Extra Punda, Plastic, Beton en Glooiend Groen

Het vertrek vanuit Willemstad krijgt een onverwachte wending als we op de luchthaven in willen checken en te horen krijgen dat onze vlucht een dag vertraagd is. Insel Air heeft vergeten dit aan ons door te geven.
Ik bereid me mentaal voor op een nacht op de luchthaven, maar de luchtvaartmaatschappij neemt zonder enkele discussie de schuld op zich en het meisje achter de balie begint als een dolle vouchers uit te schrijven.

We worden per taxi terug naar Willemstad vervoerd, waar we kosteloos inchecken in een gigantische kamer in het Palace Hotel, met uitzicht over Punda. De kamer telt twee bedden, ieder zo groot dat je er koprollen op kunt maken. Een ander voucher geeft ons recht op een 3 gangen a la carte maaltijd en na een luxe nacht horizontaal in het bed liggen, begint de dag stressvol aan het gigantische ontbijt buffet. Zoveel te kiezen en maar 20 minuten voordat de taxi ons weer op komt pikken om ons naar de luchthaven te vervoeren!

Na deze onverwachte koninklijke behandeling vertrekt onze vlucht alsnog naar Colombia. Als we aanvliegen boven Medellin zie ik overal groene heuvels en maakt mijn hart een sprongetje. Dit blijft toch echt het landschap dat sterk mijn voorkeur heeft!

Medellin is een grote, rijke stad vol slanke meisjes met immense borsten, bijzonder ronde billen en buitenproportioneel grote lippen. Plastic is hier hot. Cosmetische chirurgie is in Medellin extreem goedkoop en het is voor ouders min of meer een traditie om hun dochters voor hun zestiende verjaardag een paar extra cupmaten cadeau te geven.

We blijven 2 nachten in Medellin, waar het slechts rond de 20 graden is en mijn eerste missie bestaat uit het kopen van een warme trui. De stad kan mij niet bijzonder bekoren, maar de omringende omgeving is prachtig. Een uitstapje naar de 200 meter hoge monoliet el Penol, levert een tocht door de groene heuvels op en vanaf de top een uitzicht over een meer met allemaal kleine groene schiereilandjes.

Na 2 dagen verlaten we Medellin om na een bochtige nachtelijke bustocht redelijk geradbraakt in Bogotá aan te komen. De stad overweldigt me behoorlijk, maar tijd om te rusten is er niet, want dit is Jasons 2e thuis (hij heeft hier een aantal maanden in een hostel gewerkt en gewoond). Begrijpelijkerwijs kan hij niet wachten om zijn vrienden en hond Lola (door hem in slechte conditie van de straat geplukt, verzorgd en in de hostel ondergebracht) op te zoeken.

Bogotá is geen bijzonder mooie stad, er is veel luidruchtig verkeer en een overdaad aan grauw beton. Maar de setting is ook hier mooi: in een kom, omringd door groene heuvels. De toeristische wijk Candelaria is heuvelachtig en steil, we wandelen dus heuvel op, heuvel af, met bepakking en tot mijn grote ergernis loop ik te hijgen als een oud stalpaard en voelt mijn hoofd alsof het elk moment kan exploderen. Dit is te heftig om verklaard te kunnen worden door slaapgebrek en het kost me even om te beseffen dat Bogotá op 2600 meter hoogte ligt en ik waarschijnlijk wat tijd nodig heb om hieraan te wennen.

Na de bliksemrondleiding door de stad, vervallen we de volgende dagen in herhaling maar in een trager tempo. We halen Lola op en wandelen door de straten van Candelaria. In een gebied waar 40 toeristen per dag onder bedreiging beroofd worden, is Lola behalve een schat van een dier ook een stukje extra veiligheid. We halen vriend Leo dagelijks uit zijn tattoo-shop om uit lunchen te gaan, ik ga naar de sportschool, verken de hoofdstraat en begin mijn draai in Bogotá meer en meer te vinden.
We hebben geluk om bij vrienden van Jason te verblijven die buiten het centrum van de stad wonen. Een klein appartement in een rustige, veilige buurt met alle voorzieningen die je kunt wensen nabij.

Dit is een grote luxe, maar vraagt ook wat tolerantie, want Jim en Pili vormen een eigenaardig stel. Jim is een belasting-ontduikende Amerikaan en spreekt geen woord Spaans. Pili (van Pilar) is Colombiaans, heeft last van ziekelijke verzameldrang (het appartement is zo boordevol ornamenten dat je er nauwelijks je kont kunt keren en het doet me denken aan woningen van sommige clienten in Rotterdam-Zuid) en spreekt geen Engels. Het huwelijk lijkt vooral gebaseerd op materiele motieven en van wederzijds begrip of respect is geen sprake. Ik zit er zo´n beetje tussen in en kan mijn Spaans oefenen door Pili´s wensen (eisen) naar Jim te vertalen en Jims respons (ongezouten mening) aan Pili uit te leggen. Vaak vermakelijk, soms vermoeiend.
Een wat vreemde setting dus, maar overdag maak ik me uit de voeten en ´s nachts is het prima slapen.

Bogotá heeft bij lange na niet de charme van bijvoorbeeld Buenos Aires, maar hoe langer je er rond loopt, hoe meer je ziet. Het mannetje van het fruit herkent me inmiddels en wenst altijd een praatje, de zwervers die met een roedel honden leven en beter voor de beesten zorgen dan voor zichzelf zijn dankbaar als je ze wat muntjes geeft, in Casa Luna weet men al snel mijn voorkeursgerecht en overal waar je komt is fantastisch eten voor weinig geld. Goedkope koffie en arepa´s (gegrilde maiskoek met kaas erin) als favoriete snack.

5 dagen in Bogotá vliegen voorbij. We laten de helft van onze spullen achter bij Jim en Pili en vertrekken met lichte tassen richting Villa de la Leyva. Een koloniaal dorp met 8000 inwoners, gelegen in de heuvels. Het is zonder meer het mooiste koloniale dorp/stadje dat ik tot nog toe gezien heb en na de smog van Bogotá is de geur van naaldbomen een absolute verademing. Er is voldoende te wandelen en fietsen in de omgeving en het klimaat is heerlijk: koude avonden/nachten/ochtenden en zonnige dagen. Perfect weer om eindelijk weer meer actief te kunnen zijn.

Plan is om hier een paar nachten blijven en daarna verder naar het noorden trekken: Barichara, Bucaramanga en el Cocuy, allemaal bergplaatsjes met wandelmogelijkheden in de omgeving. Daarna even terug naar Bogotá voordat we een andere hoek van het land gaan verkennen. So far so good, mijn eerste indrukken van Colombia zijn groen en ontspannen!