, was een avondje terrashangen en twee bier genoeg om ons zonder nadenken tickets voor Lowlands te doen boeken. Want tsja.. we gaan straks zo lang weg, het is toch eigenlijk wel heel belangrijk om nog een weekend met vrienden mee te maken? En wie weet hoe lang we straks, op reis, geen mogelijkheid hebben om naar concerten te gaan!
Kortom, we hadden onze actie in een mum van tijd goed gepraat voor onszelf en nog dezelfde avond werd er een flink bedrag van mijn creditcard afgeschreven in ruil voor de zo gewenste Lowlands kaartjes.

Vers terug uit Letland en een paar werkdagen later staat Larissa vrijdag voor ons deur om met ons naar Biddinghuizen te rijden.
Er volgt een voorspoedige reis, zonder files of oponthoud en al direct is me weer duidelijk dat op dit festival alles toch stukken beter geregeld is dan op Werchter, het ook immer gezellige festival bij onze Zuiderburen.

We parkeren de auto, hijsen alle spullen op onze ruggen, schouders en armen, ruilen ons ticket in voor een polsbandje dat ons de komende dagen toegang verschaft en maken de wandeling richting camping 4, waar Marc en Maarten gisteren al een tentenkamp hebben opgebouwd.
Een fantastische – maar niet overbodige – luxe. Het uitverkochte festival trekt 55.000 bezoekers die allemaal blijven kamperen en een ieder wil zo dicht mogelijk bij de plek waar het allemaal gebeurt gestationeerd zijn.
Dit betekent dus letterlijk hutje mutje staan, de scheerlijnen van de ene tent staan min of meer geparkeerd in de voortent van die van de buurman, et cetera.

Ook Patrick, Suzan en hun compagnon Jitske zijn snel gearriveerd en later op de dag completeert Jolien ons gezelschap, na nog even op haar klompen haar laatste tentamen ingekopt te hebben. HOERA, we hebben wat te vieren!!

Het festival begint om 14.00u ’s middags. Op weg naar het terrein worden we overvallen door een zware regenbui (waarvan we als de voorspellingen uit komen meer kunnen verwachten) die op het terrein aangekomen gelukkig snel stopt.
Het programma – dat zich in 9 tenten verspreid over het gigantische terrein afspeelt – is zo gevarieerd dat het vaak moeilijk te bepalen is wat er wel of niet gezien moet gaan worden.

Ik vul de middag met even gluren bij Oi Va Voi. Naar mijn mening te lawaaiig en de violiste beweegt zo hysterisch dat ik het niet lang aan kan zien. Rodrigo Y Gabriela spelen een zeer knap staaltje gitaarmuziek, maar het kan me niet lang boeien. Just Jack klinkt me te magertjes en te dertien-in-een-dozijn.

Na dit slenterrondje belanden we gezamenlijk in de Alpha tent, waar we Editors na hun matige optreden in Dublin een herkansing gunnen. De zanger gedraagt zich dit maal gelukkig minder dramatisch en beseft zelf schijnbaar toch ook dat zijn stem zonder vreemde verheffingen en opera-effecten absoluut het beste uit de verf komt. Het optreden is niet spectaculair, maar kan er zeker wel mee door en de vertrouwde diepe, warme stem van de zanger zorgt er spontaan voor dat ik me weer verheug op donkere winteravonden met kaarsjes aan en een goed boek op de bank.

De relaxte klanken van Kasabian die hierop volgen, laten de tent swingen en voldoen aan mijn verwachtingen. Vervolgens bezoeken we na lang twijfelen (want ergens hebben we het gevoel van ‘dit kan echt niet’) het optreden van Mika in de Bravo tent.
Dit vormt voor ons een grote verrassing. De stem van de zanger doet denken aan die van Freddie Mercury, zijn muziek is ‘over the top’ en theatraal en zo ook zijn optreden. Hij blijkt een geboren entertainer, die zijn publiek prima betrokken weet te houden en geen enkele moeite lijkt te hoeven doen om de hoge en lage tonen te halen, lekker te bewegen en een prima show weg te geven. Bij het nummer Grace Kelly zingt de zaal volmondig mee en bij het melige liedje ‘Lollipop’ komt een half sprookjesbos het podium ophuppelen. Een zeer vermakelijk optreden en ik dacht niet dat ik dit zou zeggen, maar toch echt erg de moeite waard!

