Top End Tales

We slaan voor een week eten in in Darwin en rijden daarna in twee etappes naar Kakadu National Park. De eerste nacht brengen we door op een camping in the middle of nowhere, waar we weer even ervaren hoe gezellig het is om een huisdier te hebben.
Als Auke opmerkt dat we gezelschap hebben, blijkt er een vuistgrote (ik overdrijf niet) grijze spin in de camper te zitten! Zeg je Australie: dan associeer je dat logischerwijs met slangen en spinnen. Ik heb me dus wel op wat ongewenste ontmoetingen ingesteld. Maar zo dichtbij.. het kost me toch wel wat moeite om een aanval van hysterie te onderdrukken! Gelukkig weten we net genoeg over 'eight legged freaks' om te weten dat deze spin niet gevaarlijk is. De twee gevaarlijkste spinsoorten zijn de funnelweb, die alleen in stedelijk New South Wales voorkomt (en dat is duizenden kilometers bij ons vandaan) en de redback, die erg herkenbaar is en zeker niet grijs van kleur. Auke gedraagt zich als een echte man en zet het beest buiten (nou ja... doet de autodeur open, waarna het dier heel hard heen en weer gaat rennen en na een bescheiden gilpartij van mijn kant uiteindelijk uit zichzelf de weg naar buiten vindt). We zien het maar als goede exposure!

Kakadu National Park: een werelderfgoed met een oppervlakte half zo groot als Nederland. Op het eerste gezicht een dor en droog geheel, geen plek om heen te gaan voor de mooie uitzichten of overzichtsplaatjes. En ook geen al te ontspannende plek om te bivakkeren.
In het park komen meer dan 1000 soorten insecten voor (spinnen niet mee gerekend). Er kan geen insectenspray tegenop en vooral ik word levend opgevreten. Inmiddels zit er een bult op elk vingerkootje en de jeuk is niet te harden.
Wat ook niet te harden is, is de hitte.
Waar we ons in Azie vaak geen raad wisten met onszelf vanwege de klamme warmte, is hier van klamheid geen sprake. De temperatuur loopt op tot dik in de dertig graden, de zon schijnt meedogenloos, de lucht is kurkdroog en er is nauwelijks schaduw te vinden. De hitte is letterlijk verschroeiend en wanneer je je buiten waagt voelt het aan alsof je in een bakoven loopt.

Een vreemd idee: het land is zo dor en droog, maar in 'the wet' (het natte seizoen) staat op veel plekken meters water en is een groot deel van het park volledig onbegaanbaar. De Aboriginals uit dit gebied kennen zes seizoenen. Op dit moment bevinden we ons in het koude seizoen, winter! Dit is, naar men zegt, veruit de meest aangename tijd van het jaar, met betrekking tot klimaat en muggen! We tellen dus onze zegeningen en richten ons vooral op de zaken die het park het bezoeken waard maken.

Australie is duur, maar ook heel goed georganiseerd. Het park heeft goede voorzieningen, er wordt eindeloos veel informatie verstrekt en er zijn legio mogelijkheden om gratis met een ranger mee uit wandelen te gaan, informatiecentra te bezoeken of diashows te bekijken. Als een soort padvinders lopen we dus zoveel mogelijk achter stoere mannen of manwijven in groene kleding aan, die ons van alles vertellen over vogels, mieren, krokodillen en niet te vergeten de cultuur van de traditionele bewoners.

