Pieken en Dalen
Door: Ramona
18 December 2008 | Nieuw Zeeland, Wellington
Een van de grootste negatieve bijkomendheden van lang op reis gaan, is dat er thuis dingen gebeuren waarvan je het gevoel hebt erbij aanwezig te willen of moeten zijn. Dingen die je van dichtbij met andere betrokkenen wilt delen. Dat kan gaan om leuke dingen (huizen, huwelijken, gezinsuitbreidingen, gezellige gebeurtenissen), maar logischerwijs ook om vervelende gebeurtenissen die niet of nauwelijks zijn te overzien.
Hoewel je niet teveel negatieve gedachten toe wilt laten, passeren voor vertrek alle denkbare scenario's in je hoofd de revue. Uiteindelijk vertrek je vol goed vetrouwen en met de goede hoop dat het bij angstgedachten blijft en dat - wanneer je terugkomt - iedereen om wie je geeft nog even gezond en gelukkig (of liever nog een beetje meer) is dan voordat je vertrok.
De realiteit is natuurlijk dat het soms ook anders kan lopen.
We kijken terug op een paar bizarre dagen, waarin ongeloof en schok langzaam plaats maken voor het besef dat ik voorgoed afscheid heb genomen van iemand die me lief is. Zoals ik al typte: ik zal Peggy missen. Ze heeft een bijzondere plek in mijn hart en die zal ze altijd blijven houden.
Ondanks het sombere gevoel dat hopelijk utieindelijk ee plekje gaat krijgen, heb ik besloten onze belevenissen van de afgelopen dagen toch weer op papier te zetten. Al is het maar om de orde in mijn hoofd te behouden en wat gezonde afleiding te hebben.
En hoewel het misschien afgezaagd klinkt: dit soort ongelooflijk onvoorspelbare gebeurtenissen doen ons des te meer beseffen dat elke dag een cadeautje is en mensen het aan zichzelf verplicht zijn er uit te halen wat er in zit.
Dat zullen we dus ook zeker blijven doen.
Terug naar 7 december:
Vanuit Auckland vervolgen we onze reis naar Tongariro, Nieuw Zeelands eerste nationale park (1887). De 3 pieken in het park (Ruapehu, Ngauruhoe en Tongariro) waren een gift aan Nieuw Zeeland van de lokale Maori stam. De naam Tongariro komt van 'tonga' (zuidenwind) en 'riro' (meegevoerd). De Maori legende verhaalt dat een belangrijke priester vast was komen te zitten op de top van een berg in dit gebied en bijna bezweek van de kou. Hij riep zijn zusser in Hawaiki aan voor vuur, zeggende dat hij 'meegevoerd werd door de zuidenwind'. De toesnellende zussen stopten onderweg bij Whakaari (White Island), Tarawera, Rotorua en Taupo, waar zij de vuren van de zich daar bevindende vulkanen aanstaken.
Sommige van deze vulkanen zijn nog steeds actief, hoewel ze min of meer 'op een laag pitje' staan en dus geen directe bedreiging voor hun omgeving vormen.
Tongariro is niet alleen het oudste, maar ook een van de populairste nationale parken van Nieuw Zeeland. De Tongariro Crossing, een 19 kilometer lange dagwandeling over de kraterrand van een vulkaan, trekt jaarlijks vele bezoekers. Sinds het park dienst deed als setting voor Mt. Doom in Lord of the Rings, is de populariteit van het gebied nog verder gegroeid.
Dit levert de Nieuw Zeelandse overheid regelmatig zorgen op: ongelukken vinden plaats doordat mensen de wandeling ernstig onderschatten en onvoorbereid op pad gaan. Het gebied is extreem onherbergzaam, de weerstomstandigheden regelmatig meedogenloos en de steile helling die beklommen moet worden is een redelijke uitdaging. Stevige wandelschoenen, wind- en waterdichte kleding, sjaal, muts, handschoenen en een gemiddelde conditie zijn essentiele benodigdheden om de risico's van zo'n tocht door de bergen te minimaliseren.
