U Turn

Down, down, down, all the way down, volgen we de Stuart Highway. Verschillende mensen hebben ons afgeraden deze route af te leggen, omdat er weinig te zien zou zijn.
Ab-so-luut waar, de weg strekt honderden kilometers recht voor ons uit, door een eenzijdig landschap van rood grind, dor geel gras en manshoge kale boompjes. Zowel wij als ons voertuig worden met de dag stoffiger en inmiddels herkennen we ons erg in een tekst van Johnny Cash, wanneer we zoeken naar ons 'cleanest dirty shirt'.
Maar we vinden het geweldig!
Na 6 maanden indrukken opslurpen vormt dit een prima manier om alle gedachten en prikkels te ordenen en weer wat ruimte te scheppen in onze lichtelijk vermoeide reizigershoofden.

Af en toe een tegenligger, veel mensen groeten elkaar: glimlachen en rechterwijsvinger omhoog steken. Hier en daar een enorme adelaar van pak 'm beet 1 meter hoog (!) langs de weg, die van de roadkill zit te eten. Natuurlijk onze eigen muziek. Eerst de ons vertrouwde klanken van the Frames (als altijd tot tranen toe ontroerend), The Veils (het beste van Nieuw Zeelandse bodem), Maximo Park (boordevol energie, waardoor je bijna vergeet dat je de teller rond de 90 wilt houden), Editors (wat de eeuwige vraag oproept hoe zo'n iele man zo'n grote stem kan hebben), Interpol (onoplosbaar mysterieus) en Muse (een beetje vreemd, maar zooo lekker!). Dat hebben we een tijd gemist!
Daarna de onvermijdelijke flauwigheid. Met Henk Wijngaards Kilometervreter komen we niet verder dan halverwege het liedje.. (een verklaring hiervoor lijkt me niet nodig), Spinvis die zingt over toen ie een tictac in zijn neusgat had: gek of geniaal? (JA! Dit is een uitnodiging voor het ventileren van je muzikale mening hieromtrent!) en natuurlijk bij elke tankstop 'Ich brauch Benzin, gib mir Benzin!!!, van Rammstein keihard aan en hoofden schudden (we moeten wat om onszelf wakker te houden! :D).
Na elke paar honderd kilometer een roadhouse, waar je kunt tanken, kamperen en met geluk een pak melk kunt kopen.
In een straal van vele kilometers rondom die roadhouses is niets, maar dan ook niets van menselijk leven te bekennen. De mensen die die tenten bemannen moeten zich rot vervelen, wat ook wel blijkt uit de excentriciteiten waarmee ze voor de dag komen. Denk aan: een UFO landingsplatform bij Wycliffe Well, een uitdragerij van jewelste in de Daly Waters pub (waar ik uiteindelijk in het avond-entertainmentprogramma samen met een Duits meisje op het podium een stel jankende dingo's sta na te doen: awoeeeeeeeeee!!!), Dinky de wereldberoemde pianospelende dingo in Stuart Well en dan heb je elk jaar in september nog de Wacky Races in Alice Springs, waarbij mannen een bodemloze boot om hun middel dragen waarmee ze keihard door de kurkdroge rivierbedding rennen. Hoe komt men erbij dat dit deel van het land saai! is?

De campings waar we verblijven zijn vaak basic. En inmiddels redelijk van de populaire routes verwijderd, komen we beduidend minder Europese toeristen tegen. We delen vooral stukjes dorre grond met 'grey nomads', gepensioneerde koppels die soms letterlijk huis en haard verlaten hebben om alle uithoeken van hun land (dat natuurlijk niet alleen een land is, maar tegelijk een heel continent) te verkennen. We zien enorme campers, maar ook caravans die speciaal ontworpen zijn om mee over onverharde wegen te kunnen rijden. Ook zien we allerlei ingenieuze modellen vouwwagens (hier zeker niet verdrongen door de caravan en in tegenstelling tot in Europa mega-hip!).

