Sfeer, cultuur en oudheid in Jordanie
Door: Ramona
24 September 2009 | Jordanië, Petra
We vliegen van Amsterdam naar Amman, waar we direct het gevoel hebben in een andere wereld te zijn beland. Wegen: van matige kwaliteit. Verkeer: complete anarchie.
Downtown Amman: chaos, chaos, chaos -verkeersopstoppingen, getoeter en uitgelaten dronken mensen midden op de weg, die vieren dat de laatste vastendag van de ramadan erop zit.
Eerst maar een lange nacht slapen. Geen probleem, ondanks de immense herrie op straat en de dubieuze staat van onze kamer.
Dag 1 dwalen we door Amman. Onze eerste uitdaging is om aan geld te komen. Onze op de luchthaven gepinde dinars zijn bijna op. Door het suikerfeest (?) lijken alle geldautomaten leeg en de banken zullen drie nationale feestdagen lang gesloten blijven.
Lichte paniek, want zo lang rondkomen van 15 dinar (= ongeveer 15 euro) en Amman niet uitkunnen is niet exact ons idee van vakantie.
Na veel speur- en probeerwerk komen we eracher dat we maximaal 50 dinar tegelijk uit een automaat kunnen trekken. Onder het mom van 'alle beetjes helpen' wandelen we dus enthousiast alle banken in het centrum langs om zo stukje bij beetje een klein vermogen bijeen te schrapen.
Het kost wat tijd, maar dan heb je ook wat... we voelen ons rijk en storten ons op een koninklijke maaltijd in een hip restaurant met meesterlijk Arabisch eten (echt.. voor haloum kaas mag je me midden in de nacht wakker maken). Veel jonge vlotte mensen. Locals en toeristen mixen en zowel traditioneel als modern Amman is hier vertegenwoordigd.
Opvallende mode onder mannen: strakke shirtjes en leren puntschoenen. En Britpop sijpelt ook hier voorzichtig door.
De nargileh (waterpijp) is niet uit de cafe's weg te denken en de dromerige geur plus rokerige ambiance roepen een 1000-en-1-nacht gevoel op.
Dag 2 ervaren we even stress als 'reliable rental cars' niet zo heel betrouwbaar lijkt. Maar -insjallah - na 3 kwartier vertraging komt onze huurauto dan toch voorrijden.
Tijd om Jordanie te verkennen!
We reizen in een rustig tempo achtereenvolgens naar Madaba en over de Deadsea Highway naar Karak. Volgens de reisgids prachtige stadjes en hoogtepunten van een bezoek aan Jordanie.
Deze plekken zijn vast heel leuk als je van geschiedenis en oude dingen houdt (want het is allemaal echt stokoud), maar wij cultuurbarbaren zien vooral ultiem stoffige, hete, vervallen straatjes met overal afval, kapotte zooi, verveelde jeugd en winkeltjes die qua uitstraling varieren van enigszins troosteloos tot ultiem troosteloos.
Een bijna tranentrekkend voorbeeld: een winkeleigenaar is dapper aan het proberen zijn spullen met een vooroorlogse fohn stofvrij te maken, terwijl volcontinue vrachtwagens langs rijden die hele wolken stof zijn winkel in blazen.
Of: een groentemannetje probeert de vliegen uit zijn halfrotte tomaten te jagen - het enige product dat hij verkoopt.
Of: de bakker die zijn stapel pitabroodjes omver niest, weer bijeenraapt en doodleuk aan de man brengt. Want meer heeft hij niet aan te bieden.
Het klinkt allemaal vrij dramatisch, maar toch is iedereen goed gestemd en in het algemeen vriendelijk en altijd in voor een praatje in gebroken Engels.
Terugkerend fenomeen is de uitroep 'welcome to Jordan!', je kunt het bijna een nationale slogan noemen. Van politie agent tot verkoper, tot voorbijganger: iedereen wenst het je toe.
Soms bescheiden, soms zo onverwacht dat je je kapot schrikt, soms ronduit schunnig..