Hoewel Tongariro bekend terrein voor ons is, zijn we zodra we het park bereiken direct weer onder de indruk. Het weer is echter weinig belovend en als we ons 's ochtends om 5.00u klappertandend melden om naar het beginpunt van de track te worden vervoerd, worden we tijdens de briefing voorbereid op mogelijk hevige regen en - boven 1500 meter - zijwind met snelheden tot 70 kilomter per uur. Hoger in de bergen heerst een microklimaat en rond de toppen kan het letterlijk spoken, wat ik me nog goed herinner van 6 jaar geleden. Mijn reisgenoten en ik waren moe en hongerig, maar genoodzaakt eindeloos door te lopen, doordat Tongariro zijn naam waar dreigde te maken en de zijwind ons bijna van de berg afblies.
Ook dit keer zijn we gewaarschuwd en we krijgen letterlijk te horen dat 'als we besluiten te lopen', we 'vaart moeten maken en zo snel mogelijk de top over moeten, voordat het weer verslechtert en te gevaarlijk wordt'. Lichtelijk ontmoedigende informatie en het handjevol wandelaars dat zich heeft verzameld (in tegenstelling tot de mensenmassa'sdie tijdens zonnige dagen in het hoogseizoen soms letterlijk file lopen) kijkt elkaar vragend aan. Met 9 mensen besluiten we de tocht te beginnen. We kunnen altijd nog omkeren en mocht het er hogerop heftig aan toe gaan, dan kunnen we dat probleem met elkaar tackelen.
We beginnen aan de klim en waar het pad 6 jaar geleden nog uit los grind bestond, zijn er nu op veel plekken traptreden geconstrueerd, die het stijgen beduidend makkelijker maken. De klus is eigenlijk zo geklaard en al snel staan we op het hoogste punt van de wandeling, waar zoals voorspeld de wind om ons hoofd giert, onze neuzen lopen, onze ogen tranen en onze vingers bevriezen. Het zicht is minimaal en van beloning in de vorm van uitzichten is geen sprake. Niks 'red crater', niks 'emerald lakes', net als 6 jaar geleden zien we geen hand voor ogen!
We bikkelen door over de kratterrand en dalen 900 meter naar Ketetahi, waar de bus ons weer op komt pikken. Al met al geen grootse ervaring, maar wel weer bewijs voor onszelf dat onze wandelconditie nog aanwezig is en we de strijd met elementen wel zien zitten. We hebben voor de komende weken een aantal meerdaagse wandelingen op het programma staan en hebben het gevoel daar helemaal klaar voor te zijn.
We verlaten een zeiknat en mistig Tongariro. De bergen uit rijdend moet de belijning van de weg uitkomst bieden om te vertellen waar de weg heen draait, want meer dan een paar meter zicht voor ons hebben we niet. Rustig aan dus en zonder problemen bereiken we Whakatane, de uitvalsbasis voor een tocht naar Whakaari, oftewel White Island.
White Island is een actief vulkanisch eiland, waarvan de activiteit continue gemonitord wordt, omdat een uitbarsting in principe op elk moment kan plaats vinden. De laatste uitbarsting vond plaats in de zomer van 2000, niet zo heel lang geleden dus.
Onder begeleiding van een gids is het mogelijk dit eiland te bezoeken. Ook hier gaat een uitgebreide veiligheidsbriefing aan vooraf. We zijn verplicht een helm te dragen (in verband met mogelijk rondvliegende stenen) en dragen een gasmasker om keel- en ademhalingsklachten (de zuren die in de zwavel zitten hebben een onprettig effect) te voorkomen. We leren wat we moeten doen in geval van een onverhoopte (en onwaarschijnlijke) acute uitbarsting (dekking zoeken!) en vervolgens kunnen we op pad.
De tocht over het eiland is intrigerend. Het landschap is spookachtig, met stoom en gassen overal en onwerkelijke kleuren, alsof je op de maan loopt. Hoewel er rond de krater geen plant wil groeien en geen dier wil leven, is het eiland bizar genoeg jarenlang bewoond geweest. Er vond mijnbouw plaats, zwavel werd 'geoogst' en verwerkt tot kunstmest en mensen werkten dag in dag uit temidden van de stomende zwavelbronnen, wat maakte dat hun kleding verging, hun tanden zwart blakerden en hun veiligheid behoorlijk in het geding was.
Een bizarre wandeling en 200 foto's verder verlaten we het eiland met het gevoel iets bijzonders gezien te hebben.
Inmiddels hebben we genoeg stoom afgeblazen en zoeken we het weer even in het 'normale'. We reizen rond de 'East Cape', een afgelegen en weinig bezocht deel van het Noorder eiland, waar veel Maori wonen.
