Wodka en tradities: een Letse bruiloft

Ik heb geen trouwambities en ik ben misschien om die reden niet zo gek op bruiloften.
Op uitnodiging ben ik altijd wel van de partij, want vaak gaat het om personen die me dierbaar zijn.
Echt enthousiast over huwelijksfeesten ben ik echter zelden en ik denk dat voor Auke hetzelfde geldt.

Maar toen onze buren ons uitnodigden om naar hun trouwfeest in Letland te komen, twijfelden we geen moment.
Natuurlijk voelen we ons vereerd en zijn we graag van de partij op deze voor hen belangrijke dag. En daarbij: elk excuus om vakantie te vieren grijpen we met beide handen aan!

Vrijdag vliegen we naar Riga, waar we door de bruidegom himself worden opgepikt in de trouwauto, een enorme Chrysler.
In zo'n 2 uur rijden we naar de boerderij waar het feest zich grotendeels af zal gaan spelen.
We geven de bruid die vluchtige zoenen en vervolgens is ze er weer vandoor evenals haar bruidegom, want er moet nog heel veel geregeld worden voor de grote dag van morgen, het stressniveau bij de familie is tot een hoogtepunt gestegen.

Wij snappen (nog) niet helemaal waarom. Als er morgen maar JA wordt gezegd, is alles toch in orde?
Dat is echter niet hoe men er hier over denkt, de zaken rondom het huwelijk regelen is voor de ceremoniemeester en de familie een erekwestie en hun aanzien hangt er vanaf.

Terwijl er nog wild verbouwd wordt op de boerderij (de kippenstal is de afgelopen dagen omgebouwd tot feestzaal met dansvloer, maar er moet nog een stevige punt op de i worden gezet), vermaken wij ons met de andere buitenlandse gasten die al gearriveerd zijn.
Buren Petra en Eus en hun kinderen, Mirija de 'Finse Hollandse', Peter & Peta de op Malta wonende Britten (types ouwe hippies), en de (schoon en stief) ouders van het bruidspaar. Dan is er ook nog bloedmooie zus Lina van 19, lekker gek en heel gezellig en ook haar oudere vriend (naar men zegt de bekendste tattoo artiest van Letland) valt in de smaak.
We zitten met elkaar buiten in de zon aan een lange houten tafel en er wordt volledig voor ons gezorg. In zo'n extreme mate zelfs, dat er een hotel voor ons is geregeld en er auto's met sleutels erin voor ons klaar staan om lekker onze gang te kunnen gaan.

Ondanks de gezelligheid vroeg naar bed, want voor morgen is ons een zware dag beloofd, waarbij tot in de kleine uurtjes gefeest moet worden en de alcohol rijkelijk zal vloeien.

Om 10.00u 's ochtends wordt er gezamenlijk ontbeten en om 11.00u beginnen de ceremonies. De eerste Letse gasten zijn al aanwezig.

Peter, die zoals de traditie voorschrijft ergens anders geslapen heeft, komt zijn bruid ophalen.
Dit gaat niet zonder slag of stoot. In een soort toneelstuk, moet hij met de ouders onderhandelen. Eerst geeft hij hen een geit, waarop moeder theatraal verontwaardigd reageert dat dat toch geen tegenbod is voor haar bloedmooie dochter. Vervolgens bieden hij en zijn 'best man' een fles champagne aan, die geproefd wordt en weer uitgespuugd. Zus bemoeit zich ermee, de gasten moeten de champagne proeven en hun mening geven, het pak van de bruidegom wordt aan een kritische inspectie onderworpen en uiteindelijk krijgt hij met een zuinig gezicht toch goedkeuring van pa en ma om hun dochter mee te nemen.
Het stralende bruidspaar vertrekt in de auto voor een fotosessie en de gasten gaan naar het hotel om zich mooi te maken voor het officielere deel van het feest.

's middags vertrekken we met zijn allen naar een oude ruine, waar we - voordat de kerkdienst begint (bleek een foutje in de planning) - STEVIG aan de champagne gaan.
Daarna de kerk in voor de dienst. Mannen aan de ene kant van het pad, vrouwen aan de andere kant.
Van de dienst snappen we logischerwijs geen woord, maar het bruidspaar ziet er oogverblindend gelukkig uit en de JA snappen we wel. Ik moet (ondanks mijn bruiloftaversie) toch echt een traantje wegpinken.

Groepsfoto's maken en terug naar de boederij. De werklui vertrekken net, de feestruimte is precies op tijd af.

Het bruidspaar blijft nog even weg en wanneer zij bij de boerderij aankomen, volgen allerlei rituelen.
Peter moet een grote steen van de weg af tillen, er moet geld in sokken worden gedaan om toegang te krijgen, er moeten beloften worden gedaan en uit een laken moet het bruidspaar een hart knippen waar zij vervolgens doorheen moeten stappen.

Vervolgens nemen we met zo'n 70 man plaats aan een enorme tafel vol eten. Een aantal dames heeft in een geimproviseerde keuken (nog even snel gebouwd in een van de schuren) dagenlang eten staan bereiden. Uitgebreid tafelen dus, met regelmatig een speach (vaak in het Lets, maar als er wat wordt geroepen, roepen bij vrolijk mee: RUGTS!!! RUGTS!!!).
Nog wat liedjes en met het burenlied (geschreven door Petra en Eus) gooien we hoge ogen bij de Letten, die dit soort creatieve uitspattingen wel kunnen waarderen.

