You are the weakest link, GOODBYE!

Na de uitputtende Colca Trek en een evenzo slopende busrit Bolivia in, moet ik in La Paz al mijn moed bij elkaar verzamelen om me ertoe te zetten de stad te verkennen.

Het centrum ligt op 3600m hoogte, wat de steile straten op en neer lopen tot een goede work-out maakt.
Hoewel ik me fysiek verre van oké voel, inspireert de stad me direct. Mijn accommodatie met weliswaar koude kamers, maar voor Latijns Amerikaanse begrippen ultieme rust en veiligheid is een lot uit de loterij. Het is gelegen nabij Plaza Murillo, weg van de drukte, maar met alle bezienswaardigheden op loopafstand.

Ik loop een halve dag de straten op en neer en besef dat er zoveel is dat ik hier wil doen, maar dat ik momenteel bij lange na niet fit genoeg ben om echt iets te ondernemen. Wat googelen levert me het vermoeden op dat mijn lichaam belegerd wordt door een parasiet en een bezoek aan een kliniek bevestigt dit. Een antibioticumkuur geeft direct verbetering, dus vol goede moed onderneem ik een dagtrip naar de omringende bergen om te kijken of ik weer een beetje op hoogte kan wandelen.

Een makkelijk klimmetje de berg Chacaltaya (5320m) op, bevestigt dat mijn lichaam – ondanks de parasiet – volledig geacclimatiseerd is aan hoogte. Ik had graag de berg Huayna Potosí beklommen, maar met al een week geen eten binnen houden en nog steeds totaal geen eetlust klinkt dit als een onmogelijk project. De compromis met mezelf vormt de 3-daagse Condoriri trekking in de Cordillera Real. Deze wandeling gaat 3 x over de 5000 meter hoogte en klinkt als een leuke, haalbare uitdaging.

Dag 1 is een korte dag en eenmaal bij het kamp op 4600m (dus koud!) aangekomen, heb ik totaal geen zin om een hele middag in de kou niets te doen. Ik besluit daarom met 2 medewandelaars Pico Austria (5345m) te beklimmen.
Met verrassend fitte benen en zonder enig hijgen kom ik boven. Bizar hoe snel en adequaat het menselijk lichaam schijnbaar aan dit soort hoogtes kan wennen. in mijn hoofd begint het te zeuren.. als dit zo makkelijk gaat, dan moet die berg toch ook wel kunnen?

Ik loop met 5 medewandelaars, 4 Spanjaarden en een Nieuw-Zeelandse. Het is een gezellige combinatie, fijn, want hoewel het lopen gesmeerd gaat is het primitieve kamperen afzien. In een tentje op 4600m en de nacht erna op 4800m hoogte bij temperaturen van -10 graden op een dun matje is ERG koud! En het buiten plassen en ’s ochtends omkleden een flinke marteling.

De blinkende sterrenhemels, toendra-achtige landschappen met vreemde grassen en bevroren stroompjes, de omringende bergen en de arrogant toekijkende lama’s en alpaca’s maken de tocht echter volledig te moeite waard.

Inmiddels is mijn eetlust terug gekeerd, voel ik me weer bijzonder energiek en blijven de gidsen en medewandelaars aan mijn hoofd zeuren dat ik gek zou zijn als ik niet die berg op zou gaan.
En hoewel ik mezelf beloofd had mijn lichaam niet te pushen na me zo beroerd te hebben gevoeld, krijgt het duiveltje in me de overhand. Ik voel me zo fit, ik ben zo goed geacclimatiseerd aan de hoogte, de tocht is zo betaalbaar en.. in Europa bestáát er niet eens een berg van boven de 6000m hoogte. Het is dus eigenlijk nu of nooit.

De Catalaanse Xavi en Txell hebben de tocht eerder ondernomen en tot hun grote frustratie de top niet bereikt. Ik weet hen over te halen een tweede poging te wagen en de tocht dus met elkaar te boeken. Na goed onderhandelen krijgen we de kans de tocht tegen een achterlijk lage prijs aan te vangen.

Eén dag rust in La Paz, ik eet als een varken om de verloren energie terug in mijn lichaam te stoppen, want na de ervaring in Peru weet ik dat een klim als dit geen kleinigheid is. De volgende ochtend vroeg op, met een tas vol klimspullen op pad en een pittige tocht omhoog naar de highcamp refugio, die zo overbevolkt blijkt dat je er je kont niet kunt keren.

Tsja.. als je weinig betaalt mag je niet teveel verwachten, maar leuk is anders. Met de wetenschap dat we om 12.00u ’s nachts zullen opstaan en om 1.00u gaan beginnen met klimmen is het echter een kop soep en naar bed. Hutje mutje, in mummieslaapzakken, proberen de slaap te vatten en lichamelijk voldoende voor te bereiden op de zware klim die over een paar uur van start zal gaan.

Middernacht… net als iedereen om me heen met pure weerzin uit de slaapzak. Moe, koud en met een bizarre verscheidenheid aan materiaal die ik zonder bewegingsruimte op adequate manier aan moet zien te trekken. 2 leggings over elkaar, daarover een fleecebroek, daarover een goretex broek. Een thermo-hemd, 2 thermo-shirts, 2 dikke lagen fleece en een goretex jas voor mijn bovenlichaam. Een bivakmuts en sjaal, 2 paar handschoenen over elkaar, 3 paar sokken, binnen en buitenschoenen, crampons (ijzeren tandjes voor onder de schoenen), een klimharnas, een helm en natuurlijk de hoofdlamp om onze route te verlichten.
Het kost wat tijd en moeite en duw- en trekwerk, maar dan zijn we klaar voor vertrek.

