Dublin: 10% regen, 100% muzikale passie

Een aantal maanden geleden woonden Sandra, Auke en ik in Den Haag een concert bij van de Ierse band the Frames. Hoewel het concert van deze waanzinnige groep een onuitwisbare indruk op ons maakte, waren we het er met zijn drieën direct volledig over eens dat de band niet tot zijn recht kwam in de setting waar we ze hadden zien spelen. En de in eerste instantie onuitgesproken wens die wij – naar later bleek - ieder afzonderlijk hadden gevoeld, kwam eigenlijk direct ter sprake: wat zou het geweldig zijn om the Frames te zien spelen in hun eigen context, in hun ‘hometown’ Dublin..
Met een paar biertjes in ons lijf was de afspraak snel gemaakt: ‘als the Frames in Dublin optreden, dan gaan we erheen’. En belofte maakt schuld..
Toen Auke, veel sneller dan verwacht, de aankondiging ontdekte dat the Frames in Dublin zouden spelen op tweede pinksterdag, was er weinig denktijd nodig. In een mum van tijd waren de concertkaartjes voor the Frames en vliegtickets aangeschaft. Aangezien op 1e pinksterdag de band Editors, ook geen foute boel, op bleek te treden werd ook hiervoor een kaartje gekocht. Ook Marc haakte aan en zo hadden we met zijn vieren opeens een wel bijzonder leuk lang weekend in het vooruitzicht!

Zondag om 6.30 uur gaat de wekker. Het duurt even voor we beseffen wat voor dag het is en… aangezien het inderdaad zondag blijkt… wat de reden is voor het feit dat die wekker zo achterlijk vroeg afgaat. Na een kort slaperig overdenkingsmoment volgt het moment van bewustwording: oh JA, we gaan naar Dublin!!!

De afgelopen weken zijn zo druk geweest, dat we nauwelijks hebben kunnen ‘voorgenieten’, maar voor nu is dat niet erg. We schieten in onze kleding, stommelen de trap af voor een snel ontbijt en hijsen de tassen, die al netjes ingepakt klaar staan, op onze rug.
Op naar het station, waar we Sandra treffen. En dan gezamenlijk naar Schiphol, waar Marc een paar minuten na ons vanuit Utrecht arriveert.

Inchecken is snel gebeurd, aangezien we slechts handbagage mee hebben. Wat hoef je nu helemaal mee te nemen voor een weekendje stedentrippen? Tickets, in ons geval concertkaartjes, een extra broek en een paar schone shirtjes.
Alleen de strenge veiligheidsvoorschriften voor het vervoeren van handbagage zijn lichtelijk irritant. Niet meer dan 75ml vloeistof mag er mee door de controles. Dit uit angst dat potentiële godsdienst- of anderszins waanzinnigen het misschien in hun hoofd zouden halen om met behulp van de omhulsels van hun verzorgings/make up artikelen het vliegtuig op te blazen.
De uit dit soort angstgedachten voortvloeiende regels zijn weliswaar lastig en misschien wel erg hysterisch, maar bedacht ter waarborging van onze veiligheid dus we leggen ons er maar bij neer.
Mijn doorschijnende plastic zakje met daarin minishampoo, mini-deodorant en een drie kwart lege fles lenzenvloeistof voldoet gelukkig aan de norm, dus ik mag het vliegtuig in.

Na een voorspoedige vlucht staan we om 11.00u plaatselijke tijd (de klok is onderweg een uur terug gegaan) op het bescheiden Dublin Airport. Binnen tien minuten zitten we in een bus naar het centrum en blindelings vinden we onze weg naar de wijk Temple Bar, waar onze hostel gevestigd is. Wat heerlijk om weer in Dublin te zijn!

We checken in in onze hostel (Barnacles), die wat mij betreft een vette 8 krijgt als je kijkt naar prijs/kwaliteit verhouding. Voor een zo centraal gelegen hostel, is deze gelegenheid bijzonder schoon, behoorlijk gezellig en verbazingwekkend ontspannen en rustig.

We laten onze bagage achter en gaan aan de wandel. Het weer valt niet tegen. Behoorlijk fris, een harde wind, maar droog en bij tijd en wijlen schijnt zelfs een lekker zonnetje. We hobbelen door de betere en mindere straten van Dublin, brengen een kort bezoekje aan de Jameson destilleerderij en belanden al gauw in the Brazen Head, de oudste pub van Dublin.