Voor het eerst zien we de 'facial moko' (de traditionele gezichtstatoeages) in een niet commerciele setting. Onbeschrijflijk indrukwekkend. Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar in mijn beleving de zichtbare bevestiging dat de Maori cultuur leeft!
Hoewel krantenartikelen en gesprekken met een aantal Nieuw Zeelanders erop wijzen dat het zelfbeeld van de Maori jongeren (die de laatste decennia de underdog positie innamen en vaak aan een laagzelfbeeld en bijbehorende problematiek leden) een positieve ontwikkeling door zou maken, is daar aan de Eastcape bedroevend weinig van te zien. De mensen die hier leven, vallen zichtbaar in de categorie 'lager sociale economische status' en de huisvestingssituatie (veel mensen leven in armoedige, vervallen caravans), matige zelfzorg en gezondheidsproblemen zijn alarmerend.
De Eastcape is zeer geisoleerd en heeft zijn charme, maar erg welkom voelen we ons er niet. We beperken ons bezoek dan ook tot twee dagen, om vervolgens door te reizen naar Lake Waikaremoana.
Aan de wandel! Dit keer echt. De rugzak wordt weer opgehesen voor een eigenlijk 4-daagse tocht, die wij in 3 dagen besluiten te lopen. Om dit verhaal niet nog langer te maken, zal ik de wandelbespiegelingen (ik kan er eindeloos over praten) bewaren tot een later epistel. In elk geval is het weer even wennen. Dag 1 start onder aan een heuvel, waar we zonder warming up met onze zware rugzak (voor 3 dagen eten mee) tegenop moeten wandelen. Dat voelt min of meer als weg proberen te fietsen in de zwaarste versnelling.
Gelukkig is wandelen in de bergen naar mijn bescheiden mening 1/3e conditie, 1/3e ervaring en 1/3e geduld. Stapje voor stapje komen we boven en na een lange maar vlotte eerste wandeldag, gaan dag 2 en 3 ons makkelijk af.
We hebben geluk met het weer, genieten van regenwouden, schone lucht en een prachtige omgeving en slapen in basale hutten met gezellige mensen om ons heen. Nacht 1 delen we de hut met een groep 16-jarige meiden (schoolkamp) die Auke overhalen om een potje met ze te kaarten, waarbij de gemoederen zo hoog oplopen dat ik een gehoorbeschadiging rijker ben.
Aan het eind van de tocht voelen onze benen getraind en gespierd, hebben we een heerlijk gevoel van zelfvoldoening en zijn onze hoofden lekker 'leeg' van de rust die we hebben ervaren.
Dit smaakt absoluut weer naar meer! En meer zal er komen, want we hebben nog zeker 4 meerdaagse tochten op de agenda staan.
De 21e varen we me de boot naar ons geliefde zuider eiland. Eigenlijk hadden we voor die tijd nog ambitieuze plannen, maar gezien de omstandigheden hebben we besloten een paar dagen te settelen in de huiselijke omgeving van een hele kleine hostel vlakbij Wellington.
Er is een grote keuken dus we kunnen lekker koken, er zijn kayaks te leen om rond te peddelen in de baai en voor de deur vertrekt de trein die ons in een kwartier naar Wellington brengt voor gezellige afleiding.
Mochten we geen bericht meer plaatsen voor de kerst, dan wensen we iedereen ontspannen kerstdagen toe.
Voor degenen die op dit moment een moeilijke periode doormaken: in gedachten zijn we bij jullie.
Bedankt voor jullie lieve berichten en meedeleven en natuurlijk als altijd veel liefs,
Ramona en Auke
Hoewel je niet teveel negatieve gedachten toe wilt laten, passeren voor vertrek alle denkbare scenario's in je hoofd de revue. Uiteindelijk vertrek je vol goed vetrouwen en met de goede hoop dat het bij angstgedachten blijft en dat - wanneer je terugkomt - iedereen om wie je geeft nog even gezond en gelukkig (of liever nog een beetje meer) is dan voordat je vertrok.
De realiteit is natuurlijk dat het soms ook anders kan lopen.
We kijken terug op een paar bizarre dagen, waarin ongeloof en schok langzaam plaats maken voor het besef dat ik voorgoed afscheid heb genomen van iemand die me lief is. Zoals ik al typte: ik zal Peggy missen. Ze heeft een bijzondere plek in mijn hart en die zal ze altijd blijven houden.
