Shady Business & Wedding Crashing

We arriveren rond middernacht in Addis en crashen in het hotel, met nog geen idee waar we beland zijn en wat de komende weken zullen brengen.

Als we de volgende ochtend opstaan, blijken we in een bouwput te zijn beland. Addis is een miljoenenstad, met een belangrijke politieke functie en het vormt ook een hub in de Afrikaanse handel. De stad is echter chaos ten top, mede omdat men volledig handmatig een spoorweg dwars door de stad aan het aanleggen is en alle hoofdstraten opgebroken zijn en bevolkt worden door mannen met houwelen.

Alle verkeer kriskrast door elkaar en er is geen stukje ‘onaangetaste’ stad te ontdekken. Het is direct geen vraag in wat voor mate Ethiopie een ontwikkelingsland is. Het is een zeer arm land, volop in ontwikkeling, en dat op primitieve wijze.

We besluiten direct ons plan vorm te gaan geven om de volgende dag de stad te verlaten, maar de vraag is nog een beetje hoe. Met lokaal vervoer reizen is de meest pure vorm van een land ervareb, maar als het openbaar vervoer zeer infrequent is en veel plekken niet aan doet is het een grote investering van tijd en energie met als resultaat dat je vaak nog niet op de plekken komt waar je eigenlijk wilde zijn.

Daarom besluiten we om eerst na te gaan of er iets luxere alternatieven zijn. We gaan naar het RAS hotel, naar het schijnt een plek waar veel reizigers verblijven en waar van alles te regelen valt.
Andere reizigers zien we niet, maar wel een reisbureau. We vragen prijzen op voor tours, welke ons aanvankelijk worden aangeboden voor 2800 Amerikaanse Dollar per persoon voor 8 dagen. Die prijs gaat met sprongen omlaag naar 1100 dollar per persoon, maar dit is voor ons nog steeds te veel en niet de manier waarop we het land willen zien.

We proberen het internet café een deurtje verderop. Kennen zij soms iemand met een auto die ons voor een goed prijs rond wil rijden. Al snel wordt het duidelijk dat iedereen wel iemand kent die iemand kent en graag zijn best wil doen om te bemiddelen, want al dit soort zaken werken op provisiebasis.
Zo zitten we dus met een koffiemannetje en een tourmeneer in een kantoor te onderhandelen over het huren van een 4WD met chauffeur. We vinden de prijs nog steeds te hoog, dus na een vriendschappelijk afscheid puzzelen we nog even verder. Terug in het café van het RAS hotel zitten we uiteindelijk in stiekeme onderhandeling met de broer van de zwager van de buurman van… We sluiten een deal voor een acceptabele prijs, met de afspraak dat we de tussenpersoon voorhouden dat er nooit een overeenkomst gesloten is. Zij wilde namelijk 25 dollar provisie per dag, wat de prijs teveel opdreef en voor ons onacceptabel maakte.
Eindresultaat: we acteren ‘no deal’, geven de bemiddelaar een gulle fooi voor alle ‘tevergeefse hulp’ en praten op een andere plek verder over de laatste details met Micky en zijn broer. Het voelt als een iedereen-wint-situatie.

We verkennen eind van de middag nog de achteraf straatjes van Addis, waar we voetballen met de kindertjes, koekjes uitdelen, high fiven en eerste indrukken opdoen. We zien de slagershutjes met het vlees in de volle zon en het is voor mij gelijk duidelijk dat ik over ga op fanatiek part-time vegetarierschap.
De volgende dag slaan we een voorraad houdbare producten in in de supermarkt. Mensen in Ethiopie drinken en gebruiken vaak het water uit de kraan, wat veel eten en drinken voor ons te risicovol maakt. Het wordt dus een maand van vasten, met hele basale voiding uit restaurants/hotels aangevuld met vooral biscuitjes, droog brood, bananen en af en toe een blikje tonijn.

