Ontmoetingen

In Sydney nemen we tijdelijk afscheid van broerlief (die inmiddels gelukkig weer over zijn bagage beschikt) en zijn vrienden. Ons doel is om de stad vroeg te verlaten.

Maar ondanks onze efficiente taakverdeling (terwijl Auke de stad in reist en een auto oppikt, probeer ik al onze spullen op orde te brengen) moeten we toch nog terug naar het centrum, omdat ook ik een handtekening op het formulier moet zetten om de auto te mogen besturen.
William Street is een hele drukke straat zonder parkeergelegenheid, dus terwijl ik uit de auto spring voor het zetten van de benodigde krabbel, rijdt Auke een blokje rond in onze nieuwe aanwinst, een klein geel Hyundai autootje.

Natuurlijk raken we elkaar kwijt en terwijl ik me van kruispunt naar kruispunt spoed op zoek naar een gele auto, rijdt Auke verdwaasd rondjes op zoek naar een meisje in een groen rokje.
En dan ineens is het centrum van Sydney toch wel groot... Het kost ons ongeveer een half uur om elkaar terug te vinden, maar dan kunnen we op pad.

We hebben zo'n 800 kilometer te overbruggen naar Kyabram en besluiten dat in twee dagen te reizen. Vrijdag karren we zover als we kunnen en zaterdag rijden we de rest.
We belanden in Albury, waar we geen hostel kunnen vinden en voor het eerst van ons leven inchecken in een motel. Op een of andere manier hebben we altijd een aversie tegen dat concept gehad (zo vluchtig, individualistisch en ongezellig), maar zo voor een nachtje bevalt het stiekem toch prima.
We hebben een kamer met een goed bed en een waterkoker. Dus zaterdagochtend drinken we koffie in bed en lezen we de door Ralph meegebrachte Volkskrant onder de lakens. Een waan-zinnige luxe, het voelt als een lui weekendje thuis!

We missen onze familie, maar de ontmoeting met ome Joop en tante Thea in Kyabram maakt dat voor even goed. We worden hartelijk ontvangen op hun landgoed 'Camelot' en krijgen een prachtige kamer toebedeeld. De hele middag worden we bezig gehouden met foto's kijken en praten over het leven in Australie. Daarnaast worden we verrast met post van thuis en later zelfs een telefoontje van opa en oma!

's avonds worden we meegenomen uit eten en horen we verhalen over hoe het was om zo'n 50 jaar geleden in Australie te arriveren en er een bestaan op te bouwen. Dat was kei- en keihard werken in verschillende banen, soms meerdere tegelijk.
Het huis dat uiteindelijk in Kyabram staat is het resultaat van ongelooflijk veel arbeid (een 8 urige werkdag bestaat hier echt niet) en mag er zijn. Ome Joop – duizendpoot – in 't Veen heeft zelf de molens in de tuin geklust, het beton van de verandavloer gegoten, de vensterbanken gemaakt en is altijd bezig met nieuwe projecten.
Tante Thea werkt zich in en om het huis een slag in de rondte. Dieren voeren, huis piekfijn in orde houden, schilderen en overweldigend lekkere kwarktaarten bakken. Een biografie over het leven van dit koppel zou niet misplaatst zijn!

Zondag komt een deel van de familie bij elkaar. We zien een aantal van de kinderen en 8 kleinkinderen tijdens een Ozzie style barbecue. Aangezien barbecuen in Australie ongeveer tot kunst verheven is, is het onnodig uit te leggen dat het de best denkbare maaltijd is en we na het heerlijke vlees van eigen huis, de salades en de kwarktaarten (ja, meervoud) bijna uit onze broeken barsten. Voor wie bezorgd is om Aukes huidige minimalistische omvang: hij sport gewoon te weinig (heeft geen spieren meer) en krijgt ECHT genoeg te eten! Voor mij geldt hetzelfde, behalve die spieren dan, die heb ik nooit gehad :)

Uiteindelijk is het tijd voor vertrek, wat wel weer even doet beseffen dat aan reizen - en ik denk in nog grotere mate aan migreren - 1 heel groot nadeel kleeft en dat heet afscheid. Je weet niet wanneer je iemand terug zult zien, alleen dat het vermoedelijk lang zal duren. Vreselijk... volgens mij went zoiets nooit..