Als westerse vrouw kun je nergens onopgemerkt voorbij. Hoewel ik me conservatief kleed word ik nagestaard, nageroepen en toegeslist en het gebeurt regelmatig dat een man of jongen stiekem probeert me even aan te raken. Veelal vrij onschuldig, maar soms ook irritant, zoals de pak 'm beet 14-jarige jongen die steeds dichterbij komt zitten, uiteindelijk mijn voet begint te strelen en haar uit mijn gezicht begint te strijken. Het moet niet gekker worden met de Arabische jeugd van tegenwoordig! ;)
Kleine kinderen: als overal ter wereld heerlijk oordeelloos en sociaal. 'Hello! What's your name? Where are you from?'. Ook hier ontwapenend.
Het landschap. In mijn beleving niet als mooi te omschrijven. Wel als ontzagwekkend.
Heuvelachtig, zinderend, ultiem droog, onherbergzaam, meedogenloos.
En als we dachten dat veel mensen in de steden arm zijn; De mensen die in tenten op deze gortdroge hellingen leven met als enige bezit een handje vee, die leiden pas een hard bestaan.
3 dagen Jordanie en het voelt alsof we al weken weg zijn. Zoals te lezen: we lopen over van de indrukken. Vakantiegevoel: niet echt. Meer die reisprikkel, het gevoel wat mee te maken en als vanzelf weer wat meer het vermogen het leven thuis in perspectief te zien. Stress? Tss.. wat kan ik me toch aanstellen!
Na 3 dagen slenteren door buitenwijken (we kunnen het niet laten, dat is het decor van het echte leven en zolang het veilig voelt is het goed, overprikkeld raken van chaos, vuil en uitzichtloosheid (die de mensen zelf gelukkig iets minder lijken te ervaren) komen we even helemaal tot rust in Dana village.
Dana is een 'spookdorp' aan de rand van een natuurgebied. Verlaten door de oorspronkelijke bewoners en nu nog in stand gehouden door 50 Bedouin families die zich erop richten het bescheiden aantal mensen dat dagelijks het dorp bezoekt kennis te laten maken met land en cultuur.
We genieten van een rustige, gastvrije omgeving, een spoedcursus Arabisch, heerlijk eten, een donkere stille nacht, veel informatie en een prachtige wandeling met onze privegids Mohamed. Hij is opgegroeid in het gebied, kent het op zijn duimpje en neemt ons via spectaculaire, oninzichtelijke routes mee om de details van wat van van afstand zo 'niks' lijkt in ons op te nemen. Mooie ervaring!
We zijn nu in Petra, waar we ons - met de massa - twee dagen uitgebreid op dit werelderfgoed zullen gaan storten. Ook zullen we ons (gezapig, maar iets dat ik altijd al wilde) aan een cursus Arabisch koken gaan wagen.
Volgende bestemmingen zijn Aqaba voor wat zon zee en zaligheid aan de Rode Zee en Wadi Rum voor een overnachting in de woestijn.
Bericht volgt..
Downtown Amman: chaos, chaos, chaos -verkeersopstoppingen, getoeter en uitgelaten dronken mensen midden op de weg, die vieren dat de laatste vastendag van de ramadan erop zit.
Eerst maar een lange nacht slapen. Geen probleem, ondanks de immense herrie op straat en de dubieuze staat van onze kamer.
Dag 1 dwalen we door Amman. Onze eerste uitdaging is om aan geld te komen. Onze op de luchthaven gepinde dinars zijn bijna op. Door het suikerfeest (?) lijken alle geldautomaten leeg en de banken zullen drie nationale feestdagen lang gesloten blijven.
Lichte paniek, want zo lang rondkomen van 15 dinar (= ongeveer 15 euro) en Amman niet uitkunnen is niet exact ons idee van vakantie.
Na veel speur- en probeerwerk komen we eracher dat we maximaal 50 dinar tegelijk uit een automaat kunnen trekken. Onder het mom van 'alle beetjes helpen' wandelen we dus enthousiast alle banken in het centrum langs om zo stukje bij beetje een klein vermogen bijeen te schrapen.
Het kost wat tijd, maar dan heb je ook wat... we voelen ons rijk en storten ons op een koninklijke maaltijd in een hip restaurant met meesterlijk Arabisch eten (echt.. voor haloum kaas mag je me midden in de nacht wakker maken). Veel jonge vlotte mensen. Locals en toeristen mixen en zowel traditioneel als modern Amman is hier vertegenwoordigd.
Opvallende mode onder mannen: strakke shirtjes en leren puntschoenen. En Britpop sijpelt ook hier voorzichtig door.
De nargileh (waterpijp) is niet uit de cafe's weg te denken en de dromerige geur plus rokerige ambiance roepen een 1000-en-1-nacht gevoel op.
