Bijna Australië belevenis

De start in Jayapura, na een bootreis van 19 uur, is wat anders dan gepland. Om te beginnen ben ik ergens mijn telefoon kwijtgeraakt of is deze gestolen. Op zich geen drama, behalve dat hier wel alle telefoonnummers in staan. Bij aankomst blijkt er geen ontvangstcomité te zijn. Er moet iets zijn gebeurd, want het is ondenkbaar dat ze mij zomaar zouden laten staan, gezien het uitgebreide contact wat we hebben gehad. Dat ze mij gemist hebben, lijkt mij ook sterk. Ik ben de enige buitenlander op de boot, de enige met een rugzak en de enige boven de 1.70 meter met bovendien een kluwe mensen om mij heen die om het hardst “Taxi?” en “Mister, Mister” (zou er in de jaren 80 een band zonder naam zijn geweest, die na een bezoek aan Indonesië ineens een naam te binnen is geschoten?) roepen. Maar goed, hoe bereik je iemand waarvan je alleen het telefoonnummer hebt... in je telefoon... die je niet meer hebt? De enige mogelijkheid die ik zie, is om via iemand anders via Facebook ze te laten weten wat er gebeurd is. Het is jammer dat de afspraak niet door gaat, maar het is frustrerend dat er geen mogelijkheid is om iets van mij te laten weten.

Jayapura en Sentani werden door Lonely Planet flink aangeprijsd. Ik snap werkelijk niet waarom. Jayapura ligt in een prachtige baai, maar is gewoon een Indonesische stad als alle andere: veel verkeersdrukte, (lucht)vervuiling, alles kapot en vervallen. Wel heb ik nog een leuke ontmoeting met een man (Bernhard) die werkelijk heel goed Nederlands spreekt en mij vertelt wat de oude namen van de straten (Oranjelaan, Overtoom, Julianaplein) waren. De volgende dag besluit ik voordat ik naar Sentani ga, nog even naar het strand van Jayapura te gaan. Ook dit is een grote teleurstelling. De weg erheen duurt al een eeuwigheid, vanwege de verkeersdrukte en daar aangekomen is het een strand bezaaid met aangespoelde boomstammen en vuilnis.
Sentani ligt naast het vliegveld van Jayapura, waar je overigens vanuit Jayapura alleen kunt komen door een verrassend ingewikkelde route met 3 overstappen. En dat voor een afstand van 30 kilometer! Sentani is ook niet zo spannend. Het meer waar het aan ligt is wel ok. Niet uitzonderlijk mooi, maar wel bijzonder, want aan het meer liggen verschillende vissersdorpen en in het meer liggen meerdere eilanden. Naar één van die eilandjes ben ik toe gevaren. Op eiland staan 3 kerken. Dat leek mij wat veel, maar een man (die uiteraard Nederlands sprak) vertelde mij dat het eiland door 3 dorpen wordt gedeeld en dat ieder dorp op het eiland zijn eigen kerk, school en burgermeesterswoning heeft. Zo rondlopend op een eiland van nog geen 500 meter in omtrek loop je van het ene, het andere dorp in.

Overigens kom ik in Sentani weer wat buitenlanders tegen. Toeristen op weg naar de Baliem vallei, maar ook missionarissen (ik dacht dat dat iets van 100 jaar geleden was, maar het bestaat nog, kennelijk) en ook blijkt er een internationale school te staan. Ik bezoek ook nog een strand aan zee, wat niet heel bijzonder is, maar waar ik wel meteen weer wordt uitgnodigd om aan te schuiven bij de BBQ. Dat blijft onverminderd; de mensen zijn zo ontzettend aardig en hartelijk, dat het gewoon bijna genant is. Mensen zoeken ook heel erg het contact, oogcontact, maar ook fysiek contact. Het is heel gewoon iemand even aan te raken, de hand te schudden (wat heel lang duurt in Papua ;-) ), maar ook bij het samen oplopen je hand vast te pakken. Dat laatste is overigens iets Indonesisch en niet typisch van Papua’s; mannen lopen net zo makkelijk hand in hand met elkaar.

Zo kom ik mijn tijd in Sentani aardig door, ook met de regelzaken voor de volgende, laatste 2 bestemmingen in Papua: Merauke en de Baliem vallei. Naar beide moet ik toe vliegen. De Baliem vallei ligt in het midden van Papua en is niet met een weg ontsloten. Merauke ligt aan de zuidkant van Papua. Daar kom je in een week met de boot of door ruim een uur vliegen. Dan toch maar weer een keer vliegen, dus!