Ondanks het sombere gevoel dat hopelijk utieindelijk ee plekje gaat krijgen, heb ik besloten onze belevenissen van de afgelopen dagen toch weer op papier te zetten. Al is het maar om de orde in mijn hoofd te behouden en wat gezonde afleiding te hebben.
En hoewel het misschien afgezaagd klinkt: dit soort ongelooflijk onvoorspelbare gebeurtenissen doen ons des te meer beseffen dat elke dag een cadeautje is en mensen het aan zichzelf verplicht zijn er uit te halen wat er in zit.
Dat zullen we dus ook zeker blijven doen.
Terug naar 7 december:
Vanuit Auckland vervolgen we onze reis naar Tongariro, Nieuw Zeelands eerste nationale park (1887). De 3 pieken in het park (Ruapehu, Ngauruhoe en Tongariro) waren een gift aan Nieuw Zeeland van de lokale Maori stam. De naam Tongariro komt van 'tonga' (zuidenwind) en 'riro' (meegevoerd). De Maori legende verhaalt dat een belangrijke priester vast was komen te zitten op de top van een berg in dit gebied en bijna bezweek van de kou. Hij riep zijn zusser in Hawaiki aan voor vuur, zeggende dat hij 'meegevoerd werd door de zuidenwind'. De toesnellende zussen stopten onderweg bij Whakaari (White Island), Tarawera, Rotorua en Taupo, waar zij de vuren van de zich daar bevindende vulkanen aanstaken.
Sommige van deze vulkanen zijn nog steeds actief, hoewel ze min of meer 'op een laag pitje' staan en dus geen directe bedreiging voor hun omgeving vormen.
Tongariro is niet alleen het oudste, maar ook een van de populairste nationale parken van Nieuw Zeeland. De Tongariro Crossing, een 19 kilometer lange dagwandeling over de kraterrand van een vulkaan, trekt jaarlijks vele bezoekers. Sinds het park dienst deed als setting voor Mt. Doom in Lord of the Rings, is de populariteit van het gebied nog verder gegroeid.
Dit levert de Nieuw Zeelandse overheid regelmatig zorgen op: ongelukken vinden plaats doordat mensen de wandeling ernstig onderschatten en onvoorbereid op pad gaan. Het gebied is extreem onherbergzaam, de weerstomstandigheden regelmatig meedogenloos en de steile helling die beklommen moet worden is een redelijke uitdaging. Stevige wandelschoenen, wind- en waterdichte kleding, sjaal, muts, handschoenen en een gemiddelde conditie zijn essentiele benodigdheden om de risico's van zo'n tocht door de bergen te minimaliseren.
Hoewel Tongariro bekend terrein voor ons is, zijn we zodra we het park bereiken direct weer onder de indruk. Het weer is echter weinig belovend en als we ons 's ochtends om 5.00u klappertandend melden om naar het beginpunt van de track te worden vervoerd, worden we tijdens de briefing voorbereid op mogelijk hevige regen en - boven 1500 meter - zijwind met snelheden tot 70 kilomter per uur. Hoger in de bergen heerst een microklimaat en rond de toppen kan het letterlijk spoken, wat ik me nog goed herinner van 6 jaar geleden. Mijn reisgenoten en ik waren moe en hongerig, maar genoodzaakt eindeloos door te lopen, doordat Tongariro zijn naam waar dreigde te maken en de zijwind ons bijna van de berg afblies.
Ook dit keer zijn we gewaarschuwd en we krijgen letterlijk te horen dat 'als we besluiten te lopen', we 'vaart moeten maken en zo snel mogelijk de top over moeten, voordat het weer verslechtert en te gevaarlijk wordt'. Lichtelijk ontmoedigende informatie en het handjevol wandelaars dat zich heeft verzameld (in tegenstelling tot de mensenmassa'sdie tijdens zonnige dagen in het hoogseizoen soms letterlijk file lopen) kijkt elkaar vragend aan. Met 9 mensen besluiten we de tocht te beginnen. We kunnen altijd nog omkeren en mocht het er hogerop heftig aan toe gaan, dan kunnen we dat probleem met elkaar tackelen.