Met een start op 5100m hoogte, waar de lucht al heel ijl is, start de tocht in het tempo dat we 6 uur lang non-stop zullen aanhouden. Het is te koud om te zitten/rusten, dus niet buiten adem raken is van essentieel belang.
Bij een klim als dit, worden er altijd 2 mensen met een touw aan één gids gezekerd. Ik voorvoelde al dat ik pech zou kunnen hebben en dat is ook het geval. Ik word gekoppeld aan een Vlaamse – fysiek niet al te fit ogende - medewandelaar, die gistermiddag luid heeft zitten raaskallen hoe hij 10 jaar geleden de Kilimanjaro heeft beklommen en nu zonder enige voorbereiding wel eens wil ‘proberen ‘of ie heel misschien de Huayna Potosí op kan. Ik verzeker hem dat we het niet gaan proberen, maar het simpelweg gaan DOEN, want dat ik volledig gebrand ben op het bereiken van de top.

Maar ik kan natuurlijk wensen wat ik wil, onvoorbereidheid leidt binnen 2 uur stappen tot serieuze hoogteziekte symptomen die je alleen maar serieus kunt nemen, wat betekent dat de Vlaming genoodzaakt is om terug te keren. Ik heb er behoorlijk de balen van en vind het niet eerlijk dat iemand onvoorbereid aan een tocht als deze begint, wetende dat de klimpartner bij niet verder kunnen ook terug moet keren (want de regel geldt dat we niet los gekoppeld kunnen worden van onze gids).

De gids heeft medelijden met me en met hoop op een klein wonder, besluiten we te wachten op Xavi en Txell om te kijken hoe het hen vergaat. Afhankelijk van hun wensen en vorderingen kunnen we misschien een wisseltruc doen en kan ik wellicht met één van hen en hun gids verder omhoog.

Het lot blijkt me gunstig gezind. Tegen de tijd dat de andere gids op ons inloopt, blijkt Txell wegens kortademigheid te zijn teruggekeerd en is alleen Xavi nog aangelijnd. Dit betekent dat er nog een plekje in de route opwaarts voor me is.
Voor Vlaming Bart kan ik alleen maar zeggen: you are the weakest link, GOODBYE!

Stapje voor stapje vervolgen we onze weg. En net als op de berg Pisco dringt het tot me door dat het proces van een berg beklimmen absoluut niet leuk is. Het is donker, koud, zwaar en saai. Vooruit denken (nog 4 uur non-stop dit doen) veroorzaakt bijna paniek en je moet echt in het hier en nu blijven denken, simpelweg je ene voet voor je andere zetten en je concentreren op je ademhaling.
Dat gaat echter bijzonder goed, geen seconde heb ik het idee de tocht niet te kunnen volbrengen en stapje voor stapje verstrijkt de tijd, zien we vanaf de berg een verlicht La Paz in de diepte en komt de top langzaam maar zeker dichter bij.

Xavi heeft het zwaar en blijft zeggen ‘demasiado’ (teveel) en dat hij het niet kan. Ik blijf hem hardnekkig (en naar ik nu vrees lichtelijk agressief) aanmoedigen en hem zeggen dat dit zijn tweede keer is en hij het aan zichzelf verplicht is verdorie de top te halen. Ik blijf hem zeggen: nog 10 minuten verder en dan beschouwen we het opnieuw, om hem telkens 10 minuten verder te pushen. En: nog een klein stukje en dan wordt het makkelijker. Leugens, want makkelijker wordt het niet. Het laatste stuk is een vrij spannende en steile klim met ijspik langs een klif, maar met de top in zicht is er inmiddels ook bij Xavi geen enkele wens om terug te keren.

6088 meter! Het is gelukt! En de beloning is het opnieuw volledig waard: boven de wolken, de uitzichten zo mooi. En de wetenschap dat je lichaam in staat is zo’n klim te volbrengen geeft een absolute kick.

De tocht naar beneden is voor mij beroerder dan omhoog. Arme Xavi is zo uitgeput dat hij voetje voor voetje naar beneden moet. Ik ben een snelle afdaler, dit heeft een reden. Het hemeltergend langzaam steil omlaag is een aanslag op mijn knieën en spieren en nu de zon op is en met best wat warmte schijnt, doet het achterlijk aantal lagen kleding me zweten als een gek. Maar volledig ingegordeld is het onmogelijk wat uit te doen. Uren lijden naar beneden dus, maar eenmaal in het dal is dat heel snel weer vergeten.

Om 14.00u zijn we weer in La Paz, alsof de dag pas net begonnen is!
Ik benut mijn middag om me voor te bereiden op mijn vlucht naar Santa Cruz (nog een 20 urige busrit zie ik niet meer zitten) en afscheid nemen van La Paz, een stad met een dubieuze reputatie, waar ik me echter als een vis in het water heb gevoeld.

Het voelt spijtig te moeten vertrekken, met het besef dat er in en om de stad nog zoveel meer te doen is. Ik heb me geen seconde onveilig gevoeld, genoten van de straatjes, het leven en de actie om me heen en de spectaculaire setting. Verreweg de meest spectaculaire stad waar ik deze reis geweest ben!

Om 19.00u ga ik op één oor en raak ik in een comateuze slaap en om 5.00u gaat de wekker. Een vlucht van een uur die gerust beschreven kan worden als ‘scenic flight’ over Bolivia, brengt me naar Santa Cruz. Een saaie stad met weinig te doen, maar een zonnig zomerklimaat en een zwembad in mijn accommodatie. 2 dagen simpelweg zonnen, lezen en films kijken, voordat ik naar Rio vlieg voor een paar laatste dagen sightseeing!