We reizen richting zuiden. Op naar Warrnambool voor een tocht langs de Great Ocean Road. We zijn weer voorzien van onze kampeerspullen en zijn er klaar voor om na 5 nachten stad, 1 nacht motel en 3 luxe dagen in een huis nog even de natuur in te trekken voordat we in Melbourne belanden.
Uiteindelijk klinkt dit veelbelovender dan het is. Het is zo'n 15 graden, het regent en er staat een gure wind. Daar gaan we weer: vesten aan, mutsen op, handschoenen aan. Yak!

De Great Ocean Road is echter prachtig. Het doet ons erg denken aan Normandie. Woeste zee, kalkrots-kliffen. Steeds een stukje rijden en dan weer eruit voor een uitzichtpunt of een wandeling.Onderkoeld op zoek naar koffie. Conclusie van de dag: een kopje espresso is niet de beste keuze als je je handen wilt warmen.

Met lichte tegenzin kiezen we ervoor om geen hostelbed te boeken, maar toch weer ons tentje op te zetten. We bezetten een plek in het Otway National Park, langs de Great Ocean Road. Onze keuze wordt beloond, want na weken tevergeefs de boomtoppen af te hebben gespeurd, zien we hier eindelijk koala's! De meeste slapend, wat statistisch gezien logisch is als je bedenkt dat deze beesten 19 uur per dag met hun ogen dicht doorbrengen. Hun verdere dagbesteding is gericht op eten. Auke zegt: 'je zou toch zo'n leven leiden, de hele dag een beetje luieren en verder eten zoveel je hartje begeert?'. Uhm..... dat is exact wat wij al 8 maanden doen!

Nog een weetje over koala's: hun hersenomvang is omgeveer de grootte van een walnoot. Maar als je er zo schattig uit ziet, hoef je toch ook niet slim te zijn?

's nachts klinkt het alsof er een varken in onze voortent staat. Dit is Australie, er zitten hier geen grote gevaarlijke zoogdieren. Hoewel een speurtocht naar de bron van het lawaai op niets uitloopt, heb ik dus geen reden om mijn fantasie op hol te laten slaan en bang te zijn.
Maar nieuwsgierig zijn we zeker!
's ochtends komen we er achter dat er een pluizige vriend in de boom boven onze tent zit. Hij zit zo dichtbij dat we hem bijna aan kunnen raken en in een folder lezen we dat koala's met elkaar communiceren door te grommen, knorren en 'loeien'. Het nachtelijk mysterie is daarmee bij deze opgelost.

Alweer weg uit dit national park. Terugkerend thema voor ons is inmiddels: te weinig tijd! We hadden er graag nog een paar nachten willen blijven.

Door naar Melbourne, waar we neerstrijken bij een paar reizigersvrienden die we op Borneo hebben ontmoet. Na het nodige rondrijden vinden we Melissa en Nigels huis in de wijk Kew.
Net als in Tamworth een chaotisch huishouden en dit keer ook nog ronduit vies.
Terwijl Melissa, die dokter is, zich een slag in de rondte werkt, zit Nigel dagelijks thuis vastgekluisterd aan de nintendo of speelt hij uren achtereen met infrarood bestuurbare helicoptertjes, die hij steeds per ongeluk tegen de muur of tegen Melissa's hoofd aan vliegt.

Hoewel hij eigenlijk voor het eten zou zorgen is hij volledig geobsedeerd door het bakproces van de lamsbout in de oven, waardoor het daadwerkelijke kookwerk vooral aan Melissa ten deel valt.
Alles wat in dit huis gebeurt gaat zonder enige vorm van organisatie en al dat Nigel – die weinig motorische en mentale controle lijkt te evaren – aanraakt verandert in chaos. Het lukt Melissa nauwelijks om het spoor van vernieling dat hij achterlaat weer een beetje te neutraliseren.

