Meet the Locals
Door: Ramona
15 Juli 2008 | Indonesië, Batavia
Om 5.00u gaat de wekker, want om 5.30u komt de bus ons ophalen bij onze guesthouse in Labuhan Bajo (Flores). Uiteindelijk zitten we tot bijna 7 uur twijfelend aan de weg te wachten. We zien de zon opkomen en maken praatjes met mensen die voor dag en dauw op zijn en graag de gebruikelijke dingen van ons willen weten: wie zijn we? waar gaan we heen? en waar komen we vandaan?
Uiteindelijk arriveert de bus. Over zakken rijst, manden met koopwaar en dozen met van alles en nog wat erin, klimmen we naar onze stoeltjes, die duidelijk gemaakt zijn voor Indonesische proporties en niet voor Hollandse lange benen.
De bus wordt voller en voller... er zijn 16 zitjes, maar uiteindelijk zitten/hangen er 31 mensen in de bus. Rokend, plakrijst etend, overgevend (gelukkig zijn er zakjes voor handen), afval uit het raam gooiend. Continue horen we het hondje blaffen, dat in een juten zak achteraan de bus is gebonden.
Voor zover we ons zo kunnen manouvreren dat we uit het raam kunnen kijken, kunnen we niet anders zeggen dan dat de omgeving prachtig is. Bergachtig en schitterende uitzichten over rijstvelden die nog onnoemelijk veel mooier zijn dan die in Ubud. Maar de weg is ook heel bochtig en het reizen bijzonder pijnlijk. Meer dan 10 uur in een gefixeerde, oncomfortabele houding. Geen plasstops, niks. Alleen twee keer een stop, omdat de bus pech heeft en een keer omdat de koelboxen met vis zijn gaan lekker en het vissennat over de bodem van de bus komt stromen. Drie keer raden waar onze tassen nu nog steeds naar ruiken..
In het aardedonker komen we volledig uitgeput in het dorp Bajawa aan, waar al snel duidelijk is dat Flores minder reizigers trekt en over minder faciliteiten beschikt. We vinden een plek met op zijn minst een goed bed en liggen voor 21u op een oor.
Logischerwijs zijn we ook heel vroeg weer wakker. Het leven begint in Indonesie letterlijk bij het kraaien van de hanen, rond 5.00u dus (en als de beesten van slag zijn soms al eerder). Als we om 7.00u aan de ontbijttafel zitten, besluiten we samen met een aantal Duitsers die in hetzelfde guesthouse verblijven om mee te gaan met gids Arnold, die ons gisteren een tocht aangeboden heeft en die behoorlijk Engels spreekt. We willen een aantal traditionele dorpen bezoeken, wat met gids ongetwijfeld heel veel interessanter is dan wanneer we er zelf zonder enige kennis doorheen banjeren.
We hebben ongelooflijk veel geluk, want in het dorp Langa is een groot feest, te ere van een 15 jaar geleden gebouwd huis. Er zullen offers worden gebracht voor de voorouders van de bouwer, wiens geesten volgens hun geloof in het huis bivakkeren. Alle clans verzamelen om dit met elkaar te vieren.
Op het moment dat we het dorp bereiken, zijn er net twee buffels geslacht. De koppen staan als trofeeen in het midden van het dorp, kinderen zitten te spelen met de ingewanden en anderen lopen met bebloede stokjes rond. Tamelijk surrealistisch.
Auke en ik plakken stickertjes op de handen van de kinderen en al snel worden we omringd door zo'n 50 blije hummels (vieze handen, grote snottebellen, gescheurde t-shirts, veel te grote slippers) die ons de rest van de ochtend gezelschap blijven houden. Intussen wachten we af wat er gaat gebeuren. De gids vertelt dat er straks zo'n 30 varkens geofferd zullen worden. Als hij beschrijft hoe dit zal gebeuren (kop wordt van de bovenkant in tweeen gekliefd en de messen zien er niet scherp uit), denk ik dit absoluut niet te willen aanschouwen. Ik besluit wat afstand te houden en lummel wat rond in het dorpje, waar ik echter al snel een hut in word gedirigeerd voor een kopje koffie (met heel veel suiker). Ik zit op een rieten matje tussen de oude vrouwtjes van het dorp, die gemiddeld nog pak 'm beet 1,4 rotte tanden in hun mond hebben door het kauwen van betelnoten. Er wordt naar me geglimlacht en in het Indonesisch tegen me gepraat. Geen idee waar het over gaat, ik glimlach maar terug. Opeens verdwijnt de rust en wordt mij gebaard dat ik snel mijn koffie achterover moet slaan. Matten worden opgerold en uiteindelijk sta ik dus toch met mijn neus boven op de offerande. Naief om te denken dat deze stokoude dames dit spektakel aan hun neus voorbij zouden laten gaan.