Dag 2 ervaren we even stress als 'reliable rental cars' niet zo heel betrouwbaar lijkt. Maar -insjallah - na 3 kwartier vertraging komt onze huurauto dan toch voorrijden.
Tijd om Jordanie te verkennen!
We reizen in een rustig tempo achtereenvolgens naar Madaba en over de Deadsea Highway naar Karak. Volgens de reisgids prachtige stadjes en hoogtepunten van een bezoek aan Jordanie.
Deze plekken zijn vast heel leuk als je van geschiedenis en oude dingen houdt (want het is allemaal echt stokoud), maar wij cultuurbarbaren zien vooral ultiem stoffige, hete, vervallen straatjes met overal afval, kapotte zooi, verveelde jeugd en winkeltjes die qua uitstraling varieren van enigszins troosteloos tot ultiem troosteloos.
Een bijna tranentrekkend voorbeeld: een winkeleigenaar is dapper aan het proberen zijn spullen met een vooroorlogse fohn stofvrij te maken, terwijl volcontinue vrachtwagens langs rijden die hele wolken stof zijn winkel in blazen.
Of: een groentemannetje probeert de vliegen uit zijn halfrotte tomaten te jagen - het enige product dat hij verkoopt.
Of: de bakker die zijn stapel pitabroodjes omver niest, weer bijeenraapt en doodleuk aan de man brengt. Want meer heeft hij niet aan te bieden.
Het klinkt allemaal vrij dramatisch, maar toch is iedereen goed gestemd en in het algemeen vriendelijk en altijd in voor een praatje in gebroken Engels.
Terugkerend fenomeen is de uitroep 'welcome to Jordan!', je kunt het bijna een nationale slogan noemen. Van politie agent tot verkoper, tot voorbijganger: iedereen wenst het je toe.
Soms bescheiden, soms zo onverwacht dat je je kapot schrikt, soms ronduit schunnig..
Als westerse vrouw kun je nergens onopgemerkt voorbij. Hoewel ik me conservatief kleed word ik nagestaard, nageroepen en toegeslist en het gebeurt regelmatig dat een man of jongen stiekem probeert me even aan te raken. Veelal vrij onschuldig, maar soms ook irritant, zoals de pak 'm beet 14-jarige jongen die steeds dichterbij komt zitten, uiteindelijk mijn voet begint te strelen en haar uit mijn gezicht begint te strijken. Het moet niet gekker worden met de Arabische jeugd van tegenwoordig! ;)
Kleine kinderen: als overal ter wereld heerlijk oordeelloos en sociaal. 'Hello! What's your name? Where are you from?'. Ook hier ontwapenend.
Het landschap. In mijn beleving niet als mooi te omschrijven. Wel als ontzagwekkend.
Heuvelachtig, zinderend, ultiem droog, onherbergzaam, meedogenloos.
En als we dachten dat veel mensen in de steden arm zijn; De mensen die in tenten op deze gortdroge hellingen leven met als enige bezit een handje vee, die leiden pas een hard bestaan.
3 dagen Jordanie en het voelt alsof we al weken weg zijn. Zoals te lezen: we lopen over van de indrukken. Vakantiegevoel: niet echt. Meer die reisprikkel, het gevoel wat mee te maken en als vanzelf weer wat meer het vermogen het leven thuis in perspectief te zien. Stress? Tss.. wat kan ik me toch aanstellen!
Na 3 dagen slenteren door buitenwijken (we kunnen het niet laten, dat is het decor van het echte leven en zolang het veilig voelt is het goed, overprikkeld raken van chaos, vuil en uitzichtloosheid (die de mensen zelf gelukkig iets minder lijken te ervaren) komen we even helemaal tot rust in Dana village.
Dana is een 'spookdorp' aan de rand van een natuurgebied. Verlaten door de oorspronkelijke bewoners en nu nog in stand gehouden door 50 Bedouin families die zich erop richten het bescheiden aantal mensen dat dagelijks het dorp bezoekt kennis te laten maken met land en cultuur.
We genieten van een rustige, gastvrije omgeving, een spoedcursus Arabisch, heerlijk eten, een donkere stille nacht, veel informatie en een prachtige wandeling met onze privegids Mohamed. Hij is opgegroeid in het gebied, kent het op zijn duimpje en neemt ons via spectaculaire, oninzichtelijke routes mee om de details van wat van van afstand zo 'niks' lijkt in ons op te nemen. Mooie ervaring!