Onder de gasten worden taken uitgedeeld. De bruid moet tot 0.00u beschermd worden door twee aangewezen bodyguards, voor het geval er kapers op de kust zijn. Zij krijgen gele hesjes aan. Er wordt een dancemaster aangewezen, die met een fluitje de mensen de vloer op moet krijgen. Er moeten twee mensen zorgen dat er gezoend wordt, zij krijgen lippenstift mee als attribuut. Het oudste opaatje uit het publiek, moet met een zaklamp de boel bewaken en de Britse Peter is verantwoordelijk voor het aanvullen van de drank in ieders glas. Hij blijkt zijn taak zo serieus te nemen en dermate vaak het goede voorbeeld te geven, dat hij voor 2.00u volledig out is.
Om 0.00u wordt met fakkels een ring van vuur om het paar gemaakt en gebeurt er nog iets moois symbolisch met bolletjes wol. Daarna is het officiele deel van het feest voorbij voor vandaag en gaat de boel pas echt los.
De tafel wordt opnieuw gedekt en er wordt nog een keer gegeten!
Er wordt veel gedanst en er gaat heeel veel wodka doorheen.
Wij vertrekken aangenaam vermoeid (maar niet verleid door wodka en gelukkig dus niet al te dronken) richting hotel voor een nachtje slapen. De laatste gasten dansen door tot de zon weer opkomt.

Op zondag gaat het feest verder waar het gebleven was. Weer zo'n volle tafel en de flesse wodka zijn alweer open.
Als wij bij de boerderij komen, worden we onaangenaam verrast.
Onze tent (die wij hadden opgezet voor het geval er geen nuchter persoon was die nog kon rijden), ligt helemaal plat.
Nadere inspectie wijst uit dat alle haringen keurig opgestapeld op een steen liggen en al onze bezittingen zijn nog in de tent. Het enige dat ontbreekt zijn al Aukes schoenen.
Waarom? Hebben we zo'n leuk feest gehad, gaat iemand een beetje de vandaal uithangen!

Als wij met onze verwilderde blikken aan de ontbijttafel arriveren worden wij hartelijk uitgelachen. Ook DIT blijkt Letse traditie. Auke zal later horen wat hij moet doen om zijn schoenen terug te verdienen.

Na het ontbijt komt een grote tas tevoorschijn met daarin de ontvreemde items van een groot aantal van de gasten.
De gedupeerden moeten allerlei opdrachten uitvoeren om hun spullen terug te verdienen. Dit leidt tot tamelijk hilarische taferelen, waarbij iedereen met veel inzet zijn opdracht uitvoert en het publiek (alle gasten zijn er nog, overal in het huis hebben mensen geslapen, evenals in auto's)is onverdeeld enthousiast bij alles wat er gebeurt.
Auk krijgt als opdracht samen met mij (aargh) een tribal dance te doen, dus we staan brullend midden in de groep een soort haka op te voeren. Natuurlijk na eerst theatraal gerekt en gestrekt te hebben.

Er wordt weer gedanst, gedronken en gegeten en de restanten worden gevoerd aan de grote zwarte labrador 'Piraat', die nu op punt van exploderen staat.

's middags zwemmen we in een meertje vlakbij de boerderij en met een groep mensen duiken we de sauna in (ook bij het huis aanwezig), waarbij onder de Letten ook de wodka rond gaat (ik ken mijn grenzen, dus ik pas).
Saunaparties zijn hier de gewoonste zaak van de wereld. Echt leuk!

Eind van de middag druipen er wat laveloze gasten af (in de auto) en ook wij maken het niet te laat.

We besluiten nog een dag te blijven, net als een aantal andere gasten uit Nederland.
Wederom een ontbijt met elkaar en daarna nodigt Ingrida's vader ons uit om met hem mee te gaan om een beverdam te bekijken. Hij hangt een grote aanhanger achter zijn traktor en timmert hier in een handomdraai nog even snel een paar bankjes in voor ons. Vervolgens sleept hij ons achter zijn traktor mee over zijn landgoed, dat enorm is. Hij rijdt even een half bos plat en vervolgens moeten we hem in de tropische hitte volgen door een stuk bush. Overal takken, water, en manshoog riet. We beseffen dat we voor een veilige terugkomst bij de boerderij erg afhankelijk van hem zijn.. gelukkig weet hij blindelings de weg.
Een leuke safari!
Terug bij de boerderij is een feest gaande voor de werklui, als bedankje voor hun tomeloze inzet. Er wordt terplekke wodka gebrouwen en veelvuldig aan ons opgedrongen. Het spul is zo heet dat je slokdarm wegbrandt en naar later blijkt ook zo sterk dat het zelfs de getrainde Letse drinkers binnen no time tegen de vlakte slaat.
Wij houden het bij een slokje, maar onder de bouwvakkers gaan er grote hoeveelheden drank doorheen. Aan het eind van de middag liggen er een paar meer dood dan levend over het landgoed verspreid, gaat er een met stoel en al omver en is de dankbare taak aan broer Janis om de zatte gasten te verzamelen, in een bus te proppen en naar huis te brengen, aangezien pa en ma ook enthousiast meegefeest en gedronken hebben en toch echt hun roes moeten uitslapen.

Wij kijken onze ogen uit en genieten met elkaar van een barbeque, een paar flessen wijn en een supergezellig kampvuur.

Dit waren echt een paar waanzinnige dagen en teveel indrukken om te beschrijven. Een ding weet ik zeker: de ene bruiloft is de andere niet en de Letten weten hoe ze moeten feesten!!

Wij blijven nog een dagje bij de familie, hebben vandaag een auto geleend om het middeleeuwse plaatsje Cesis te bekijken en morgen pakken we de trein naar ergens (we weten nog niet waarheen).
We hebben het gevoel helemaal weg te zijn en gaan daar nog even lekker van genieten!