Leuke praatjes met deze mensen, die vaak veel kunnen vertellen over hun land, nieuwsgierig zijn naar Europa en vaker wel dan niet in het bezit zijn van een groot vogelboek, waar Auke dan weer antwoorden op al zijn vragen uit kan halen!
Af en toe ook minder aangenaam gezelschap... ik blijf bij mijn theorie dat gitaren alleen verstrekt moeten worden aan vergunninghouders. Als je de hele middag zit te luisteren naar het extreem moeizame creatieve proces van een a-muzikale zestiger die van het nummer 'take me home countryroad', een eigen versie, genaamd 'take me home, outbackroad' probeert te maken, dan word je daar wel een beetje melig van.

Maar met dat als veruit grootste stoorzender onderweg (en heus, serieus druk maken we ons natuurlijk niet over dit soort dingen), komen we zonder enige tegenslag na een stop in Daly Waters en een bij Devil's Marbles aan in Alice Springs. We duiken er de supermarkt in om weer te bevoorraden en reizen door naar de West McDonnell Ranges, waar we wandelingen maken door een indrukwekkende kloof, weer ongelooflijk veel vogels spotten en kamperen op een supergezellige kleine camping vol spraakzame Aussies met wie we binnen de korste keren een soort van 'burenrelatie' onderhouden.

De enige grote tegenvaller is het weer. Hoewel we elke dag wakker worden onder van die strakblauwe zonnige luchten die je je bij Australie voorstelt, is het sinds we Kakadu verlaten hebben ex-treem koud. Het is van dat weer waarbij je:
- spontaan zin krijgt om een winterwandeling in de Delftse Hout te maken
- opgewarmd van al het skien en met je warme outfit aan nog een even biertje of een gluhwein pakt bij die kroeg aan de piste
- naar Schevingen gaat om uit de wind achter glas een warme chocolademelk te drinken bij die eerste zonnestralen
Dat soort weer.

Het is niet van dat weer waarbij je:
- Hele avonden buiten zit
- In een camper met megadunne wandjes comfortabele nachten slaapt.
We liggen met mutsen op, sjaals om en handschoenen aan in onze slaapzakken te klappertanden. Het vriest 's nachts en overdag loopt de temperatuur hemeltergend langzaam op tot 15 graden om een uur of 3. Wij blijken in de afgelopen maanden echte tropenmensen te zijn geworden en de overgang van bijna 40 graden in Kakadu naar zo'n 15 graden slechts 3 dagen later, valt ons nogal zwaar! Onze thermoshirts gaan alleen uit om te douchen, verder weigeren we principieel om ook maar een kledingstuk uit te trekken en gebruiken we onze megafles deodorant gewoon over onze kleding heen. Auke scheert zijn hoofd zelfs niet meer!
Als we nog eens kritisch kijken naar de klimaattabellen voor Zuid Australie (waar de Stuart Highway heen leidt), zien we dat we de komende zes weken geen warmere dagen dan dit hoeven te verwachten. Auke klaagt steen en been, we liggen 's avonds om 19u in onze slaapzakken bij gebrek aan alternatief, we worden geplaagd door schrale loopnozen en telkens als we ergens de weg opdraaien kijken we elkaar aan en hangt de onuitgesproken vraag in de lucht: waarom rijden we naar het koude zuiden terwijl het in het noorden warm is?
Na een paar dagen stilzwijgend lijden pakken we de kaart er toch maar eens bij.
Het antwoord op de vraag: 'wat doe je als je ledematen eraf vriezen en je eigenlijk niet zo heel veel zin hebt om zes weken op deze manier te kamperen?' blijkt simpel:
YOU TURN!

We houden eerst nog even moedig stand om Uluru (= Ayers Rock) en Kata Tjuta (= the Olga's) te bezoeken. En dat is de extra kilometers en vriesnachten waard!.
Om een stukje reisgids te quoten:
'The trip here is something of a pelgrimage to the heart of Australia. Some may see a visit to Uluru and Kata Tjuta as a cliché, but if you think it is a long way to go to see a couple of rocks in the desert, think again! The journey alone is epic, and the reward is ample. You won't be disappointed you made the journey'.