De volgende ochtend vertrekken we met onze chauffeur Indark om het noorden van Ethiopie te verkennen. Hij spreekt volgens Micky (met wie we onderhandeld hebben) zeer beperkt Engels, maar in de praktijk komt het erop neer dat ons Amhari nu al beter is dan zijn Engels. Met handen en voetenwerk en af en toe bellen met Micky voor vertaling (hij heeft een locale simcard voor ons geregeld) komen we er met elkaar wel uit.

Het leven in Europa lijkt al mijlenver achter ons en ook de indrukken buiten de stad zijn in mijn ogen wat ik me altijd voorgesteld had bij Afrika. Weidse landschappen, waar veel landbouw bedreven wordt. Kindertjes in vieze kleren, rennend langs de weg, hutten uit hout en modder of gemaakt van golfplaten. Alles gebeurt met de hand en met beperkt beschikbare middelen. De weg wordt gedeeld door auto’s, minivans, honden, paard en wagens, kinderen die geiten hoeden, heel veel voetgangers die van alles op hun hoofd of op hun rug dragen en een enkele verdwaalde fietser op een aftandse tweewieler. Er worden eindeloze afstanden gewandeld en op en langs de weg spelen zich – naast fikse ongelukken – talloze fotogenieke taferelen af.

Het reizen in een jeep is misschien niet de meest stoere keuze, maar het maakt dat we op plekken kunnen komen die anders onbereikbaar zijn, veel sneller kunnen reizen (dus minder tijd verliezen, dus meer kunnen zien), kunnen stoppen voor foto’s en praatjes met nieuwsgierige omstanders (wat we veelvuldig doen) en veel minder last hebben van mensen die ons willen vervoeren/gidsen/begleiden, want heel veel mensen vragen om geld.

Ons doel was om Bahir Dar te bereiken, maar het reizen gaat traag en onze chauffeur wordt naarmate hij moeier wordt voelbaar roekelozer. We besluiten daarom te overnachten in het gehucht Bure. Hier belanden we in een hotel waar twee bruiloften gaande zijn en ‘s avonds wordt er door de trotse manager (we zijn de eerste blanke gasten in zijn hotel) op de deur gebonkt met de mededeling dat we op de bruiloften verwacht worden. Op bruiloft 1 worden we misbruikt voor een fotosessie met de bruid en bruidegom. Ze weten zelf niet wat hen overkomt, maar de gasten vinden het prachtig en bedenken allerlei poses waarin wij met het stel worden vastgelegd.
Op bruiloft 2 heeft het bier al rijkelijk gevloeid en wordt van ons verwacht dat we met een stel dronken gasten aan een tafel mee klappen, stampvoeten en ahummmm roepen. Zelf met mijn beperkte coordinatie is dat niet al te moeilijk en alles wordt door meerdere camera’s vastgelegd.
Hemel zij dank mogen we daarna weer naar onze kamer.

Vroeg naar bed en vroeg weer op, voor een volgende reisdag. Via Bahir Dar naar Gonder. We bevinden ons op het ‘historisch’ circuit van Ethiopie, veel oude monasteries, kerken en kastelen. Voor al dit soort zaken wordt teveel entreegeld gevraagd en vaak is het dan ook nog verplicht een gids in te huren. Blank/toerist (farangi) zijn betekent non stop onderhandelen, van je af bijten, nee zeggen, je met een glimlach en een grap van zaken af maken en soms jammer genoeg ook boos worden.
In een land waar het meerendeel van de bevolking minder dan 2 USD per dag verdient, is de een-brutaal-mens-heeft-de-halve-wereld-attitude goed te begrijpen, maar het blijft iets dat een reis als dit vermoeiend maakt.

Het historisch circuit is niet helemaal ons ding, maar we willen zoveel mogelijk kanten van het land zien en zijn begonnen met hetgeen dat ons naar verwachting het minst zou liggen. Gelukkig leidt de route naar de Simien Mountains, waar landschap en wildlife meer op de voorgrond staan.
Daarna wordt de keuze: meer cultuurverantwoorde historie, en zoja… veel daarvan of een verkorte route naar Lalibela. Of.. terug naar Addis en dan tijd in het zuiden doorbrengen, waar landschappen en wildlife veel meer op de voorgrond staan.

Mocht ik kunnen internetten, dan komt er snel een update!