De nachttrein naar Yerevan

In het stadje Akhalitshe verblijven we als enige gasten in een hotel dat nog in aanbouw is. Gloednieuwe bedden, het plastic nog om de flatscreen tv, heerlijk rustig en spik en span. Dat alles voor 11 euro per persoon.

We verkennen het stadje te voet, waarbij we heuvelop de buitenwijken in dwalen. Intrigerende vervallen woningen, moestuinen vol vers fruit en vriendelijke bewoners die ons met handgebaren te kennen geven vooral zoveel pruimen te plukken als we willen.

Een prettige ochtend wandeling, die onze eerdere indrukken bevestigt dat mensen in het algemeen een simpel bestaan leiden, dat het sociale leven (weer of geen weer) veelal 'hangend' op straat afspeelt en voor mannen altijd vergezeld lijkt te gaan van fikse hoeveelheden alcohol en het aan de lopende band roken van sigaretten.

We bezoeken de cave monasteries van Davit Gareja en Vardzia. Indrukwekkend. Het blijft ons overigens opvallen hoe de priesters met de volle baarden, zwarte jurken en grote kruizen om hun nek niet alleen vroom, maar ook heel rijk lijken.

De meesten hebben een flink doorvoede, overhangende buik en reizen rond in splinternieuwe glimmende 4WD's die duur afsteken tegen de oude Russische personenauto's, vrachtwagens, traktoren en motoren die Georgie op een minder trotse versie van Cuba doen lijken.

We reizen in 6 hobbelige, claustrofobische uren in een overvolle marshrutka naar Batumi. In deze marshrutka's lijkt de ongeschreven regel te zijn dat de bestuurder en de bijrijders die bij het open raam op de eerste rang zitten, mogen roken. De overige passagiers mogen alleen roken wanneer het busje stopt. Zij mogen om rookpauzes vragen, wat bijna elk kwartier gebeurt.

Tussentijds proberen de passagiers op de tweede en derde rij echter om net ver genoeg te rekken en strekken om hun sigaret ook uit het voorste raampje af te kunnen tikken. Dit wordt gedoogd, wat ertoe leidt dat de voorste drie rijen passagiers onafgebroken zitten te roken en de passagiers achter in het busje worden ondergedompeld in een teersluier die aanvoelt alsof je zelf net een slof sigaretten hebt zitten wegstomen.

Met vers geasfalteerde longen komen we in de kustplaats Batumi aan, waar al twee dagen moessonbuien vallen en de straten zo diep onderwater staan dat DAAR geen asfalt meer te bekennen valt.
Dure auto's hebben zich vastgereden in de onder gelopen straten, containers drijven rond en mensen waden bijna dijdiep door het modderige water.

In de hele stad is geen elektriciteit of stromend water beschikbaar en de stad verkennen is niet mogelijk. We vullen onze avond in het donker met een muziek-intro quiz: raad artiest en nummer.

De volgende ochtend schijnt de zon en zijn de straten weer begaanbaar. We hebben nog een paar uur de tijd om Batumi te verkennen en zijn onder de indruk. De stad bevat een perfecte combinatie van gracieus verval en moderne architectuur. Er is een ouderwetse, maar sfeervolle boulevard en de stad heeft mooie parken en pleinen.
We hadden er graag wat meer tijd doorgebracht, maar dit is niet mogelijk, omdat we reeds betaald hebben voor de trein naar Yerevan die eind van de middag vertrekt.

Tegen onze gewoonte in hebben we een eerste klas ticket voor een prive coupe geboekt, met als idee: een geheel nieuwe ervaring.

Ik had bij zo'n eerste klas ticket klassieke, luxe orient-express-achtige fantasieen, maar de realiteit blijkt wat aftandser.

Onze coupe maakt deel uit van een stokoude trein, met vieze ramen, spartaanse inrichting, stoffige bekleding en gordijnen en een toilet die uitnodigt tot absolute vermijding. Het hutsebutsgehalte van de trein is zo hoog dat we nauwelijks een boek kunnen lezen en bijna van de bankjes stuiteren.

Na een momentje van lichte teleurstelling, voelt dit natuurlijk toch ook wel weer als een grappige episode van een reisavontuur en als het eenmaal donker wordt, de lichten uit gaan en we onze lakens over ons heen trekken, slapen we tegen onze verwachtingen in als baby's bij het boemelen van de trein.

We worden eenmaal bruut ontwaakt voor de noodzakelijke, maar vriendelijke en simpele grensformaliteiten en om 7.30u 's ochtends arriveren we voldoende uitgerust in Yerevan, Armenie, vanwaar we het tweede deel van onze vakantie vorm zullen gaan geven.