Uitgeteld

De grens oversteken naar Thailand verloopt probleemloos. Uitchecken bij de douane in Laos, in een bootje stappen, overvaren en inchecken bij de douane in Thailand. Met een half uurtje gepiept.
De laatste etappe in Laos ging moeizaam en ik had al besloten in Chiang Rai rust te houden. Na 20 km zit ik al zo kapot (veel korte klimmen) dat ik mij afvraag hoe ik Chiang Saen halverwege moet halen. Maar gelukkig vlakt het landschap uit, hervind ik me en fiets ik toch nog vrij gemakkelijk de 115 km naar Chiang Rai.

Veel bijzonders is Chiang Rai niet, maar toch is er voldoende in de omgeving om mij mee bezig te houden. Tempels en stoepa's natuurlijk, maar ook wat watervalletjes en hete bronnen. Die tempels zijn echt bizar blingbling. Uiteraard maken ze er in de andere landen die ik bezocht ook werk van, maar hier slaat het echt alles. Zie als klassenvoorbeeld de foto's van de witte tempel op Facebook. Alles blinkt en glimt. Ook de klokkentoren in het centrum is het toonbeeld van kitsch: goudkleurig en betegeld met spiegelende tegeltjes en iedere avond om 7 en 8 uur wordt er een show opgevoerd met muziek en licht.
Chiang Rai is ook waar veel westerlingen zich in de omgeving hebben gevestigd. Vaak (vervroegde) pensionado's, die hier lachend met hun pensioentje uit kunnen komen. Ach geef ze ongelijk.

Maar als ik in de zoveelste stad met uitgebreide westerse voorzieningen aan mijn cappuccino zit, realiseer ik mij wel dat deze hoek van Azië weinig avontuur te bieden heeft. Voor mij is dit geen reizen. Reizen is voor mij werken, dingen ontdekken, nieuwe culturen leren kennen. Geen drama, maar wel jammer. Achteraf had ik wellicht beter naar Myanmar kunnen gaan, maar ja dat is achteraf.

Na Chiang Rai rest tot Bangkok (in etappes uiteraard) Sukhothai en Ayutthaya. Steden van vervlogen koninkrijken en werelderfgoed. Ik heb er wat van afgelopen ;-). Ayutthaya heeft de andere koninkrijkjes 'verenigd' om als het ware een Thaise (Siamese) identiteit te vormen. De steden hebben voor de Thai dan ook een belangrijke cultuur historische waarde. Ayutthaya zelf moest eind 18e eeuw overigens het onderspit delven in een oorlog met de Birmezen, waarna de stad door de Birmezen is geplunderd.

Wat ik ook besloten heb, is om mijn route niet te doen over de grote wegen, maar over de kleinere wegen. En dat bevalt goed: i.p.v. 8 baans snelwegen met langsrazend verkeer, fiets ik over provinciale weggetjes met weinig verkeer en veel bossen en veel vogels. Ik zie meerdere vogels die ik absoluut niet thuis kan brengen, maar ook drongo's, hoppen en een vogel met een spectaculaire staart: diep gevorkt en afgerond en aan het eind twee lange staartpennen met aan het uiteinde een veer. Ik heb er meerdere gezien, maar op internet niet kunnen uitvogelen (flauw) wat het is.

Het is ook heet en ongelooflijk droog. De droogte begint voor problemen te zorgen, heb ik mij laten vertellen. Zeker omdat na de overstromingen van vorig jaar, het waterniveau in de bassins verlaagd is, om in tijden van regen meer opslagcapaciteit te hebben. Van de regen in de drup, zeg maar (flauwer). Over heet gesproken: nu ik de heuvels verlaten heb en in de laagvlakte ben beland, komt de temperatuur 's nachts niet of nauwelijks onder de 30 graden. Dat betekent dat ik om 6 uur 's ochtends al zweet (of nog zweet?) voordat ik op de fiets gestapt ben.

Terug naar de route. Si Satchanalai is een verzameling eeuwenoude ruïnes in wisselende staat, maar door de ligging in een parkachtig terrein met wederom veel vogels (veel maraboes ook) een aangename tussenstop op weg naar Sukhothai.