Voor het afsluiten van de avond staan we voor de lastige keuze ‘the Killers’ of ‘Basement Jaxx’. De ene band met 1 erg leuke cd en een matige nieuwe cd, versus een band waar gegarandeerd gefeest zal worden, maar die we al eens hebben gezien.
Onze keuze valt op the Killers en de teleurstelling over het optreden kan niet groter zijn. Op het podium staat een band met een groots decor, die de oude liedjes prima, maar inspiratieloos brengt en zich eigenlijk vooral richt op de nieuwe nummers. Hierbij zet de zanger een stem op die me doet denken aan het mild muzikale jeugdtrauma dat Meatloaf heet.
Hoewel de zanger wel contact zoekt met het publiek, gebaart te klappen en op zich de zaal wel op zijn hand heeft, ervaar ik het optreden als vreugdeloos. Later lees ik in de Volkskrant dat ze the Killers een megalomane nare stadionband noemen. Hier kan ik me volledig in vinden. Maar.. we kunnen ze schrappen van ons ‘nog-zien-lijstje’.

Aangezien onze groep door verschillende voorkeuren versplinterd is geraakt spreken we af bij ons vaste ontmoetingspunt, de wortel vlakbij de ingang.
Ik vraag me af of er gekozen is om deze gigantische ‘wortelraket’ neer te zetten, vanuit de associatie met ‘wortel schieten’, want dat is wat we doen. Door de enorme drukte en de grootte van het terrein duurt het doorgaans even voordat we weer compleet zijn!

Terwijl de meeste mensen uit ons cluppie nog kijken of er wat te dansen valt (bijvoorbeeld in de 24-uurs tent, die – zoals de naam al zegt – non-stop open is), besluit ik terug naar de tent te keren om mijn rug wat rust te gunnen. Nog twee drukke dagen te gaan!

Zaterdagochtend rustig opstaan, luieren in de zon (!) bij de tent en rond het middaguur sloffend richting het terrein. Onze muzikale ontdekkingstocht van vandaag start bij C-Mon & Kypski, die hoog op mijn ‘dit-wil-ik-zien-lijstje’ staan. Het duo komt op met een Nederlandstalige rap waar de moed me van in de schoenen zakt. Het zal toch niet zo zijn dat DIT is wat ze de komende vijf kwartier gaan doen?
En gelukkig.. dat is inderdaad niet het plan. Het duo neemt het publiek mee op een feestelijke ontdekkingsreis met allerlei grappige geluidseffecten en exotische instrumenten en er zijn vele gasten die het podium opstappen om een deuntje mee te spelen. Onder hen de trompettist van Relax, mijn dag kan niet meer stuk!
Er wordt flink gedanst en bij het nummer ‘Make my day’ gaat het dak eraf.
Ook deze dag kan al niet meer stuk!

Bezweet verlaten we de tent. Onderweg pik ik een stukje mee van ‘the Rifles’ (klinkt oke, maar niet vernieuwend) en the Black Seeds (Nieuw Zeelandse dub-reggae, leuke muziek, maar mij net iets te traag).
Er volgt een sandalen-omwisselen-voor-stevige-schoenen pauze en vervolgens maken we ons op voor het avondprogramma.
Nog een snelle snack op het terrein. Hoewel elke uithoek van de wereld gerepresenteerd is in het voedselaanbod, is alles gewoon klam en vet en komt het erop neer dat we in een weekend meer snacken dan normaal in een half jaar..