Uitendelijk wint mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst en zie ik dus toch hoe de varkens (allemaal tegelijk) worden geofferd. Hoe wreed te procedure ook mag klinken, het is heel snel gebeurd. En rationeel beschouwd: deze dieren hebben jarenlang gescharreld, in tegenstelling tot onze Hollandse bio-industrie dieren.
Al met al een bijzondere belevenis!
We bezoeken nog twee dorpen, waar we wat meer achtergrond informatie krijgen over kastesystemen, etcetera. 's Middags worden we over een mooie bergweg naar een warmwaterbron gebracht. Een riviertje, dat uitmondt in een waterval waar je onder kunt badderen. Voor het eerst in twee weken weer warm water op ons lijf. Heerlijk!
Na zo'n dag vol indrukken wederom heel vroeg naar bed. Onze hersenen hebben heel wat te verwerken..
We blijven nog een dag in Bajawa, waar we een vulkanische heuvel willen bewandelen. Erheen met de bemo valt nog niet mee, want waar rijdt dat ding? We worden alle kanten op gewezen, vervolgens wordt beweerd dat hij niet rijdt. Half het dorp staat om ons heen. Uiteindelijk krijgen we hulp en vinden we ons vervoermiddel. Wederom tussen de arme, in vodden geklede, betelnootkauwende vrouwtjes, die me toelachen en me plagend in mijn zij prikken. We worden gedropt in het dorpje Ngoranale, vanwaar we Wawo Muda willen bewandelen. Terwijl wij het pad zoeken, staat het halve dorp wederom tegen ons te roepen. Geen idee waar het ze om gaat. Uiteindelijk vertrekken we maar gewoon. We worden gevolgd door twee jongetjes ' hey mister! hey mister!' die met zelfgemaakt bamboe speelgoed (een lange stok, onderaan gespleten en met een wieltje erin) achter ons aan de berg op komen. We geven ze ballonnen en wisselen namen uit. Daar is gelukkig weinig taal voor nodig. Al snel zijn ze onze vrienden en gidsen ze ons de berg op.
Na een klein half uur, horen we weer 'hey mister' roepen en komen twee grote knullen met en enorme machete achter ons de berg opsnellen. Onze jonge gidsen reageren schrikachtig, zeggen 'no! no!' tegen ons en gaan steeds sneller lopen.
Zijn dit hun kwelgeesten uit het dorp? Of zijn ze op geld uit? Ik knijp hem behoorlijk, maar met het besef dat hardlopen geen zin heeft, stellen we ons voor en delen we koekjes uit. Zo wordt ons gezelschap wederom groter en met twee woordjes Engels en een woord Indonesisch lopen we de berg op en later weer af.
Dagen vol contact met de lokale bevolking dus, wat volgens ons (we delen niet eens een paar woorden in een wederzijds begrijpelijke taal!) veel zegt over de hartelijkheid, sociaalheid en nieuwsgierigheid van de mensen hier.
Vol van alle ervaringen maken we ons voor zover mogelijk klaar om weer in de gekte van het lokale vervoer te stapen voor de even vermoeiende terugreis naar Labuhan Bajo. We voelen ons allebei niet lekker (misschien wel door de zwavelbaden). Auke heeft zoveel lucht in zijn maag dat ie muren omver kan boeren en allebei zijn we misselijk en hebben we dagenlang geen eetlust. In Labuhan Bajo lummelen we dus maar een dagje rustig rond, voordat we weer op de Perama boot stappen voor de terugreis naar Lombok.
Weer twee nachten slapen op het dek. Wederom roerige wateren, maar wel minder mensen aan boord.