We beginnen aan de klim en waar het pad 6 jaar geleden nog uit los grind bestond, zijn er nu op veel plekken traptreden geconstrueerd, die het stijgen beduidend makkelijker maken. De klus is eigenlijk zo geklaard en al snel staan we op het hoogste punt van de wandeling, waar zoals voorspeld de wind om ons hoofd giert, onze neuzen lopen, onze ogen tranen en onze vingers bevriezen. Het zicht is minimaal en van beloning in de vorm van uitzichten is geen sprake. Niks 'red crater', niks 'emerald lakes', net als 6 jaar geleden zien we geen hand voor ogen!
We bikkelen door over de kratterrand en dalen 900 meter naar Ketetahi, waar de bus ons weer op komt pikken. Al met al geen grootse ervaring, maar wel weer bewijs voor onszelf dat onze wandelconditie nog aanwezig is en we de strijd met elementen wel zien zitten. We hebben voor de komende weken een aantal meerdaagse wandelingen op het programma staan en hebben het gevoel daar helemaal klaar voor te zijn.
We verlaten een zeiknat en mistig Tongariro. De bergen uit rijdend moet de belijning van de weg uitkomst bieden om te vertellen waar de weg heen draait, want meer dan een paar meter zicht voor ons hebben we niet. Rustig aan dus en zonder problemen bereiken we Whakatane, de uitvalsbasis voor een tocht naar Whakaari, oftewel White Island.
White Island is een actief vulkanisch eiland, waarvan de activiteit continue gemonitord wordt, omdat een uitbarsting in principe op elk moment kan plaats vinden. De laatste uitbarsting vond plaats in de zomer van 2000, niet zo heel lang geleden dus.
Onder begeleiding van een gids is het mogelijk dit eiland te bezoeken. Ook hier gaat een uitgebreide veiligheidsbriefing aan vooraf. We zijn verplicht een helm te dragen (in verband met mogelijk rondvliegende stenen) en dragen een gasmasker om keel- en ademhalingsklachten (de zuren die in de zwavel zitten hebben een onprettig effect) te voorkomen. We leren wat we moeten doen in geval van een onverhoopte (en onwaarschijnlijke) acute uitbarsting (dekking zoeken!) en vervolgens kunnen we op pad.
De tocht over het eiland is intrigerend. Het landschap is spookachtig, met stoom en gassen overal en onwerkelijke kleuren, alsof je op de maan loopt. Hoewel er rond de krater geen plant wil groeien en geen dier wil leven, is het eiland bizar genoeg jarenlang bewoond geweest. Er vond mijnbouw plaats, zwavel werd 'geoogst' en verwerkt tot kunstmest en mensen werkten dag in dag uit temidden van de stomende zwavelbronnen, wat maakte dat hun kleding verging, hun tanden zwart blakerden en hun veiligheid behoorlijk in het geding was.
Een bizarre wandeling en 200 foto's verder verlaten we het eiland met het gevoel iets bijzonders gezien te hebben.
Inmiddels hebben we genoeg stoom afgeblazen en zoeken we het weer even in het 'normale'. We reizen rond de 'East Cape', een afgelegen en weinig bezocht deel van het Noorder eiland, waar veel Maori wonen.
Voor het eerst zien we de 'facial moko' (de traditionele gezichtstatoeages) in een niet commerciele setting. Onbeschrijflijk indrukwekkend. Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar in mijn beleving de zichtbare bevestiging dat de Maori cultuur leeft!
Hoewel krantenartikelen en gesprekken met een aantal Nieuw Zeelanders erop wijzen dat het zelfbeeld van de Maori jongeren (die de laatste decennia de underdog positie innamen en vaak aan een laagzelfbeeld en bijbehorende problematiek leden) een positieve ontwikkeling door zou maken, is daar aan de Eastcape bedroevend weinig van te zien. De mensen die hier leven, vallen zichtbaar in de categorie 'lager sociale economische status' en de huisvestingssituatie (veel mensen leven in armoedige, vervallen caravans), matige zelfzorg en gezondheidsproblemen zijn alarmerend.
De Eastcape is zeer geisoleerd en heeft zijn charme, maar erg welkom voelen we ons er niet. We beperken ons bezoek dan ook tot twee dagen, om vervolgens door te reizen naar Lake Waikaremoana.
Aan de wandel! Dit keer echt. De rugzak wordt weer opgehesen voor een eigenlijk 4-daagse tocht, die wij in 3 dagen besluiten te lopen. Om dit verhaal niet nog langer te maken, zal ik de wandelbespiegelingen (ik kan er eindeloos over praten) bewaren tot een later epistel. In elk geval is het weer even wennen. Dag 1 start onder aan een heuvel, waar we zonder warming up met onze zware rugzak (voor 3 dagen eten mee) tegenop moeten wandelen. Dat voelt min of meer als weg proberen te fietsen in de zwaarste versnelling.
