I shot the sherrif

Als we 's ochtends in alle vroegte in Yerevan - de hoofdstad van Armenie - uit de trein stappen, is mijn eerste zintuigelijke indruk PERZIK.
Het is oogsttijd en het stationsplein staat vol oude Lada's, wiens eigenaren kleden vol vers geoogste appels, peren, pruimen, druiven en perziken uitgestald hebben liggen. De geur is heerlijk.

Yerevan blijkt een stad in herbouw. Oud wordt rap vervangen door nieuw, resulterend in spik en span ogende, met bomen omlijste lanen, hippe koffietentjes en cafe's en een relaxte sfeer.

Aangezien we uiteindelijk in Yerevan terug zullen komen, besluiten we om de stad voor nu te verlaten en eerst Armenie te gaan verkennen.
De eerste bestemming: Dilijan, ook wel bestempeld als het Zwitersland van Armenie. Mijn inziens een wat gewaagde vergelijking, want ondanks het zuurstofrijke bergklimaat en hellingen vol fris geurende naaldbomen, kan het dorp met al zijn achterstallige onderhoud niet tippen aan het smetteloze tot in de puntjes verzorgde Zwitserland.

Ook in Dilijan is het leven vrij primitief, maar met een herfstzonnetje, bomen vol vers fruit en oude tandeloze vrouwtjes die je bij het langs lopen spontaan een vers geplukte appel in de hand duwen, kun je daar alleen maar van genieten.

Vanuit Dilijan reizen we naar Vanadzor, waar we inchecken in een Bed & Breakfast. Eigenaar Ashot (een naam die ik niet kan onthouden, totdat Jason me als ezelsbruggetje 'I shot the sherrif' aanreikt), biedt me bij ontvangst een kop sterke koffie en vers gebakken koekjes aan. Hij verdient daarmee direct genoeg credits om de middag als onze chauffeur en gids ingehuurd te worden.

In een oude Lada (een auto die we na heel wat bijrij-ervaringen inmiddels als verrassend comfortabel zouden promoten) racen we door de indrukwekkende Debed Canyon.

Zoals Ashot - die overigens behoorlijk op George Clooney lijkt - zegt: alle Armenen denken dat ze formule 1 racers zijn.
Gelukkig kan Ashot niet goed multi-tasken. Als we hem laten praten (wat mede door een vrij gebrekkige kennis van de Engelse taal gepaard gaat met veel wilde handgebaren en af en toe het veschrikt slaan van een beter-laat-dan-nooit-kruisje als we zojuist een kerk blijkent te hebben gepasseerd), rijdt hij langzamer en beduidend plezieriger.

We horen Ashot uit over (de val van het) communisme en krijgen opnieuw bevestigd dat de meeste mensen weliswaar blij zijn met hun toegenomen vrijheid, maar dat de overgang van een collectivistische samenleving en absolute verzorgingsstaat naar een meer individualistisch getinte prestatiemaatschappij in korte tijd tot veel sociale problemen en een enorme kloof tussen arm en rijk heeft geleid. Er is een hoge mate van werkloosheid en veel families zijn financieel afhankelijk van in het buitenland werkende familieleden.

De tocht door Debed Canyon staat - net als alle bezienswaardigheden in Georgie en Armenie - officieel in het teken van het bezoeken van een aantal monasteries. Wij zijn inmiddels echter volledig monasterie-murw en vinden de tocht zelf belangrijker dan de bestemmingen. Wij richten onze aandacht dan ook op de uitzichten, de mensen en hun dagelijkse taferelen en onze conversatie met Ashot.

Ashot heeft een liefde voor oude rock, die luid door zijn Lada-speakers schalt. Hij vertelt dat deze muziek in de communistische tijd verboden was, maar door diaspora migranten Armenie ingesmokkeld werd.
The Beatles, the Stones, Led Zeppelin; Ashot brult de hele route uit volle borst mee, veelal een fonetische benadering van de eigenlijke teksten producerend met een goed getimed juist uitgesproken trefwoord aan het eind van elk refrein. Hij lijkt met zijn zelf aangeleerde en tamelijk beperkte Engelse kennis vaak geen idee te hebben waar de songteksten over gaan, maar de passie voor de muziek zit diep.

Na een vers bereid biologisch ontbijt in de Bed en Breakfast verlaten we Vanadzor.
Onze route voert ons langs de besneeuwde top van mt. Ararat terug naar Yerevan. Hier brengen we overbruggend een nacht door, na een zaterdag avond wandeling door de sfeervol verlichte straten.

Een zoveelste hobbelige marshrutka-rit brengt ons naar Goris, een rustig 25.000 inwoners tellend stadje waar we - net als op veel andere plekken - de enige toeristen lijken te zijn.
Het leven is er heerlijk rustig en we verblijven er in een klein, door een familie gerund hotel.
We zijn er de enige gasten en worden extreem in de watten gelegd.
Bij het bestellen van een kop koffie, word ik structureel getrakteerd op een enorm stuk versgebakken taart. Het ontbijt is zo veel en te lekker om niet te eten. Mijn wat starre ideeen over het nut van koolhydraat arm heb ik inmiddels tijdelijk overboord gegooid en ik geniet zonder mate van al het lekkers dat ik aangeboden krijg, wat ertoe leidt dat ik continue met een post-kerstmaaltijd-achtig explosie gevoel rondloop.

Dit praat ik echter goed voor mezelf vanuit de redenering dat alles heerlijk vers is en 100% biologisch. Vooral de huisgemaakte jam is om van te watertanden.
Met mijn voorkeur voor zwarte kleding hoef ik straks alleen nog maar een baard te groeien en een groot kruis om mijn nek te hangen, om er net zo uit te zien als zo'n weldoorvoede rondbuikige priester.

We zullen nog een dagje relaxen in Goris en dan morgen terug keren naar Yerevan, waar we voor 3 nachten een appartement hebben gehuurd en nog een paar rustige ambitieloze dagen zullen doorbrengen.

Vroegtijdig terugblikkend op onze tijd in Georgie en Armenie, luidt mijn subjectieve conclusie dat - tenzij je een oude-kerken-fetish hebt - deze landen slechts beperkt potentie hebben voor toerisme en er niet veel grootse dingen te zien zijn.

De landelijke taferelen die een beetje voelen als terug gaan in de tijd, de merkbaar overgebleven sporen van het communisme, de initieel stugge maar uiteindelijk zeer hartelijke mensen, het verse pure voedsel en de toch wel eigen sfeer maken echter dat ik tevreden terug kan kijken op de ervaringen van de afgelopen weken.