Hoogtepunten op de terugweg:
- Komodo dragons op Rinca. Gelukkig zien we ze nu wel en ja.. ze zien er echt prehistorisch uit!
- Een stop op het eilandje Moyo, waar we aan een liaan vanaf een waterval naar beneden kunnen slingeren en we ons wederom vergapen aan de geweldige kindertjes. Auke is door zijn lengte een object van obsessie, kindertjes grijpen zijn hand en roepen 'papa, papa!' (hmm.. misschien moeten we er ooit maar een adopteren) om hem niet meer los te laten en volwassen mannen van pak 'm beet anderhalve meter hoog komen meten tot hoe ver ze reiken als ze naast Auke staan. Onvergetelijke ontmoetingen.
Uiteindelijk brengt de veerboot ons terug naar Bali. Daar aangekomen en om ons heen kijkend, valt ons direct weer op dat Bali niet representatief is voor het land Indonesie. Het is hier zoveel rijker en ontwikkelder. Maar - aangekomen in Ubud - overduidelijk wel representatief ongeoganiseerd.
In Ubud zal morgen een crematie plaatsvinden, wat hier met grootse ceremonies plaatsvindt. 100 mensen worden tegelijk gecremeerd en dit keer zijn 3 van deze personen leden van het koninklijk huis, waarvoor er extreem is uitgepakt. Aangezien we gehoord hebben dat vanuit heel Indonesie mensen zullen toestromen, hebben we ruim op tijd een kamer gereserveerd. Het principe van reservering - waarborgen dat je een kamer hebt - wordt hier echter niet zo nauw genomen. Aangekomen bij ons guesthouse, hebben ze ondanks onze herbevestiging uit voorzorg, alle kamers weg gegeven. We staan dus 's avonds laat in een volgeboekte stad, zonder plek om te slapen. Tegen alle sociale conventies in uiten we onze boosheid en zetten we de eigenaar flink onder druk, die uiteindelijk een achteraf kamertje voor ons regelt. We worden hier gelukkig heel vriendelijk ontvangen en hoewel we balen van de gang van zaken, zijn we allang blij een slaapplek te hebben.
's ochtends traditiegetrouw op tijd uit de veren en op naar Jalan Ubud, waar het allemaal gebeurt. Het eerste fenomeen dat onze terugkomst naar Ubud al de moeite waard maakt zijn de naieve toeristen (waar we in dit geval zelf ook deel van uitmaken). Op straat lopen vrouwtjes sarongs te verkopen, onder man en vrouw het meest gedragen kledingstuk van Indonesie.
De dames claimen dat je alleen bij de festiviteiten toegelaten wordt als je en sarong om hebt. Dit maakt dat zo'n 90% van de westerlingen: jong, oud, man vrouw, net als wij het zekere voor het onzekere heeft genomen en nu met een sarong over de kleding geknoopt rondloopt. Een grote Hollandse man in een te strak geknoopte sarong en met een Lonnie-petje op zijn hoofd een trappetje zien opploeteren is ab-so-luut een lust voor het oog. Dat vinden ook de Balinesen, ze lachen ons (terecht) recht in ons gezicht uit.
Ook wij lopen braaf met doeken om onze heupen, maar de mensen die niet gezwicht zijn voor de verkooppraatjes blijken evenzeer welkom.
Wat betreft de festiviteiten: we zien de grootste praalwagens die je kunt bedenken, torens van zeker 25 meter hoog, die op een soort van vlonders staan die door dragers worden voortbewogen. Hier hebben ongelooflijk veel manuren ingezeten en het geheel oogt spectaculair. In totaal zijn er 7000 dragers betrokken om alle stellages richting plek van crematie te bewegen. Heel Indonesie lijkt zich in Ubud te hebben verzameld en het is een gedrang van jewelste. Natuurlijk loopt alles vertraging op en we staan uren opeengepakt in de zon te wachten tot er eindelijk wat gebeurt, totdat plotseling... de stellages in noodgang in beweging komen en recht op ons af komen denderen. Door alle mensen om ons heen kunnen we nergens heen, terwijl er geschreeuwd wordt dat we moeten maken dat we wegkomen en dat we op een heel gevaarlijke plek staan. Het is een dringen van heb ik jou daar en even flitst er door mijn hoofd dat het toch sneu zou zijn om wel Indonesische busritten en veerboten te overleven en dan op de valreep bij een crematie door een praalwagen geplet te worden.