We kunnen niet anders dan het hiermee eens zijn. Als we na een paar duizend kilometer rijden door een eindeloos vlak landschap plosteling -omgeven door rood zand en onder een strakblauwe hemel – naast ons Uluru en voor ons de enorme keien van Kata Tjuta zien opdoemen, dan voelt het alsof we een bijzondere bestemming hebben bereikt

We maken een paar indrukwekkende wandelingen en vooral de namiddagen leveren de grootst denkbare beloning. De gigantische rotsen veranderen continue van kleur, afhankelijk van de lichtval en de bloedrode zonsondergangen zijn adembenemend koud, maar even zo mooi. Clubjes mensen staan klappertandend met een muts op het hoofd en een wijntje in de hand te genieten en natuurlijk heel veel foto's te maken.
Als laatste project in dit gebied bezoeken we Kings Canyon. Een 100 meter hoge, verticaal oprijzende rotsformatie. We maken er een prachtige wandeling en zijn wederom enorm onder de indruk van onze omgeving.
We hebben de afgelopen dagen door bizarre, surrealistische landschappen gewandeld, die in geen enkel opzicht lijken op iets wat we ooit eerder gezien hebben. Als je in midden Australie loopt, voelt het alsof je in een andere wereld terecht bent gekomen. Dit stuk van onze reis is onvergetelijk!

Na deze hart-van-Australie-ervaring rijden we terug naar de Stuart Highway en draaien we - zoals we dus zojuist hebben besloten - exact 180 graden de andere kant op dan we oorspronkelijk hadden gepland. From now on, the only way is up!
Terug omhoog langs de Stuart Highway, naar warmere regionen.
Op dit moment zijn we terug in Alice Springs voor een bezoek aan het internetcafe, de supermarkt en het tankstation.
Morgen begint het volgende deel van onze roadtrip. Zo'n 500km boven Alice Springs zullen we afbuigen naar de oostkust, om vanaf daar via zoveel mogelijk nationale parken rustig zuidelijk richting Sydney te rijden. Daar zullen we eind september aankomen, om vervolgens met een autootje op bezoek te gaan in Kyabram en vervolgens alsnog de Great Ocean Road te rijden. Heerlijk toch, zo'n flexibel leven?

PS:
- Bedankt voor reacties op ons blog, mailtjes en berichtjes vanuit Nederland en vakantiebestemmingen (Ben.. Carool... onze Zuid-Amerika kriebels zijn alleen maar verder aangewakkerd. Rob.. ook met Canada zijn we nog niet klaar..). We zijn nog steeds erg blij met ieders grootse en simpele, gezellige updates!
- Even een eervolle vermelding voor onze trouwste (cor)respondenten: Gerda, Ma en Wil. Wil, we hebben je gemist terwijl je op vakantie was! Hopelijk ben je geweldige wandelervaringen rijker en terwijl je even met 'time out' was hebben we op jouw speciaal verzoek wat foto's van onszelf op de site gezet bij dit bericht en het vorige. Your wish is our command! :)
- Renee en Michael, hoe gaat het met jullie meissie?
- En met de jouwe Bianc? Alweer een beetje in een ritme allemaal?
- Lowlandsgangers, kom maar op met de updates! Hoe meer hoe beter, volgend jaar zijn we weer van de partij!
- San.. JA! Maximo Park in Engeland wordt een van onze eerste volgende trips! Kan nu al niet wachten!
- Speciale dank aan Ma M. en insider Han K., voor de hulp met onze belastingaangifte. Onze budgettering is weer volledig in balans, wat ons een hoop zorgen scheelt!
- Pa en ma M.: alles goed met Tasman? Ik dacht net dat ik haar zag lopen.. fatamorgana.. dat krijg je met al dat rode zand.. we zijn zo blij dat ze bij jullie een logeerplek heeft! We denken dat zij ons minder mist dan wij haar!
- Lieve buurtjes, gedragen de nieuwe bewoners van nr. 11 zich een beetje?
- Ronald, wat een lekker leesbaar fietsverhaal.. kom maar op met dat boek!
- Peter en mede fietsers-voor-natuurbehoud: jullie site is mooi geworden!
- Mark en Syl, zijn jullie lekker aan het rondtouren?
- Enne... eerst Maarten een tondeusecoupe, nu Ronald standje uberkort. Het gaat GOED met de mannen van Nederland. Ik zeg: ALLE MANNEN KAAL! :D