Vervolgens naar de Grolsch-tent waar Auke en ik eerst wegdromen bij het Deense sprookje dat Saybia heet. De breekbare stem en mooie klanken vormen voor mij een hoogtepunt van dit festival en doen me een traantje weg pinken, wat bijna altijd een goed teken is.

Na Saybia volgt Interpol, DE band die voor mij de doorslag gaf om Lowlands te bezoeken. Ik heb van tevoren geen idee wat ik van het optreden kan verwachten, maar houd er rekening mee dat het goed tegen zou kunnen vallen.
Zodra de band op het podium sta ben ik echter verkocht. Ze hanteren een typische niet-lullen-maar-spelen-mentaliteit en behalve twee keer ‘thank you’, komt er geen gesproken woord uit.
Spelen en zingen doen ze des te meer en de wat monotone hypnotiserende stem van de zanger, ondersteund door de zware klanken van de muziek is ZO lekker met je ogen dicht. Heel fijn dit een keer live te horen en hoewel ik begrijp dat veel mensen het optreden als saai hebben beleefd, voelt het voor mij als een ervaring rijker.

Bij Interpol vandaan is het zaak zo snel mogelijk een weg te banen naar de Alpha tent om daar iets van het vermeende spektakel dat Kaiser Chiefs heet, mee te maken.
De mensen zijn in drommen toegestroomd en het valt niet mee op het laatste moment een plek in de tent te bemachtigen.
De band heeft een makkie, want vanaf de eerste klank doet de zaal het werk. Iedereen kent de eenvoudige teksten, die makkelijk zingbaar zijn omdat ze allemaal binnen het bereik van pak ‘m beet een octaaf liggen, van haver tot gort.
De zanger scandeert wat aanmoedigende kreten en doet geroutineerd zijn ding en de tent barst uit zijn voegen. Auke benoemt wat hij ziet als hooligan muziek, ik vind dat wel een groot statement, maar ben het wel met hem eens dat het optreden – hoewel er niet echt iets op aan te merken valt – niet bijzonder inspirerend is.
We denken dat de band te groot gegroeid is, en ooit.. toen ze nog in achteraf kroegjes speelden ECHT heel leuk moet zijn geweest.
En laten we wel wezen: een diepzinnige tekst als ‘everyday I love you less and less’, moet je toch net maar bedenken!

Ik ontvlucht de gekte bij Kaiser Chiefs vroegtijdig en kijk nog even toe bij het vreemde schouwspel van Patrick Wolf. Een man in een boxershort met een glitterriem, die met een hoge stem vreemde teksten als ‘you put me in the magical position’ zingt, wild begeleid door violen en raar bewegend op het podium. Is dit goed? Is dit kunst? Is dit creativiteit? Ik weet het niet.. het is in elk geval anders. Ik had er graag meer van gezien.

Ik slenter nog wat over het terrein, dat zowel een binnen als buitenbioscoop herbergt, een markt en wat buitenpodia voor uitspattingen van 'straatartiesten', evenals een wasserette, een comedy podium, een tattoo-shop, een kraam waar je je shirt kunt ruilen voor dat van een andere bezoeker, verschillende standbeelden en andere kunstzinnige uitspattingen zoals een gigantische vogelkooi en twee grote handen die oprijzen uit het water, je kunt het zo gek niet bedenken of het is er.

Hoewel de meeste anderen nog in zijn voor een feestje, moet ik ook vanavond afhaken omdat mijn rug mij waarschuwt vooral geen verkeerde beweging te maken. De ervaring heeft me geleerd dat liggen dan het best is. Ergens wel balen, maar aan de ander kant: een half jaar geleden kon ik niet eens een heel concert op mijn benen staan, nu gaat het toch al stukken beter. Een beetje water bij de wijn doen dus maar.

