De zomer voorbij

De zomer is voorbij gevlogen. Na quality time in prachtig Yorkshire en een aantal korte ontmoetingen in Oost-Europa, zijn we eind september samen terug naar Delft gekomen om daar onze basis te delen. Ik durf het nog nauwelijks hardop uit te spreken, maar volgens mij heet dat samenwonen.

In de maanden juni en juli zocht ik Jason op om samen rond te reizen in verrassend natuurlijk en groen Bulgarije, ons te mengen in lokaal massatoerisme in Slowakije en om te leven op bier en goulash in Tsjechie.

Eind augustus reisde ik met Sandra naar Marrakech om in 3 nachten voor 1000 en 1 nacht aan indrukken te verzamelen.

4 uur vliegen brengt ons naar een kleur- en prikkelrijke wereld, waar we ons vanuit ons koele rustige retraite in de kasbah onderdompelen in de dynamiek en zintuiglijke prikkels van deze fotogenieke stad.
Het is heet, druk, lawaaiig en stoffig. De stad vraagt om langzaam bewegen en langzaam beleven.
Na 3 dagen, oneindig veel kopjes muntthee en zo mogelijk nog meer foto's, verlaat ik marrakech met het gevoel 1000 en 1 nacht weg te zijn geweest. Een uitgebreider bezoek aan Marokko staat inmiddels gepland voor januari.

Terug gekomen uit Marrakech duik ik in de laatste regelzaken om mijn visum voor Wit-Rusland te bemachtigen.
Heel wat procedures verder en de nodige euros armer, stap ik met mijn gestickerde paspoort in het vliegtuig om via Kiev naar Minsk te reizen.

Ik tref Jason op de luchthaven van Minsk en onder een volle maan rijden we de uitgestrekte, compleet verlaten stad in. Een groter contrast met Marrakech is nauwelijks denkbaar.

Ongeveer heel Wit-Rusland waaronder Minsk is in WOII plat gebombardeerd. De stad is sindsdien met forse investeringen op grootse, luxe, maar volstrekt zielloze wijze heropgebouwd.
De kilometers lange boulevards met dure cafe's, restaurants en andere voorzieningen verhouden zich geenszins tot de levensstandaard en draagkracht van de bevolking. Dit resulteert in uitgestorven straten.

Minsk inspireert niet, evenals andere steden die we bezoeken.
Wit-Rusland is min of meer te beschrijven als eentonige vlakke landschappen en een zeer simpel bestaan.

De dorpen en de sfeer zijn gemoedelijk, de mensen op zichzelf, maar vriendelijk (de Russische leven en laten leven mentaliteit spreekt ons nog altijd erg aan), en relaxen in een fijn appartementje in Brest zonder onszelf gek te maken met een lange to see en to do list voelt als een welkome break.

Ik zou Wit-Rusland niet als toeristische bestemming aanbevelen. Voor ons was het echter toch weer een fijne ontmoeting met een hoekje van Europa dat onze interesse heeft.

Inmiddels zijn we na een aantal weken wennen aan een gezamenlijk bestaan aan het nazomeren in Kurdistan.
Verhalen daarvan volgen!