Deja-vu & deja-done

Mijn vakantie begint met een fijne avond bijpraten in een airport hotel met mijn vriendin Sandra. De wat trieste waarheid is dat dit de enige mogelijkheid was om elkaar te treffen, maar de resulterende hotel-kamer-situatie voelt bijna diva-achtig.

Na een nacht met weinig slaap gaat mijn wekker om 4.00u om met de airport shuttle naar Schiphol te gaan. Hoewel het boarden voor mijn vlucht met Ukraine International Airlines (een maatschappij die zo on-luxe is als ie klinkt) naar Kiev op tijd plaatsvindt, staan we nog een uur met vertraging aan de grond terwijl de verwarming op stand zinderende-dag-in-de-Sahara is afgesteld.
Ludmilla met de hoge jukbeenderen vertelt in rap Russisch waarom we vertraagd zijn. En daarna in het Engels, maar dat klinkt evenzo Russisch, dus de oorzaak wordt me niet duidelijk.
Het maakt ook allemaal niet uit, want ik had 3 uur te overbruggen tot mijn verbindende vlucht naar Moskou, waarvan er nu nog twee overblijven. Mijn reisdag wordt er niet langer of korter van, hooguit zweteriger.
Ik heb geen reden tot stress, in tegenstelling tot de groep Chinezen die in Kiev 15 minuten de tijd hebben om door een veiligheidscontrole te raken teneinde hun verbindende vlucht naar Peking te halen. Paniek, communicatieproblemen en totaal gebrek aan basaal structurerend vermogen maken dat de chaos regeert. Paspoorten, tickets, schoenen, riemen, toiletartikelen, electronica en onwaarschijnlijk veel andere spullen vliegen all over the place. Ik doe een stapje terug om de manische maar nauwelijks progressie vertonende kudde voor te laten en kijk mijn ogen uit.

Kiev airport is bekend terrein voor me en de aardappelpuree met dille nog steeds fijn comfort food.
 
Aan het eind van de middag arriveer ik op Domodedovo, waar het personeel nog altijd bijzonder goedlachs is (not). Maar dit is Rusland, dus zo 'hoort' het hier in mijn beleving ook!

Terugkomen op een eerder bezochte plek voelt doorgaans vrij relaxed: niet alles is een speurtocht en er is weinig planning en assertiviteit nodig om het beoogde doel te bereiken. Dit is mijn tweede bezoek aan Moskou en het vinden van mijn weg voelt daardoor als deja-vu & deja-done. De trein-metro-metro-wandel combinatie om bij mijn hotel te komen is bijna een routinetripje.
Ik ben inmiddels gesetteld in de fijne wijk Izmailovo na een traditioneel warme receptie in het hotel. Kortaf zijn, klanten compleet negeren of in het gunstigste geval dodelijke blikken toewerpen lijkt in dit land door een hoog percentage medewerkers in de dienstverlening tot specialiteit verheven. Ik vind het vooral heel komisch en als je zwaar overdreven glimlachend de aandacht op blijft eisen wordt men doorgaans nog chagrijniger, wat me een vreemd gevoel van vermaak oplevert.

Morgen reis ik terug naar de luchthaven om Jason te verwelkomen en samen door te vliegen naar Mineralnye Vody in de Kaukasus, waar de reis en de nieuwe indrukken dan echt gaan starten!