Have joy with me

Onze laatste dagen in Namibie brengen we door in Omaruru. We zijn de enige gasten in onze accommodatie en vullen onze tijd pratend met onze Duitse gastheer en -vrouw en spelend met hun twee energieke jonge honden.
Uit de conversatie en eerdere gesprekken met taxi-chauffeurs, worden onze indrukken bevestigd dat de apartheid in zuidelijk Afrika weliswaar is 'afgeschaft', maar desalniettemin nog flinke sporen en bijbehorende wederzijdse sentimenten heeft nagelaten. Blanke mensen zijn - gemiddeld genomen - beduidend vermogender, krijgen op veel plekken een voorkeursbehandeling, delen doorgaans de lakens uit en spreken vaak hardop laatdunkend over hun niet-blanke personeel en landgenoten. Hoewel ik deze attitude geenszins deel, heeft mijn blanke huid me gedurende onze tijd in Namibie vaak een wat ongemakkelijk, bijna bezwaard gevoel opgeleverd.

Vanuit Omaruru bezoeken we het luxe prive-reservaat Erindi, met als doel de nog nauwelijks voorkomende wilde honden te zien. Net als met het andere wildlife in Namibie lukt het om de dieren van slechts een paar meter afstand te observeren. Missie geslaagd!

We vertrekken bij het eerste daglicht richting Windhoek om onze huurauto te retourneren. Twee weken en naar schatting ruim 6000 desolate, stoffige kilometers - deels over onverharde wegen - zonder ook maar een lekke band. Dat schijnt een zeldzaamheid te zijn.
We vervolgen onze reis in een bijna non-stop voortploegende oncomfortabele bus, die er 24 uur over doet om ons naar Livingstone in Zambia te brengen.
De grensprocedures zijn - zoals in wel meer derde wereld landen - verbluffend: inefficient, zinloos bureaucratisch en onwaarschijnlijk tijdrovend.
Voor het belachelijke entree-bedrag van $50 ontvangen we ieder drie stempels en een uitgebreid (per persoon 15 minuten tijd kostend) handgeknutseld visum in ons paspoort.

Zambia vormt letterlijk een change of scenery. Droogte maakt plaats voor uitbundig groen. Er is meer bewoning, veelal in de vorm van stro- en modderhutten. Het goede wegennetwerk van Namibie is aan de grens gestopt. Het kost de bus uren om de stukjes weg rondom de vele gaten te vinden.

We komen uitgeput in Livingstone aan, waar we voor vier nachten onze intrek nemen in ons laatste guesthouse van deze reis, Tabonina. Dit woord betekent: have joy with me. Die zin vormt een goede manier om de sfeer - ondanks vrij grimmige politieke problemen die hier spelen - te beschrijven.

Tijdens de vele korte taxi ritten die we maken, hebben we komische onderonsjes met de meestal goed geluimde chauffeurs. Zij vertellen te willen trouwen met een blanke vrouw (of deze dik of dun, jong of oud is maakt niet uit). Deze echtgenote zouden dan worden verstopt in een  dorp, zodat vrienden haar niet kunnen afpakken.
Waar Jason in Namibie ongekende populariteit genoot, ben ik hier degene die op onbewaakte ogenblikken huwelijksaanzoeken ontvangt.

De grote attractie in Livingstone is Victoria Falls, ook wel bekend onder de naam Mosi-oa-tunya: the smoke that thunders.

Ook deze lokale naam is treffend: het watergeweld is dermate verpletterend, dat de opspattende spray van kilometers afstand zichtbaar is.
Het door de brute kracht veroorzaakte 'gordijn' van opspattend water, maakt dat de watervallen wanneer je deze bezoekt meer voelbaar dan zichtbaar zijn en letterlijk een nat pak opleveren.

Livingstone biedt een breed scala aan activiteiten voor toeristen, maar de prijskaartjes die hieraan hangen zijn van de zotte.
Voor de prijs van een vliegticket, kopen wij liever een vliegticket!

Wij trekken dan ook ons eigen plan, laten de voor toeristen geplaveide weg links liggen en banen ons met slechts wat snoepjes voor de kinders en een handje vol waarde-arme kwacha-biljetten op zak een weg naar de lokale markt en de decentrale hutten-wijken.

Hoewel ik dit soort plekken in mijn eentje zonder meer zou vermijden, maakt Jasons assertieve en humoristische babbel die in de raarste situaties verbroedert dit soort uitstapjes volstrekt ontspannen.
De muziek die uit de hutten komt, de blij joelende en rennende kindertjes en de spraakzaamheid en gezelligheid van de mensen die ons (in tegenstelling tot in Ethiopie) zonder enig motief van winstbejag aanspreken, voelt erg 'tabonina'.

Een andere recent door ons ingelaste reistraditie: gate-crashen in het duurste hotel in de omgeving. We lopen het Royal Livingstone Hotel in alsof we gasten zijn, kopen een drankje aan de bar, dwalen wat door de luxe tuinen en loungen aan het zwembad alsof we er thuis horen.

Inmiddels hebben we op deze wijze zowel het decadente als het 'echte leven' in Livingstone kunnen aanschouwen en hebben onze laatste vakantiedagen een fijne invulling gekregen.

Nu rest ons slechts een 8-urige busrit naar Lusaka en een lange vlucht naar huis. Met voldoende tijd om na te denken of we volgend jaar een volgende bestemming Afrika zouden kunnen bezoeken.