In de biertuin drinken we pints (= halve liters) Smitwicks (we leren van San dat je, als je serieus genomen wilt worden, de W beter niet uit kunt spreken) en Kilkenny’s en de stemming zit er goed in. Aangezien we nog een avondje concertbezoek te gaan hebben, zijn we bescheiden in onze drankconsumptie en zetten we ons proces van ‘rondstruinen’ voort. Een pub in hier, een kopje koffie daar. Eten, drinken en wandelen zijn de voornaamste bezigheden.
En al snel heb ik het idee dat de indruk die ik een paar jaar geleden van Dublin vormde nog steeds de juiste is.
Het is zeker niet een van de mooiste steden ter wereld, maar wel een van de gezelligste!
Veel vriendelijke, goedlachse mensen, authentieke pubs waarin kitsch tot kunst verheven is en de gezelligheid lijkt te zijn uitgevonden.
Een poging om een doorsnee Ierse pub te beschrijven: vreemde lage tafeltjes, oude meubels, geornamenteerd zeil tegen het plafond, oubollige posters en schilderijen aan de muur, de term Guinness veelvuldig zichtbaar, een wat smoezelige uitstraling, de bar als stralend middelpunt met grote spiegels die heeeel veel taps, flessen whisky en andere sterke drank reflecteren en natuurlijk een bende blije mensen die de grote glazen donker bier in hoog tempo soldaat maken.

En Dublin is ook: altijd en overal muziek.
Na een heerlijke avondmaaltijd bij een goede Italiaan begeven we ons richting het Olympia Theatre, waar de Editors zullen optreden. Ik heb gelezen dat het het Olympia Theatre bijzonder mooi zou zijn, maar eenmaal binnen sta ik perplex.
Nog nooit in mijn leven ben ik binnen geweest in zo’n ruimte en het idee dat ik hier straks een band ga zien optreden vind ik ongelooflijk. De inrichtingsstijl van het gebouw is Victoriaans en doet sprookjesachtig aan. Wij staan beneden op een vloer (die schuin afloopt, waardoor iedere persoon in de ruimte zeer goed zicht op het podium heeft). De overheersende kleuren zijn rood en wit. Links, rechts, en achter boven ons balkonnetjes, in ronde, glooiende vormen, boordevol drukke, gedetailleerde ornamenten, die verlicht worden met rode schemerlampjes. Aan het tevens met ornamenten versierde plafond hangen enorme kroonluchters. Ik voel me alsof ik in een sprookje sta. Een gevoel dat alleen nog maar wordt versterkt als er vanaf het podium blauw licht door de zaal wordt verspreid dat de glooiende balkonnetjes op bijna spookachtige wijze verlicht. Deze setting is voor mij voldoende om ervoor te zorgen dat mijn avond niet meer stuk kan!!

Gelukkig maar, want het optreden van Editors is een teleurstelling. Waar we de zanger en de band de eerste keer dat we hen in Nederland zagen optreden ontzettend waardeerden om hun puurheid en de tweede keer helemaal ‘in het concert gezogen werden’ door hun intensiteit, is dit optreden simpelweg ‘too much’. De zanger blijkt zich in het afgelopen jaar ontpopt te hebben tot een hysterisch theatrale homo. Zijn blikken en gebaren op het podium leiden af van de in principe prachtige muziek. Als ik mijn ogen sluit lukt het me bij vlagen om te genieten van de muziek en me niet te irriteren aan zijn vertoon voor drama (hij doet me in zijn doen en laten denken aan het typetje ‘Jack’ uit Will en Grace), maar zelfs deze tactiek wil niet altijd werken, omdat hij ook rare dingen doet met zijn stem.


Hoewel hij over een werkelijk prachtig diep stemgeluid beschikt, lukt het hem om dusdanig overdreven te articuleren en opera- achtige geluiden aan zijn nummers toe te voegen, dat het leuke er wel vanaf is.
Als het concert na minder dan een uur afgelopen is, zijn we daar geen van vieren rouwig om.
We doen nog een ‘after-drankje’ in de Temple Bar pub en vestigen onze hoop op het concert van the Frames morgen, het oorspronkelijke doel van de komst naar Dublin.

De maandag vullen we met rondsjokken door de winkelstraten en shoppen in de Guinness winkel (we vinden het bier geen van allen lekker, maar de spullen zijn erg mooi en de hersenspoelende ouderwetse slogans als ‘Guinness is good for you’ en: ‘My goodness, my Guinness!’doen ons bijna geloven dat het bocht (dat in Dublin gebrouwen wordt en er ma-te-loos populair is) toch te drinken zou moeten zijn. Onderwijl fantaseren we dat Glen Hansard, de zanger van the Frames nu vast ook door ‘zijn stad’ rond aan het lopen is en dat we hem maar wat graag zouden tegenkomen.

’s Avonds eten we bij een soort van fastfood restaurant, waar we vreselijk worden afgeblaft bij het opnemen en leveren van onze bestelling en na deze schokkende ervaring begeven we ons richting Vicar Street.

