In het land van de Sultan

De laatste dagen in Vietnam brengen we door in en rondom Hanoi.

We touren per scooter door de prachtige karstlandschappen rondom Ninh Binh en struinen de nodige uurtjes rond in de hoofdstad.
Daarbij is geen sprake van liefde op het eerste gezicht, maar hoe meer tijd we in Hanoi door brengen hoe meer we de stad gaan waarderen.

Ook in Vietnam is het winter. Hoewel milder dan in west Europa, brengt dit ons na aanvankelijke klimatologische mazzel ook hier grauwe natte dagen.
Daarbij heerst ook in dit deel van de wereld een griepgolf. Mensen niezen collectief bacillen in het rond en ook wij ontkomen niet aan het virus.

We vertrekken met bonkende hoofden en koorts naar Brunei Darussalam.

Brunei is een sultanaat op het eiland Borneo waar Sharia wetgeving geldt.
Een moeilijk uit te leggen, op de richtlijnen in de Koran gebaseerd, per land verschillend geinterpreteerd rechtssysteem.

In de basis betekent het dat religie hier de harde boventoon voert, zeer strikte naleving wordt geeist van de inwoners en er geen ruimte is om van het opgelegde pad af te wijken waarbij hoge (lijf)straffen gelden voor hen die het recht in eigen hand trachten te nemen.

Zaken als roken, alcohol, dansen en tatoeages zijn wettelijk verboden.
Drugsinvoer of handel wordt in Brunei beantwoord met de doodstraf en wie de sultan beledigt kan voor jaren achter de tralies verdwijnen.

We weten niet echt wat we van een bezoek aan deze (slechts 400.000 inwoners tellende) oliestaat kunnen verwachten, maar omdat we 'in de buurt' zijn vliegen we het voor een paar dagen aan.

Ik arriveer in lange broek en met lange mouwen en met de intentie mijn meest vrome gedrag tentoon te stellen.

De ontvangst is vanaf het eerste contact met de immigratie beambte echter verrassend open en vriendelijk. Ondanks de zeer strikte wetgeving toont men een onverwacht hoge mate van tolerantie jegens niet islamitische toeristen.

Zo mag je (beperkt) eigen alcohol mee het land in nemen en mag je als westerse vrouw gewoon korte mouwen en zelfs korte broeken dragen.

Engels wordt hier als tweede taal onderwezen, waardoor we gemakkelijk gesprekken met de geduldige, vriendelijke mensen kunnen voeren.

Het leven verloopt hier ogenschijnlijk gemoedelijk, prikkelarm, zonder stress en zonder haast.

Het land heeft een zeer klein oppervlak. Het is vriendelijk, veilig, rustig en schoon, maar je kunt er als inwoner niet veel anders doen dan naar de moskee gaan, eten, of koffie drinken. Het voelt daardoor bijna als opgesloten zijn in een luxe vissenkom.

De sultan is één van de rijkste mensen ter wereld. Hij heeft de hoofdstad en tevens enige stad van betekenis (Bandar Seri Begawan) middels de bouw van talloze grote moskeeen, luxe gebouwen en het kapitale (voor publiek vrij toegankelijke) Empire Hotel een aanzicht van pracht en praal gegeven.

Zaken als gezondheidszorg en onderwijs worden volledig door de staat betaald.
De lonen zijn hier echter laag en het dagelijks leven van de mensen is beduidend minder luxe dan het aangezicht van de stad doet vermoeden.

Kleding en eten hebben bijvoorbeeld een veel lager kwaliteitsgehalte dan de wegen en gebouwen in de stad.

Brunei ligt op Borneo en Bandar Seri Begawan is een stad in de jungle. De rivier die door de stad loopt, leidt rechtstreeks de groene wildernis in.

Het Bruneise oerwoud is op één toegankelijke vierkante kilometer na volledig beschermd, waardoor het beperkt mogelijkheid is om er iets van te zien. Jammer, maar natuurlijk in de basis een hele goede zaak.

Alle bezienswaardigheden (moskeen, waterdorp en neusapen zoeken in de jungle) nemen opgeteld minder dan een dag in beslag.

Voor ons is dit bezoek dus vooral een interessante sociaal-culturele ervaring met verder weinig grootse attracties.

Het is 37 graden, we bewegen traag en bezoeken gedoseerd de beperkte bezienswaardigheden.

Het bezoek blijkt perfect getimed  om onze griep op een rustige vriendelijke plek uit te zieken.

Morgen reizen we voor een paar laatste gezamenlijke dagen naar Pattaya in Thailand. Een stad waar seks als legitieme handel wordt beschouwd, waar ladyboys zich in de winkelstraten op niets vermoedende westerse mannen storten, waar de neon van de gevels knalt, het niemand iets uit maakt hoeveel blote huid of overtollig vet er uit je niemendalletjes hangt, waar professionele voet- of rug massages 5 euro kosten, waar elke lokale vrouw masseuse, kapper, nagelstyliste is, of eigenaresse van een visvoetenbad, waar elk denkbaar soort eten te krijgen is, twee 7elevens op elke straathoek te vinden zijn, het altijd lekker weer is, geweldig souvenier shoppen, bier een euro kost en de mogelijkheden tot vermaak overweldigend.

Kortom: het grootst denkbare contrast met Brunei en nog een paar dagen zorgeloos en ambitieloos vakantie vieren.

Daarna keert Jason huiswaarts om onze geliefde hondenprins op te halen en reis ik solo door naar Laos voor een laatste eigen stukje beleving.