Zondag weer een gezamenlijk ontbijt van klamme broodjes met zwetende kaas en stinksalami en wederom rond het middaguur richting festivalterrein.
Vandaag weinig must-sees, dus we laten ons verrassen.
We springen een half uurtje mee bij de band Orishas, die met Cubaanse klanken vermengd met hiphop de boel aardig laat swingen. Ik vind het geen verrassende muziek (doe ons dan maar Ozomatli), maar de lekker swingende figuren op het podium zijn leuk om naar te kijken en hun bewegen werkt aanstekelijk.

We kijken ons ogen uit bij ‘the Whitest Boy Alive’. Hoe komen die op een groot festival verzeild? Wat we zien is vier jonge jongens, die regelrecht uit het programma ‘the beauty en the nerd’ geplukt lijken te zijn. En dan zijn ze zegmaar NIET de beauties.
We zien vier echt onknappe slungelige jongens met de sneuste brilmontuurtjes die je je voor kunt stellen. Het lijkt of deze jongens de opdracht hebben gekregen ‘doe nu of je een band bent’. De drummer tikt het eenvoudigste ritme dat je kunt bedenken, de toetsenist hoeft slechts drie tonen aan te slaan, maar zit er toch af en toe naast en de zanger kijkt telkens verschrikt uit zijn ogen als hij zijn eigen stem (die op zich niet slecht klinkt) hoort.
Het ensemble staat er wat statisch bij en als de zanger af en toe plotseling een ‘hippe move’ maakt, juicht de hele tent. Het is een hilarisch tafereel, al lijkt het meer alsof we kijken naar jongens van de helpdesk die een instrument in hun handen gedrukt hebben gekregen.
We besluiten buiten te gaan luisteren en uiteindelijk komt het optreden nog een beetje los en spelen ze dat ene leuke nummer, waardoor ik snap waarom ze met the Cure vergeleken zijn.
Maar toch… dit is het niet.

De band Rotfront die vervolgens optreedt, creeert met hun Balkan Beats een meer feestelijke sfeer. De wodka gaat rond onder het publiek, er worden mensen het podium opgetrokken en ze zetten een leuk sfeertje neer. Maar ook hiervoor geldt: dit is niet iets dat we nog nooit eerder hebben gezien.

We werpen nog een blik op Mala Vita, ooit Delfts blijste bandje, nu iets dat in een te korte tijd te groot is geworden. De zanger geeft een energieke show, maar de gezellige patchanka invloeden blijken verdwenen en de band vormt nu meer een halfslachtige kopie van het Spaanse SKA-P. Het publiek vindt het echter geweldig, dus dat hebben ze wel heel knap voor elkaar gebokst. Ik zie ze echter liever ‘minder groots’ op het marktplein van Delft.

We laten ons nog verrassen door de bijna kerkelijke klanken van het multi-instrumentele Arcade Fire en sluiten de avond en het festival af met Tool, een superstrak virtuoos optreden.

De eerste vrienden zijn dan al vertrokken. Wij proberen nog een nachtje de slaap te vatten, wat matig lukt door onze campingburen die knetterstoned zijn en een lachkick hebben die uren duurt. Elders op de camping probeert een groepje mensen zoveel mogelijk kinderboerderij geluiden na te bootsen en hiermee een soort van koor te vormen, waarbij ze zitten te huilen van het lachen. Ik zeg: maak volgend jaar een podium voor ze vrij!
Ach.. niet slapen en luisteren naar de meligheid van anderen is ook best grappig en hoort ook wel bij de festivalbeleving...
Maandagochtend breken de tenten af, en arriveren rond de middag weer in Delft. Thuis aangekomen hangt er een groot spinnenweb voor onze deur. Het lijkt een statement dat we nu wel even genoeg zijn weg geweest.
Zo voelt het ook wel een beetje. Nu eerst weer een paar weekenden thuis doorbrengen en ons richtgen op de voorbereidingen van onze reis!