Een nieuwe fase

Jason en ik brengen samen nog een paar heerlijk onbezorgde dagen in Thailand door.
Na de tropische storm in Ao Nang, gematigde temperaturen vanwege wintertijd in Vietnam en bedekt gekleed moeten rondlopen in Brunei, is het heerlijk om in de tropische hitte lekker buiten te kunnen zwemmen en niet na te hoeven denken over kledingkeuzes.

De laatste dagen samen zijn we vooral in de kleine uurtjes actief,  wanneer Pattaya tot leven komt. Lekker eten, mensen kijken en Aziatische biertjes drinken onder soms twijfelachtig genot van veelal uit de Filippijnen overgewaaide coverbands.
De Aziatische Tina Turner is onze favoriet.

Na ruim 3 weken samen avonturen is het tijd voor afscheid op Bangkok Airport. Jason vertrekt huiswaarts naar onze viervoeter die tijdens onze afwezigheid (ondanks liefdevolle zorg door zijn voormalige adoptie-gezin) letterlijk ziek van heimwee is geraakt. Dankzij een acute interventie van mijn ouders, die hun kleinhond ophalen, een logeerplek bieden en eerste hulp bij aan gort gebeten pootjes bieden, komt hij de laatste dagen gelukkig goed door.

Ik reis in mijn eentje door naar Laos. Het is altijd even slikken om zonder mijn +1 (over Jason spreken sommigen gekscherend van +2) verder te toeren. Samen reizen haalt het beste in ons boven en als zo'n fijne tijd tot een einde komt, dan voelt dat altijd een beetje als een verlies.
Tegelijk weet ik dat ik na wat schakeltijd erg kan genieten van mijn zelfverkozen eenzaamheid en dat het ook voelt als het even herontdekken/bevestigen van mijn zelfredzaamheid.

Laos blijkt een gemoedelijk land en een ideale bestemming voor  alleen reizende vrouwen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Latijns Amerika, is hier geen hoge mate van alertheid nodig en kun je ook in het donker zonder stress alleen te voet over straat. De mannen doen niet lastig en zaken als agressie en straatroof zijn er een grote zeldzaamheid.

In Luang Prabang geniet ik vooral van de night market, in Vang Vieng is het fantastisch wandelen en fietsen in de natuur. Vientiane blijkt een weinig bruisende maar wel relaxte stad.
Ik sport en zwem wanneer ik kan. Het leven is weinig avontuurlijk en erg ontspannend.

Hoewel ik van mijn tijd in Laos geniet, heb ik dubbele gevoelens over het land. Toerisme heeft op de plekken die ik bezoek het leven van alledag sterk gekleurd en heeft geleid tot overmatig faciliteren van de reizigers. De stadjes hebben hun eigenheid en charme grotendeels verloren en de in het toerisme werkende mensen zijn inmiddels onbeschaamde geldwolven die elke truc uit de kast halen om je van teveel geld afhandig te maken.

Ik denk dat Laos 20 jaar geleden een heerlijk dromerige plek was. Nu voelt het vooral als één grote backpack hotspot.

Ik ben blij een stukje van dit land te hebben gezien, maar ben sterker gecharmeerd van Vietnam. Mijn 8 dagen in Laos voelen als voldoende en smaken niet sterk naar meer.

Mijn reis voert terug naar Bangkok, vanwaar mijn vlucht naar huis vertrekt. Aanvankelijk had ik bedacht mijn resterende uren in een hotelletje vlakbij de luchthaven door te brengen. Eerdere indrukken hebben nooit tot een liefde voor deze stad geleid en vervoer van en naar het centrum is er niet heel handig geregeld.

Op het laatste moment verander ik van mening. In plaats van mijn tijd uit te zitten, wil ik er liever nog wat van maken. Ik reis op goed geluk naar de wijk Sukhumvit, waar mijn planwijziging beloond wordt met een bruisende avondcultuur. Shopping malls, streetfood markten en veel gezellige actie op straat.

Na een heerlijke laatste avond in de geuren en kleuren van Azie en nog één vroege zonnige ochtend sessie in het zwembad is het ook voor mij tijd om huiswaarts te keren.

Ik mis Azie nu al, maar kijk er intens naar uit om met man en hond te herenigen. Ook eigen huis, routines en structuur doen mij altijd weer goed.

Bij thuiskomst gaat een nieuwe fase in. Een beestje dat ons niet lang kan missen en de wens om eindelijk te investeren in professionele verdieping, maken dat ons relatief bewogen bestaan voorlopig in een lagere versnelling zal raken.

Natuurlijk blijft er een wens om te reizen, ik vrees dat dat nooit uit ons systeem verdwijnt.
Echter, na inmiddels ruim 100 landen te hebben bezocht en met het groeiende besef dat rust en structuur ook positieve kanten hebben, begint er een verschuiving in de kosten-baten balans van het weg zijn te ontstaan.
De afgelopen 7 jaren hebben we ruim 3 maanden per jaar gereisd. Dat heeft ons veel vrijheid gegeven, maar heeft ook altijd veel plan- en regelwerk met zich mee gebracht. Zowel qua werk als prive vroegen de tussenliggende perioden altijd om over-uren, omdat de taken van een fulltime baan en praktische zaken in de 9 overgebleven maanden plaats moesten vinden.

Een beetje een ritme als van een hoge snelheidstrein. Dynamisch, maar ook vermoeiend en bij tijden licht ontwrichtend, waarbij geen ruimte bestaat voor langdurige commitment voor andere zaken zoals het volgen van een studie.

Ons doel is om het zwaartepunt van ons bestaan de komende jaren iets meer richting huisje-baantje-beestje te verschuiven en een rustiger leeftempo te hanteren.
Er zijn altijd nog roadtrips mét hond binnen Europa te maken, of exotischer reisjes maar dan wat korter.

Écht stil zitten en een 'boemeltreintje worden' zullen we waarschijnlijk nooit. Er bestaat nog steeds een verlanglijst met bestemmingen.
Onze nieuwe uitdaging wordt om met mate van de wereld genieten, met reizen als favoriete hobby in plaats van als prioriteit.