Merauke is een voor Indonesische begrippen redelijk geordende stad, met een stoep die grotendeels in tact is. Verder lijkt de omgeving meer op Noord Australië dan op Indonesië. Zowel de flora en fauna, als ook het vlakke landschap, maar ook het droge en natte seizoen loopt precies gelijk op met Noord Australië (nat van december t/m april) en het seizoen is ook, anders dan elders in Indonesië, heel uitgesproken. Droog, betekent dus ook echt geen druppel regen. Wat ook opvalt is dat mensen hier fietsen en dat mensen hier veel meer minder op je af komen. Op de luchthaven moest ik bijna smeken om een lift. Het moet niet gekker worden! Na aankomst de gebruikelijke formaliteiten geregeld, zoals de politie mijn vergunning laten zien en entree inclusief vervoer en gids geregeld voor het Wasur Nationaal Park, DE reden voor mijn komst naar Merauke. Overigens ben ik hier weer de enige toerist, dus ik word met alle égards behandeld en door zowel politie als parkbeheer netjes overal naar toegebracht, waar ik maar wil.

In het Wasur NP blijf ik 4 dagen en 3 nachten. Het park bestaat grotendeels uit savannen en natte laaglanden, afgewisseld door bossen en meren. De eerste overnachting is in een dorpje, van een familie die al generaties lang in het gebied woont. Dat wil zeggen in Indonesië en in PNG, wat hier niet ver vandaan ligt. De familie is bij de aansluiting van Papua met Indonesië de grens overgestoken, maar is zich sinds 7 maanden weer aan het vestigen in Indonesië. Waarom ze PNG verlaten , wordt niet helemaal duidelijk, maar ik dacht te begrijpen dat ze in PNG hun land moesten verlaten en in een reservaat moesten gaan wonen. De tocht naar het dorp duurt bij elkaar 8 uur (2 uur met de motor, 1 uur met de boot en 5 uur wandelen). Naar het eind van de middag wordt het landschap bestaand uit savannen met termietenheuvels, eucalyptus bomen en paperbark trees (papyrusbomen?) prachtig door het strijklicht van de langzaam ondergaande zon. Als de zon onder is, komt de volle maan op, die door de vele vuurtjes die woeden (net als in Australië is het verbranden van de onderbegroeiing een belangrijk onderdeel van het parkbeheer) helemaal oranje kleurt. Overigens ben ik pas de 2e toerist die de familie ontvangt. Wat een eer! Na een wat korte nacht op rotan bed Wåsur (niet echt beter dan Løre Lindu...) ’s ochtends om 5 uur op om vogels te kijken. En zowaar zien we een paar paradijsvogels en een verdwaalde Wallabie!

De andere twee nachten breng ik door in een ranger hut vlakbij het strand en vlakbij moerassen en meren. Hier zijn in de trekvogel tijd (van mei t/m augustus) veel waadvogels te vinden. Nu dus een stuk minder, maar op onze ochtend- en avondwandelingen is toch nog zat te zien. Veel oude bekenden uit Eurazië, maar ook veel die ik nog ken uit Australië (Kakatoes, parkieten, duiven, ganzen, eenden, reigers, plevieren, ibissen, sterns, ijsvogels, bijeneters, Willie Wagtails, Fairy Wrens, etc.) en ook een aantal nieuwe soorten. Op de laatste ochtend gaan we vissen vangen. De soort heet Gastor en is een soort Meerval die in het moeras, vaak diep in de modder weggestopt zit. Ze hebben een keiharde schedel, waardoor het vissen vangen vooral neer komt op met kapmessen proberen de kop in te slaan. Het is een modderig en bloederig spektakel en niet echt aan mij besteed. Terwijl de rest zich uit leeft, jaag ik wel op vogels, met mijn ogen en camera.

Op dag vier weer huiswaarts en alles weer lekker wassen; mijn kleren, maar vooral ook mijzelf. Na 4 dagen heb ik talloze lagen modder, stof, zonnebrand en de onontbeerlijke Autan op mijn lichaam. Pas na twee keer uitgebreid wassen, droog ik mij af en is de handdoek nog steeds zwart!
Morgen nog even een lummeldag in Merauke en de dingen in mijn eigen tempo doen en niet laten bepalen door gidsen, of militairen waar ik bij iedere legerpost (daar zijn er veel van, zo bij de grens met PNG) met het hele bateljon op de foto moet.

(Nieuwe) foto's: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2357048840932.136468.1091566605&type=1&l=62af1a3264