Te voet naar Atitlán

In Xela heb ik mijn voorlopig laatste Spaanse les. Mijn leraar zegt: felicitaciones, je spreekt inmiddels op het niveau van een 8-jarige. Het begint een beetje op converseren te lijken, maar ik heb nog veel te leren en hopelijk later meer mogelijkheid om hier en daar een les mee te pikken.

Na mijn laatste les is het ook tijd om afscheid te nemen van Xela. El tiempo vuela cuando te diviertes! Met gemengde gevoelens organiseer ik mijn spullen voor vertrek. Na tien dagen is het hoog tijd voor verandering van omgeving, maar in deze stad heb ik behoorlijk mijn draai gevonden en het is de eerste plek tijdens deze reis waarvan ik denk: ‘jammer weg te gaan, ik zal het missen’.

Op zaterdagochtend melden we ons voor dag en dauw bij Quetzaltrekkers om de drie daagse wandeltocht naar Lago Atitlán aan te vangen. Quetzaltrekkers wordt gerund door vrijwilligers en 60% van het bescheiden bedrag dat we voor de tocht moeten neertellen gaat naar een school en een weeshuis in Xela.

De tocht blijkt zeer goed georganiseerd. Onze Amerikaanse gidsen houden de club op een adequate wijze bij elkaar en nog nooit heb ik tijdens een wandeltocht zoveel en zo goed gegeten.
Als we na 3 dagen fysieke arbeid Atitlán bereiken heb ik – in tegenstelling tot normaal aan het eind van een wandeltocht – geen honger.

Wat betreft de groep.
Met mijn huidige verzameling van reiservaringen, moet ik bekennen dat ik wat vooroordelen heb jegens sommige nationaliteiten waar het aankomt op ‘reizigersgedrag’. Twee groepen reizigers die gemiddeld genomen opvallen wegens hun beperkte sociale-vaardigheden-onderweg zijn Israëliërs (vaak reizend in groepen ,extreem lawaaiig en weinig rekening houdend met hun omgeving) en Amerikanen (ook vaak oorverdovend luid, een te hoge dosis onzin verkondigend en erg egocentrisch in gesprek).
De groep bestaat uit 14 toeristen en 3 gidsen. 5 Israëliërs, 7 Amerikanen, Jason en ik als enige vertegenwoordigers van planeet Europa.

Als we onze eerste slaapplek bereiken (hoe komisch: we slapen in een klein dorp in het stemlokaal wat enigszins botst met onze gedachte dat we met deze wandeltocht de onrust die de verkiezingen - die op zondagochtend plaatsvinden - mogelijk met zich mee brengen te ontvluchten), hebben we twee ruimtes tot onze beschikking waar we ons matje op de grond kunnen uitleggen en onze lijven te rusten kunnen leggen. Conform de regels van de sociale psychologie blijkt soort automatisch soort te verkiezen. Kamer 1: team Israel. Kamer 2: team Amerika.
Wij voegen ons bij team Israel en mijn vooroordelen worden onterecht bewezen tijdens de gezellige avond die volgt. Leuke gesprekken en kennismaking met sociaal vaardige, oprechte, intelligente mensen die ons veel kunnen vertellen over hun land. Misschien toch maar eens naar Tel Aviv?

Op zondag worden we in alle vroegte (de dag begint hier gemiddeld genomen om 5 uur) gewekt door de eerste stemmers, zien we ruraal Guatemala wakker worden, ontbijten we met een traditionale maaltijd (rijst, eieren, bruine bonen en tortillas net als in heel Midden Amerika) en vangen we dag twee van de tocht aan.

Net als op de eerste dag is het veel stijgen en dalen, we steken 12 keer een rivier door en genieten van afwisselende landschappen.
Geen wildlife te bekennen, maar wel verschillende boomsoorten, veel gekleurde bloemen en op de hogere punten mooie uitzichten over de vele vulkanen die de omgeving rijk is.

Het tempo van de wandeling ligt laag. Ik ben niet gewend in een groep te lopen en tegen mijn gebruik in stoppen we frequent en lang. Niet mijn ritme, maar deze tocht is vanwege veiligheidsoverweging en niet bestaande markering niet zonder gids te lopen en het buiten zijn plus de landschappen maken de traagheid voor mij helemaal goed.

Na een nacht de vloer getest te hebben in het huis van een lokale familie (check: het beton is hard genoeg), worden we met onze stijve lijven om 4.00u het bed uit (of beter: het matje af) getimmerd voor een extreem vroege start van de derde wandeldag.

Met als enige lichtbron het schijnsel van onze hoofdlampen lopen we in het aardedonker onder een wilde sterrenhemel over een weg vol potgaten, met de nog zwartere silhouetten van de vulkanen op de achtergrond.

We stoppen op een heuveltop, waar we onze matjes uitspreiden en rillend terug in onze slaapzakken kruipen. Terwijl het langzaam licht wordt zien we Lago Atitlán geleidelijk tevoorschijn komen en wanneer de zon opkomt, geeft dit een prachtige zacht-oranje gloed. Laag voor laag pellen we onze kleding af en genieten we van de warmte van de vroege ochtendzon onder het genot van een grote bak havermout. Een momentje om in te lijsten.

Zonder al teveel tekenen van vermoeidheid, bereiken we aan het eind van de ochtend San Pedro Laguna aan het meer, waar we afscheid nemen van de onze nieuwe Israelische vrienden en we onze intrek nemen in een pensionnetje waar we 2,50 euro per persoon per nacht betalen voor een zeer eenvoudige, maar acceptabele en lichte kamer.

We ontdekken een restaurantje waar koffie 60 cent kost, een goed ontbijt 1,50 en een flinke avondmaaltijd zo’n 3 euro. Het leven van een reiziger is hier simpel, goedkoop en aangenaam.

Tegenover onze accommodatie bevindt zich een sportschool, waar je je voor 1,50 onbeperkt kunt uitleven. Met de frisse ernergie die de activiteit van de afgelopen dagen in mijn lijf heeft opgeroepen, maak ik hier dagelijks dankbaar gebruik van en voel ik me als nieuw nu ik weer een beetje fysiek bezig kan zijn.

Verder wat uitzoekwerk en planning, wat kayakken wat op het meer en voorbereiden op een laatste week in Guatemala.
Het plan voor de korte termijn is om 18 november terug te vliegen naar Mexico City om een concert van Pearl Jam bij te wonen.
Dit is een impulsieve beslissing, die als bonus met zich mee brengt dat we nog een paar plekken kunnen bezoeken die klimaattechnisch eerder qua timing niet in ons reisschema pasten.
Voor 10 dagen terug naar Mexico dus, met concrete doelen voor ogen.

Maar eerst gelukkig nog een week in Guatemala. Hoewel de dagelijkse berichten in de kranten dramatisch en zeer ontmoedigend zijn (130 doden door schietincidenten in lokale bussen in 10 maanden tijd), ben ik aangenaam verrast door het land.

Wij mijden de beruchte lokale bussen, houden ons aan plaatselijke adviezen en bewegen ons niet buiten de gebaande paden. Deze ‘spelregels in acht nemende’ hebben wij geen moment spanning of onrust ervaren. Als toerist verlopen de dagen hier ontspannen, zijn de mensen vriendelijk, bieden accommodatie en eten waar voor het weinige geld dat je er aan uitgeeft en is het leven goed!

Morgen reizen we naar het noordoosten, om in de komende dagen Lanquin, Semuc Champey en Laguna Lachua te bezoeken. Allen natuurfenomenen. Nieuwe indrukken volgen later uit Antigua of Mexico City.

Hasta mas tarde!