De grote spoorwegcarrousel

Inmiddels hebben we opgeteld al behoorlijk wat dagen in Moskou doorgebracht, maar de stad blijft ons intrigeren met nog zoveel nieuws te zien. Zelfs op en rond het Rode Plein is nog altijd nieuwe inspiratie op te doen en voor ons nog onbekende wijken brengen continue nieuwe verrassingen met zich mee.

We zijn nog lang niet verveeld, maar besluiten desalniettemin om de stad te verlaten met als doel wat steden uit de zogenaamde 'Golden Ring' te bezoeken: een cirkel vol pracht en praal in de (relatieve) nabijheid van Moskou. Onze bestemming wordt Rostov-Veliky, een relatief kleine plaats met slechts 33.000 inwoners en naar het schijnt een prachtig Kremlin aan een meer.

We reizen naar een van de grote treinstations, waar volgens reisgids en internet de treinen in noordelijke richting vertrekken. De eerste uitdaging aldaar is om te ontdekken aan welk van de vele loketten we onze vervoersbewijzen kunnen kopen.
Terug in Moskou is het warme karakter van de mensen in de Caucasus ver te zoeken en stationspersoneel spreekt echt alleen Russisch en doet niet aan hulpvaardigheid.

Na hardnekkig rondvragen worden we tot onze verbazing naar een ander - op loopafstand gelegen - station verwezen voor de aankoop van ons kaartje. Een man in de - weliswaar korte, maar door bizar bureacratische procedures niet voortbewegende - rij, bevestigt ons in gebroken Engels dat we ons in het juiste station bevinden om kaartjes naar Rostov-Veliky aan te schaffen.

Tatiana van de tickets heeft zich ooit voorgenomen om nooit meer te zullen glimlachen en kan geen sympathie opbrengen voor twee aliens met rugzakken die slechts 3 (ongetwijfeld foutief gearticuleerde) woorden in haar taal kunnen fabriceren. We laten haar de in het cyrillisch geschreven naam van onze bestemming zien, om te vergewissen dat we naar de juiste plek reizen. Tatiana schrijft bedragen op papier, die volgens onze informatie veel te hoog zijn voor deze reis. Als we (pogen te) vragen of er goedkopere tickets beschikbaar zijn, reageert ze simpelweg niet. Mensen achter ons worden ongeduldig en ook onze tijd begint te dringen, dus uiteindelijk besluiten we maar in de buidel te tasten wetend dat we betalen voor een bed in een slaapcoupee in plaats van een goedkopere zitplek.

Als we op ons perron aankomen, zie ik het woord Adler op de trein staan. Deze stad ligt in de Caucasus, een hele andere richting dan onze bestemming.
Wetend dat er ten zuiden van Moskou een plaats ligt met de naam Rostov-on-don, ontstaat bij mij de vrees dat men ons - ondanks onze zorgvuldige poging om deze vergissing te voorkomen - tickets naar de verkeerde Rostov heeft verkocht. We vragen bij drie verschillende treinbeamten na of deze trein naar Rostov-Veliky gaat. En NIET naar Rostov-on-don. We worden daadkrachtig de trein in geleid met de bevestiging dat ticket en trein ons gaan brengen waar we heen willen.

Als onze trein na 4 uur voortboemelen nog niet eenmaal gestopt is, terwijl de tocht maar 3 uur zou moeten duren, word ik opnieuw ongerust. Met natuurlijk wederom de nodige communicatieproblemen tracht ik te achterhalen hoe laat de trein in Rostov zal arriveren. Het schokkende antwoord: om 2.00 uur vannacht.

De conclusie luidt dat we op weg zijn naar Rostov-freaking-don en we ons in een trein bevinden die pas over 2 uur (dan inmiddels 6 uur verwijderd van Moskou) zijn eerste stop maakt.
We worden vandaag concreet geconfronteerd met het feit dat het oppervlak van Rusland 400 keer zo groot is als dat van Nederland.

Zodra we tot stilstand komen op een klein station in absoluut niemandsland, haasten wij ons uit de trein om het eerste ticket terug naar Moskou te kopen. We delen onze coupee met een ouder Tsjetjeens echtpaar. De vrouw spreekt wat Engels en al gauw baant het verhaal van de verdwaalde toeristen zich een weg door de gehele treinwagon. Onze medereizigers vinden ons avontuur uitermate vermakelijk en men verwent ons door ons koffie, thee en snacks aan te bieden.
Ver na middernacht zijn we terug in Moskou, na een dag die de nodige frustratie met zich mee heeft gebracht, nodeloos veel roebels heeft gekost en behoorlijk uitputtend is geweest. Maar dit is ook een avontuur waar we alleen maar om kunnen lachen en dat tot wijsheid leidt: treinreizen vragen om scherper anticiperen, onder meer middels exacte vertalingen op papier in cyrillisch.

Wij zijn - opnieuw - terug in Izmailovo en genieten van onverwacht extra tijd in bruisend Moskou. Morgen gaan we dapper een nieuwe poging tot treinreizen wagen.