Hoogtepunten van 4 dagen Kakadu:
- Het Aboriginal Culture Center. Het is ongelooflijk hoe deze bevolkingsgroep al tienduizenden jaren in een meedogenloos gebied als dit weet te overleven. Hun overleveringen lezen/horen, leren over hoe ze jagen, wat ze eten en wat te weten komen over hun religie en levensvisie maakt dat het bezoek aan het park - hun leefgebied - veel meer diepgang en betekenis krijgt.
- Uit wandelen met de rangers. We krijgen informatie over de meest uiteenlopende onderwerpen. Van bushtucker (in het wild gevonden/gevangen voedsel) tot groene mieren (de volwassen mieren hebben een sapje in hun achterlijf dat door Aboriginals wordt genuttigd om dorst te lessen, de larven hebben een sapje in hun achterlijf dat door de mieren wordt gebruikt als een soort van lijm om bladeren tot nest aan elkaar te plakken), tot alles wat je tegen komt in het park en waarover je iets wilt weten.
- De blerende flying foxes (soort vleermuizen). Weet je nog, dat je van die poppen had die konden huilen? Dat rare 'weh'-geluid is exact het geluid dat deze dieren maken. Honderden van dit soort beestjes boven je hoofd maken een ongelooflijke herrie.
- Opnieuw de bowerbird. Hoe meer we ervan zien, hoe meer het diertje ons intrigeert. We zien de mannetjesbeesten regelmatig, altijd heftig in de weer met takjes, besjes, steentjes, bloemetjes en andere versiersels. Keihard werkend aan het perfecte nest, waarmee het hart van het vrouwtje veroverd moet gaan worden. Het vrouwtje komt het nest uiteindelijk beoordelen. En...nu komt het... als ze het niet op en top tien-sterren-waardig mooi vindt, trimt ze de hele boel in elkaar!
Eigenlijk zou ik graag een soortgelijk scenario uitvoeren. Dat Auke allemaal mooie bloemetjes verzamelt en zich dagenlang in het zweet werkt om ons campertje op te leuken. En dat ik dan mijn entree maak, zeer kritisch oordeel en utieindelijk de camper in elkaar timmer als ik zijn creatieve prestatie niet mooi genoeg vind.
Ach.. ik reken me maar rijk met een man die spinnen voor me verwijdert en niet zeurt over het feit dat ik dag in dag uit in een afgetrapte joggingbroek rondloop ;)
Terugkomend op de bowerbird.. die kan overigens ook fan-tas-tisch geluiden nadoen. In een paar minuten tijd hebben we de vreemdste uitroepen gehoord, van typmachines, tot nadoen van andere vogels, tot telefoongeluiden. Vooralsnog is dit ons favoriete dier!
- De yellow water cruise. Een absoluut hoogtepunt van ons bezoek aan het park. Met een boot voor zonsopkomst de wetlands op. Dui-zen-den vogels, niet weten waar je moet beginnen met kijken, wijzen en fotograferen. Ibissen, kraanvogels, karibu's, aalscholvers, ijsvogels, zee-arenden (een grijpt voor ons neus een gigantische vis uit het water) en natuurlijk krokodillen. Onnoemelijk veel informatie en een onvergetelijke indruk van Kakadu.

Na vier dagen in het park hebben we het gevoel heel veel ervaringen rijker te zijn. Met een prachtig stuk natuur nog op ons netvlies en nieuwe kennis van de Aboriginalcultuur, vertrekken we met een tevreden gevoel richting Katherine.
Onze roadtrip naar het hart van Australie is daarmee begonnen!

We rijden om de beurt. De wegen zijn leeg. Niemand haalt ons in, heel af en toe een tegenligger. Achter het stuur zitten is extreem rustgevend en bijna geestverruimend.
De bijrijder is manager muziek en aandrager van water en leest een boek. De uren glijden voorbij en we genieten van het simpelweg onderweg zijn.

In Katherine maken we een tweedaagse tussenstop. Dit is het laatste stadje tussen Darwin en Alice Spings dat over een supermarkt beschikt. Vanaf hier volgen ruim 1200 kilometers desolaatheid, met slechts een roadhouse hier en daar.
Na de afgelopen 6 dagen ook geen winkel te hebben gezien, daardoor van onze voorraad te hebben geleefd (wat betekende: niet eten op basis van 'waar hebben we zin in', maar op basis van 'wat moeten we nu eten, voordat het in deze warmte tot snot vergaat?)' en maaltijden te hebben geimproviseerd die qua 'culinair niveau' nogal variabel waren, is het heerlijk om weer verse inkopen te kunnen doen in een goed bevoorrade supermarkt. Groenten, fruit, melk, brood, koud bier en een blueberrymuffin voor bij de koffie!

Terwijl we zitten te genieten van een roerbakgerecht vol verse ingredienten, horen we geritsel in de struiken en zien we een kookaburra tevoorschijn komen die ons arrogant aan gaat zitten staren, hopend dat we 'zijn' eten met rust laten. Bepaald geen zeldzaam dier in Australie, maar voor ons is deze bizar fors uitgevallen ijsvogel met belachelijk grote kop absolute magie! Inmiddels zijn we erachter gekomen dat onze kampeerplaats voor vannacht er vol mee zit. De dieren hebben een horrorachtige hysterische schaterlach, die er in combinatie met de geluiden van de blerende flying foxen die hier ook in overvloed zitten, voor zal zorgen dat het een lawaaiig nachtje zal worden. Maar zolang dat ons wakker houdt, in plaats van in en uitrennende tienermeisjes, zijn wij ultiem gelukkige mensen.

Tot zover weer onze 'back to nature' belevenissen. Misschien klinken onze natuurpraatjes soms wat oubollig (kijk.. Auk is heel zijn leven al een vogelnerd ;) maar...tsja... ik ben nog geen dertig en lul een paar a4-tjes vol over vogels en mieren), maar voor ons is dit – zeker na 6 hectische backpack maanden - op en top genieten. We hebben het Australie-virus al helemaal te pakken!
We hebben besloten lekker rustig aan te doen op onze weg naar het zuiden, om deze ruige omgeving goed op ons in te laten werken.
Hoewel de afstanden enorm zijn en het landschap leeg, is er onderweg toch ontzettend veel te zien en beleven, wat maakt dat we absoluut niet willen haasten. Vandaag zullen we Katherine Gorge bezoeken en vervolgens zullen we in etappes richting Alice Springs rijden met een tussenstop op elke plek die ook maar enigszins interessant lijkt!