Na Sukhothai zijn Kamphaeng Phet en Lop Buri leuke tussenstops. Kamphaeng Phet is een provincie hoofdstadje, gelegen aan de rivier de Ping, met oude stadswallen, een levendige boulevard en dito markt. Over markt gesproken; dat is altijd een feest in Azië, waar je je ogen uit kijkt en waar al het eten super vers is. In Thailand zijn het meteen een soort food courts, waar je heerlijke maaltijden kunt krijgen. Vooraf had ik hooggespannen verwachtingen van de Vietnamese keuken, maar de Thaise keuken is, zover ik dat kan beoordelen, met grote afstand de lekkerste en meest veelzijdige.
In Lop Buri liggen de eeuwenoude ruïnes eens een keer niet buiten de stad, maar midden in de stad. Als je aan zou komen met de trein, val je met je neus in de boter, want rondom het station liggen de belangrijkste ruïnes. Wat ook een bezienswaardigheid is, zijn de makaken in de stad. Niet een paar, maar honderden, zo niet duizenden. Goed op je spullen letten, want ze pikken alles wat los en vast zit. Bij mij hoeven ze niet in de buurt te komen, want ik heb een pest hekel aan die beesten, sinds Ramona en ik een keer belaagd zijn door een troep op Borneo.

Tenslotte Ayutthaya. Een grote teleurstelling. Het ligt op een 'eiland' geheel omsloten door rivieren, maar een stad met de grond gelijk maken kan je gerust aan Birmezen overlaten: er rest een lelijke, drukke, 'moderne' stad, met hier en daar wat steenhopen (wat = tempel, flauwst). Maar wellicht begint het na Sukhothai, Si Satchanalai, Kamphaeng Phet en Lop Buri ook wel heel veel meer van hetzelfde te worden.

Nu ik dichter bij Bangkok kom, zijn ook de gevolgen van de overstromingen van vorig jaar goed zichtbaar. Van gebouwen en verkeersborden is goed af te lezen tot waar het waterniveau is gekomen, in struiken en bomen zie je tot wel 4 meter hoog afval hangen en hier en daar is er schade aan de infrastructuur.

Na 4.858 kilometer in 46 fietsdagen en 228 uur en 35 minuten kom ik aan bij mijn tijdelijke huis in Bangkok: The Artist's Place. Deze had ik getipt gekregen van een jongen die ik in Sydney was tegen gekomen. Een goede tip. Relaxte plek, eigendom van een Thaise schilder, waar je gewoon lekker je eigen gang kan gaan. Beetje rommelig ook, maar dat is onderdeel van de charme, zullen we maar denken.

Bangkok is, zoals te verwachten viel, een ontwikkelde, hypermoderne, internationale metropool, met ook grote stukken minder ontwikkeld, maar een wereld van verschil met de rest Thailand. Thailand is namelijk niet van de grote steden, zoals Vietnam dat meer is. De grootste stad na Bangkok is net zo groot als Utrecht en de grootste stad waar ik ben geweest is net zo groot als Delft. Thailand is vooral (nog) ruraal. Het is dus even wennen om weer in een grote stad te zijn, maar ik maak meteen van de gelegenheid gebruik om naar de bioscoop te gaan. “A Good Doctor” is een aardige film over een ziekenhuis dokter die zichzelf in een lastig (ethisch) parket werkt. Ik zie de film in een hypermoderne megabioscoop, maar twee dingen zijn dan toch wel weer grappig. Ten eerste is er voor de film een soort van eerbetoon/promotiefilm voor koning Bhumibol, waarbij de hele zaal en masse voor de koning op staat. Ten tweede is de film ondertiteld, maar de ondertiteling bestaat uit een soort met de hand geschreven stickers die over de film heen lijken te zijn geplakt.

Het is vreselijk heet en benauwd in Bangkok en om dat te ontvluchten besluit ik naar het strand te gaan. Ik moet alleen nog even twee praktische dingen regelen. Gazzie opsturen naar Nederland en mijn visum verlengen, aangezien je bij binnenkomst over land een VOA krijgt voor 15 dagen.
Maandag ga ik beide proberen te regelen. Gazzie zit als een grote puzzel in een ietwat geïmproviseerde doos, waarin ik hem morgen ga aanbieden bij het postkantoor. Als ik dat in de ochtend doe, kan ik nog voor het eind van de middag aan de Cambodjaanse grens zijn. Of het strand in Thailand wordt of in Cambodja, ben ik nog niet uit, maar mede afhankelijk van mijn vorderingen van morgen, komt daar wel een antwoord op.

Tenslotte of er nog meer soortgelijke avonturen komen of niet? Ideeën voor bestemmingen heb ik zat: centraal Azië inclusief Mongolië, Latijns Amerika, Australië van ZW naar NO. Of ik dat weer solo zou doen, betwijfel ik, sommige ideeën zijn ook niet verstandig om die solo uit te voeren. Maar wellicht moet ik eens gaan kajakken op de Yukon, of eindelijk eens naar Afrika gaan? Daarnaast moet ik een modus gaan vinden tussen reizen, werken en een (sociaal) leven in Nederland. De fietstocht is zonder meer geslaagd, maar deze vier landen en Maleisië zijn bestemmingen die ik definitief van mijn lijstje kan halen. Been there, done that.