Gelukkig is wandelen in de bergen naar mijn bescheiden mening 1/3e conditie, 1/3e ervaring en 1/3e geduld. Stapje voor stapje komen we boven en na een lange maar vlotte eerste wandeldag, gaan dag 2 en 3 ons makkelijk af.
We hebben geluk met het weer, genieten van regenwouden, schone lucht en een prachtige omgeving en slapen in basale hutten met gezellige mensen om ons heen. Nacht 1 delen we de hut met een groep 16-jarige meiden (schoolkamp) die Auke overhalen om een potje met ze te kaarten, waarbij de gemoederen zo hoog oplopen dat ik een gehoorbeschadiging rijker ben.
Aan het eind van de tocht voelen onze benen getraind en gespierd, hebben we een heerlijk gevoel van zelfvoldoening en zijn onze hoofden lekker 'leeg' van de rust die we hebben ervaren.
Dit smaakt absoluut weer naar meer! En meer zal er komen, want we hebben nog zeker 4 meerdaagse tochten op de agenda staan.
De 21e varen we me de boot naar ons geliefde zuider eiland. Eigenlijk hadden we voor die tijd nog ambitieuze plannen, maar gezien de omstandigheden hebben we besloten een paar dagen te settelen in de huiselijke omgeving van een hele kleine hostel vlakbij Wellington.
Er is een grote keuken dus we kunnen lekker koken, er zijn kayaks te leen om rond te peddelen in de baai en voor de deur vertrekt de trein die ons in een kwartier naar Wellington brengt voor gezellige afleiding.
Mochten we geen bericht meer plaatsen voor de kerst, dan wensen we iedereen ontspannen kerstdagen toe.
Voor degenen die op dit moment een moeilijke periode doormaken: in gedachten zijn we bij jullie.
Bedankt voor jullie lieve berichten en meedeleven en natuurlijk als altijd veel liefs,
Ramona en Auke
-
18 December 2008 - 08:06
Jac En Joor:
Hoi Ramona en Auke,
Heel veel sterkte en toch ook weer heel veel plezier toegewenst de komende tijd! Ondanks alles maken jullie veel mooie dingen mee.
Liefs ons -
18 December 2008 - 13:31
Rien Klaassen:
Ramona en Auke,
Sterkte gewenst en hou je vast aan de mooie herinneringen aan Peggy. -
18 December 2008 - 20:50
Wil Venema:
Ramona en Auke,
het nadeel van 'slechts' oud-collega van Auke te zijn is dat ik niet weet 'wie wie is'. En dat is in feite ook niet belangrijk. Wat ik lees in dit bericht is dat jullie afscheid hebben moeten nemen van iemand die jullie lief is. En dat doet pijn ... waar je je ook bevindt op de wereld.
Ik wens jullie daar alle sterkte en liefde bij, die jullie nodig hebben om dit verlies een plek te geven ... en daar laat ik het nu maar even bij.
Lieve groet uit Nederland. -
18 December 2008 - 21:43
Gerda:
Hoi Auke en Ramona,
Juist als je zo ver weg zit van de dagelijkse werkelijkheid en je je bevindt in een eindeloze leegte en ruimte, kun je dingen die bij het leven horen een plek geven, denk ik. Als je weer aan het werk gaat, zal dat weer even anders weggezet moeten worden, maar voor nu zit je in een goede positie, Ramona.
Wat een bizarre omgevingen hebben jullie weer gezien! Mooie maar gevaarlijke tochten, gelukkig hebben jullie alles steeds goed voorbereid en hebben jullie een goede conditie!Wandelen in een heel andere wereld, met zijn eigen uitdagingen en schoonheden: heerlijk! Wel voorzichtig blijven hoor, we hebben jullie heel graag weer heelhuids thuis!