Ik zie een casus hier, maar probeer mijn hersenen op stop te zetten, want zo kijk ik nooit naar vrienden (dat jullie het even weten! :D). En dit duo lijkt het samen erg naar hun zin te hebben, dus wie ben ik om te oordelen?

's avonds doen we voor het eerst in maanden weer eens ouderwets spelletjes. Van achter de bank wordt een enorme pokertafel vandaan gegoocheld, waarbij tot grote verrassing van onze gastvrouw en -heer ook allerlei eerder verloren voorwerpen weer 'boven tafel' komen.
Terwijl wij catannen, blowen Nigel en huisgenoot Drew zich een slag in de rondte en al snel zijn ze allebei apestoned. Hun concentratiespan vermindert tot ongeveer 0 seconden en het wordt een heerlijk slome, lange avond, aangezien spelletjes spelen met mensen die stoned zijn nu eenmaal wat meer tijd nodig heeft :)

De volgende dag vertrekken we de stad in, waar we door bevriende muzikant Peter meegenomen worden voor een rondje cultureel Melbourne. Zoveel muziek, musea en tentoonstellingen en meestal gratis! Je kunt je hier makkelijk een maand vermaken, ook als je op je budget moet letten.

's avonds gaan we uit eten met Chloe en Jessica, die we nog kennen uit Bolivia. Ontzettend leuk om hier zoveel bekende gezichten te zien en weer even tijd met vrienden door te brengen, ook al zijn het relatief nieuwe vriendschappen. Als je op reis een paar bijzondere dagen met iemand doorbrengt, schept dat al snel een band en er is dus heel wat bij te praten!

De volgende dag naar het stadsstrand in St. Kilda en vervolgens rondhangen op Federation square.
In tegenstelling tot veel andere Australische steden heeft Melbourne echt een stadshart, waar een goede 'vibe' hangt en veel te zien en beleven is.
Tijdens het gehele weekend is er een kunstfestival gaande in de stad en op het plein is veel acrobatiek en muziek. Het zonnetje schijnt, de biertjes smaken op hun best en de sfeer is top.

We besluiten een dag langer in Melbourne te blijven, want we zijn nog lang niet uitgekeken.
Geluk als we hebben, blijkt Peter op te treden in 'Open Studio'. Een klein tentje in Northcote. Met Ralph en Melissa wonen we dit optreden bij. Rode fluwen gordijnen en zo'n 40 man publiek. 'Lolo en Lulu's revue' is zoals het klinkt: een revue-achtig optreden, waarbij je je in Parijs waant. Afwisselend leuke en grappige liedjes, heel veel expressie, twee vrouwen met ongelooflijk goede stemmen en de muziek klinkt als een klok! Geweldig om Peter – die erg gepassioneerd is over zijn vak – dat te zien doen waar hij zo vol van is. Een memorabele avond.

Nog een laatste dag in Melbourne te gaan. We hebben kaartjes geboekt voor een optreden in de befaamde 'Spiegeltent', dus eens zien wat we vanavond voorgeschoteld krijgen. Nog een kleine week te gaan en dan zullen we Australie alweer achter ons moeten laten. De gedachte dat de vlucht vanuit Sydney ons naar Nieuw Zeeland brengt, maakt dat gegeven gelukkig een beetje goed!

- Ome Joop en Tante Thea, ongelooflijk bedankt voor een paar onvergetelijke dagen in jullie paradijsje!
- Opa en oma Henzen en oma Middelkoop, bedankt voor jullie lieve kaarten. Erg ontroerend en toen we jullie berichtjes lazen, voelde het alsof jullie heel dichtbij waren.
- Pa en ma, ook bedankt voor die mooie spreuk.
- Suus, bedankt voor de foto's! Leuk, leuk, leuk!
- Martin, leuk dat er goede herinneringen boven komen. Ja.. je hebt een mooi stukje Australie gezien toen he?
- Roos, dankje voor de update. Jaa.. moeten jullie ooit doen joh! Australie is een fantastisch land om met kinderen te bereizen.
- Marcel, gefeliciteerd!
- Jimmie, ook van harte!
- Wil, mooie metafoor en helaas maar al te waar! Maar we zullen extra rustig aan doen met het laatste stuk! ;)