We zijn nu in Petra, waar we ons - met de massa - twee dagen uitgebreid op dit werelderfgoed zullen gaan storten. Ook zullen we ons (gezapig, maar iets dat ik altijd al wilde) aan een cursus Arabisch koken gaan wagen.
Volgende bestemmingen zijn Aqaba voor wat zon zee en zaligheid aan de Rode Zee en Wadi Rum voor een overnachting in de woestijn.
Bericht volgt..
-
24 September 2009 - 18:27
Jan En Gerrie:
Hoi lieve schatten,
Wat heb je weer je best gedaan Ramona om ons het gevoel te geven dat we 'om de hoek' staan toe te kijken! We hebben zo een mooie indruk van wat jullie mee maken en het lijkt erop dat dit weer een heel andere ervaring wordt die jullie aan jullie rugzakje kunnen toevoegen!
Lieve groetjes voor jullie allebei, paM en maM -
24 September 2009 - 20:53
Arjette:
Hee reislustige familie,
Geniet van jullie rondreis!! Heel veel plezier! Kan ik een lesje arabisch koken bij je volgen als je terug bent en dan eindelijk eens bijkletsen?
Groetjes,
Arjette + fam. x -
25 September 2009 - 04:47
Nina:
hey RamAuke,
weer op reis dus? Jordanie, uuhhh, waar ligt dat ??:-)) Maakt eigenlijk niet uit waar jullie zijn, leuk om weer van jullie belevingen te lezen!!
ciao ciao, Nina
-
25 September 2009 - 07:01
Marije:
Hey hallo daar!!!
Klinkt al weer echt als een super avontuur!! Geniet ervan! en een paar tips arabisch koken zou ik ook wel willen!hihi.
Dikke kus Marije -
25 September 2009 - 09:29
Arie&Cora:
Fijn te lezen dat jullie weer "onderweg" zijn!!
Het maakt eigenlijk niet zoveel uit waar je reist, hé, als je maar mooie nieuwe indrukken opdoet. De kookcursus lijkt ons ook wel wat. Nog heel veel plezier in Jordanië en groetjes.C&A -
25 September 2009 - 17:15
Gerda:
Hoi Auke en Ramona,
Een ander deel van de wereld, andere ervaringen en ook overeenkomsten (stress om een auto). De houding van de mannen lijkt me erg vervelend, je zou er spontaan een burka van gaan dragen. Zijn de vrouwen daar ook helemaal bedekt met kleding of is het gewoon omdat ze denken dat met een westerse vrouw meer mag en kan en dat ze het niet erg vindt? Lijkt me een interessante vraag aan een gids.
Aan het strand zijn ze vast meer gewend dus daar zal je er denk ik minder last van hebben. Leuk om wat Arabisch te leren, komt hier misschien weer van pas, hoewel ze in elk land hun eigen woorden hebben. Ze horen aan je of je het Arabisch spreekt van Jordanie of van bv Egypte. Woorden schijnen soms echt heel anders te zijn. Wat niet gek is overigens, als je alleen al kijkt naar de talen / dialecten die in Nederland worden gesproken: versta je ook niet altijd en wij kennen ook heeel verschillende woorden voor dezelfde dingen.
Het koken is overal te gebruiken, dus het is een goed idee om daar wat van te leren!
Geniet van alle nieuwe dingen en rust ook nog wat uit!
Knuffel van Gerda -
25 September 2009 - 20:44
Rob:
insjallah! -
27 September 2009 - 13:41
Mirja :
Hoi jullie! Veel plezier.Ik lees graag mee ....Mirja -
29 September 2009 - 14:03
Harriet:
Hallo,
Wat een andere wereld en toch zo dichtbij met al die arabische mensen hier! Kun je niet wat haloumi kaas vacuum verpakt voor mij (en jezelf) meenemen. Ik schijn er tegen te kunnen.... Nog veel plezier en liefs, Harriet -
29 September 2009 - 18:44
Mc & Jo:
Tja, terwijl hier het najaar echt 'doorbreekt', zijn jullie nog even van de 'zomer' aan het genieten (?!?). Klinkt als een overweldigend.. euh.. kaal land. Zijn benieuwd naar de foto's...
groetjes mc en jo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