Hier loopt alles normaal door: ik heb nu vakantie, Iris moet nog een dag en dan is ze ook 14 dagen vrij. Zaterdag ga ik oliebollen bakken met een groep Chinezen in het kader van integratie, georganiseerd door onze lerares Tai Chi. Met oud en nieuw weer oliebollen bakken maar dan in Antwerpen, om onze zuiderburen hier ook kennis mee te laten maken en direct te zien wat hun gewoontes zijn rond oud en nieuw! De kerstboom is weer opgetuigd en de eerste cadeautjes liggen er al onder. Frank gaat weer koken met kerst, dus ik ben de vriezer al aan het ' leegeten / koken' zodat we de restanten in kunnen vriezen, we hebben altijd nog een hele tijd plezier van het kerstmaal, er is nl. altijd veel te veel. Gelukkig komen de kinderen lekker mee-eten, zij nemen ook altijd lekkere hapjes mee naar huis na de maaltijd. Verder eigenlijk weinig te melden, dus wens ik jullie een lekkere ontspannen tijd toe en hele fijne feestdagen als we elkaar voor die tijd niet meer spreken! Ik ben nu al nieuwsgierig naar jullie kerstbelevenissen!
Een dikke knuffel van Gerda
-
19 December 2008 - 06:30
Gerrie:
Lieve Auke en Ramona,
Wat prachtig verwoord wat het met je doet om ver weg te zijn, te genieten van al het nieuwe, maar tegelijkertijd te ervaren dat er in zo'n jaar zoveel dingen gebeuren waar je bij had willen zijn. Het afscheid moeten nemen van iemand die je lief is is dan wel het moeilijkste moment om op afstand te ervaren.
Mooi om te lezen hoe jullie de draad weer oppakken en ons vervolgens letterlijk meenemen in jullie wandelavonturen van de afgelopen week. De foto's doen vermoeden dat sommige stukjes onder het kopje 'barre tocht' kunnen worden weggeschreven! :)
Heel veel liefs, nog een paar krabbels te gaan en dan zien we elkaar in Auckland!
maM -
19 December 2008 - 17:41
Harriet:
Lieve Ramona (en Auke), heel veel sterkte en ons medeleven met het verlies van Peggy, liefs, Frans en Harriet -
19 December 2008 - 19:11
Buuf Nr 13:
Hee lieve buufjes! Wat bizar ja, letterlijk aan het andere eind van de wereld als een persoon waar je veel om geeft weg is gevallen. Heftig hoor. Maar je hebt het helemaal mooi verwoord, we moeten iedere dag als een cadeautje bschouwen. Veel sterkte! Verder superbedankt voor jullie lieve kerstkaart, we voelen ons zwaar vereerd, onze eerste kerstkaar Par Avion! Hier alles prima, na een hele drukke periode nu lekker vrij met de feestdagen om van mijn drie mannen te genieten. Voor jullie ook: hele fijne dagen en alle goeds voor 2009!! Tot best wel snel...XX Roosje -
20 December 2008 - 07:48
Riet Ruckert:
dag
ramona en Auke, wat een dubbel gevoel moet zich van jullie meester maken, als je nu je droom aan het verwezenlijken bent om een jaar lang de reis van je leven te maken en dan liefst thuis bent omhet afscheid mee te maken van een bevriend mens.
Maar ik heb bewondering voor het feit dat jullie er op deze manier mee omgaan. Ik wens jullie nogmaals heel veel sterkte en wens jullie ondanks alles goede kerstdagen een mooi nieuw begin van 2009.
Riet -
24 December 2008 - 11:15
Gerrie:
Lieve Auke en Ramona,
Twaalf uur tijdverschil maakt dat wij nog rennen voor boodschappen en plannen wat te eten (misschien is deze volgorde verkeerd?!:))
terwijl jullie al
genieten van een zonnige kerst!
Alles heeft zo zijn voor- en nadelen, maar wat ons betreft volgend jaar maar weer gezellig met elkaar Glazen Huis, Top200 en kerstdiner!!
Heel veel liefs,
maM
-
28 December 2008 - 19:12
Jan&Maria:
Lieve Ramona en Auke,
Nu pas in de gelegenheid om even naar jullie te reageren (we zijn rond de kerstdagen naar Berlijn geweest en gisterenavond weer thuisgekomen). Naar om zo ver weg te zijn en dan zo'n verlies te moeten doormaken; bizar en tweeslachtig (je gaat door, maar moet ook kunnen rouwen).
We hopen dat, ondanks alles, ook voor jullie kerstmis bijzondere en positieve gevoelens heeft mogen brengen. En nu op naar het nieuwe jaar, waarin jullie al weer gauw even herenigd zullen worden met paps+mams Middelkoop!
Een spetterend uiteinde gewenst!
Liefs en dikke knuffel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