Een paar blokken voordat we bij het theater zijn, beginnen Auke en Sandra – terwijl ik aan het peinzen ben waar ik de kaarten die ik wilde posten heb gelaten - ineens onbegrijpelijke, wilde kreten uit te slaan. Natuurlijk wil ik weten wat er in hemelsnaam aan de hand is en Auke – die nu lichtelijk aan het stuiteren is – kraamt een aantal woorden uit waaronder een paar keer heel hard ‘GLEN!!!’, waarbij hij met alle energie die hij in zijn lijf heeft aan het wijzen is naar de straat waar we net uit komen. Sandra vertoont eenzelfde soort gedrag en als ik achterom kijk om te zien wat zij aanwijzen, zie ik hem: Glen, achter om kijkend naar het hysterische tafereel van fans die hard zijn naam schreeuwen op straat. We zijn hem net gepasseerd en net niet tegen hem opgebotst!
Het klinkt misschien heel sneu, maar dit voelt als ongelooflijk! De man voor wie je naar Dublin komt, praktisch tegen het lijf lopen op straat!
We kunnen ons geluk niet op en huppelen als een stel 13-jarige groupies de laatste paar honderd meter naar Vicar Street. We kunnen er niet mee klaar voor zijn!

De zaal is mooi, redelijk besloten en we staan praktisch met ons neus bovenop het podium. We horen eerst een leuk, maar gevoelsmatig eindeloos, voorprogramma aan… tot het zover is en the Frames het podium op komen.

En het is er di-rect. Die allesoverheersende sfeer, waarbij je je zo ontzettend deel uit voelt maken van een onbeschrijfelijk hecht en warm geheel, dat de rest van de wereld niet lijkt te bestaan.
Het - op ons na waarschijnlijk volledig Ierse - publiek luistert ademloos naar de rustige delen van de nummers. Elke trilling van elke viooltoon en elke ademhaling is in de hele zaal te horen… De stevigere stukken worden echter luidkeels mee gebruld.
Mensen kennen alle teksten, er wordt gejoeld en gejuicht tussen de nummers door en bij elk ingetogen woord dat Glen spreekt of zingt hangt de menigte aan zijn lippen.
De zanger straalt en zijn mimiek… elk spiertje in zijn gezicht lijkt te verklappen wat hij denkt en voelt. En wij staan op een meter afstand recht voor zijn neus om het elke veelbetekenende oogopslag en intense blik in ons op te nemen met de wens het nooit meer te vergeten…
De gevoelige nummers ontlokken tranen (de eerste 10 minuten van het concert sta ik stiekem te huilen omdat ik zo blij ben deel uit te mogen maken van deze gebeurtenis), de stevigere nummers worden ook ECHT stevig gebracht. We ontdekken dat the Frames niet alleen emotioneren, maar ook serieus rocken!
We horen nummers die we nog niet kennen (en het trouwe Ierse publiek brult van A tot Z mee), we worden getrakteerd op ware stukjes entertainment en Glen bedankt zijn publiek voor deze thuiswedstrijd. Hij zegt letterlijk dat dit de plek is waar de band zich het meest thuis voelt.
En dat is te merken..
De band speelt en speelt en telkens als het publiek volmondig gilt ‘one more tune’, volgt er inderdaad nog een lied. Zo worden al onze zintuigen twee uur lang verwend met een waanzinnige gevarieerde setlist, waarbij er geen moment van inzinking te benoemen is en het eigenlijk niet mogelijk is om ‘beste moment’ aan te wijzen binnen dit twee uur durende hoogtepunt. Last is definetely not least en de afsluiter ‘falling slowly’ is een prachtig einde van een concert dat bijna te mooi is geweest om waar te kunnen zijn.
Het optreden is simpelweg te indrukwekkend geweest om met woorden tot zijn recht te doen komen. Daar zijn we het met elkaar helemaal over eens. Om toch een poging te wagen om de beleving in een paar woorden samen te vatten: 100% Pure Passie.
Vol met indrukken begeven we ons weer richting Temple Bar om ‘na te bieren’. Wat zijn we blij met onze impulsieve actie om voor dit concert naar Dublin te gaan. En we hebben alle vier het idee dat het zomaar eens zou kunnen dat dit geen eenmalige onderneming blijft..
San – onze hoffotografe – heeft hemel-zij-dank heel veel foto’s en zelfs stukjes film gemaakt, wat ons concrete herinneringen oplevert en het nagenieten nog beter mogelijk maakt.

Met een gelukzalige gevoel kruip ik maandag onder mijn dekentje, om op dinsdagochtend al vroeg wakker te worden van een typisch Dublins geluid: het met veel lawaai inladen van de misschien wel duizenden lege bierfusten van de kroegen in Temple Bar.

We ontbijten, scoren een koffie, genieten nog een uurtje van de zon in het park St. Stephens Green en nemen rond het middaguur de bus naar de luchthaven.
De reis naar huis verloopt prima en moe, maar met het gevoel twee weken weg te zijn geweest en een onbetaalbare ervaring rijker te zijn, arriveren we weer thuis.
Nog even nagenieten met ‘Burn the Maps’ aan en dan langzaam weer terugschakelen naar de realiteit…