Natuurlijk komt het allemaal goed en we zijn zwaar onder de indruk van het hele schouwspel.
De afgelopen weken hebben we ongelooflijk veel van de cultuur en de mensen van Indonesie kunnen beleven. We hebben het gevoel echt wat te hebben gezien en meegemaakt en zijn superblij deel te hebben mogen uitmaken van zulke bijzondere gebeurtenissen. Maar we zijn ook fysiek en mentaal uitgeput! Rondreizen door dit land is niet voor watjes en vraagt vaak echt om een lange adem Daar krijg je dan vervolgens ook wel heel veel voor terug.
Nog 4 dagen Yogjakarta (waar we nog erg veel zin in hebben) en dan terug naar Bali om ons voor te bereiden op onze vlucht naar Australie. Met een campertje door de leegte rijden klinkt ons na alle hectiek van de afgelopen weken als muziek in de oren!
Uiteindelijk arriveert de bus. Over zakken rijst, manden met koopwaar en dozen met van alles en nog wat erin, klimmen we naar onze stoeltjes, die duidelijk gemaakt zijn voor Indonesische proporties en niet voor Hollandse lange benen.
De bus wordt voller en voller... er zijn 16 zitjes, maar uiteindelijk zitten/hangen er 31 mensen in de bus. Rokend, plakrijst etend, overgevend (gelukkig zijn er zakjes voor handen), afval uit het raam gooiend. Continue horen we het hondje blaffen, dat in een juten zak achteraan de bus is gebonden.
Voor zover we ons zo kunnen manouvreren dat we uit het raam kunnen kijken, kunnen we niet anders zeggen dan dat de omgeving prachtig is. Bergachtig en schitterende uitzichten over rijstvelden die nog onnoemelijk veel mooier zijn dan die in Ubud. Maar de weg is ook heel bochtig en het reizen bijzonder pijnlijk. Meer dan 10 uur in een gefixeerde, oncomfortabele houding. Geen plasstops, niks. Alleen twee keer een stop, omdat de bus pech heeft en een keer omdat de koelboxen met vis zijn gaan lekker en het vissennat over de bodem van de bus komt stromen. Drie keer raden waar onze tassen nu nog steeds naar ruiken..
In het aardedonker komen we volledig uitgeput in het dorp Bajawa aan, waar al snel duidelijk is dat Flores minder reizigers trekt en over minder faciliteiten beschikt. We vinden een plek met op zijn minst een goed bed en liggen voor 21u op een oor.
Logischerwijs zijn we ook heel vroeg weer wakker. Het leven begint in Indonesie letterlijk bij het kraaien van de hanen, rond 5.00u dus (en als de beesten van slag zijn soms al eerder). Als we om 7.00u aan de ontbijttafel zitten, besluiten we samen met een aantal Duitsers die in hetzelfde guesthouse verblijven om mee te gaan met gids Arnold, die ons gisteren een tocht aangeboden heeft en die behoorlijk Engels spreekt. We willen een aantal traditionele dorpen bezoeken, wat met gids ongetwijfeld heel veel interessanter is dan wanneer we er zelf zonder enige kennis doorheen banjeren.
We hebben ongelooflijk veel geluk, want in het dorp Langa is een groot feest, te ere van een 15 jaar geleden gebouwd huis. Er zullen offers worden gebracht voor de voorouders van de bouwer, wiens geesten volgens hun geloof in het huis bivakkeren. Alle clans verzamelen om dit met elkaar te vieren.
Op het moment dat we het dorp bereiken, zijn er net twee buffels geslacht. De koppen staan als trofeeen in het midden van het dorp, kinderen zitten te spelen met de ingewanden en anderen lopen met bebloede stokjes rond. Tamelijk surrealistisch.
Auke en ik plakken stickertjes op de handen van de kinderen en al snel worden we omringd door zo'n 50 blije hummels (vieze handen, grote snottebellen, gescheurde t-shirts, veel te grote slippers) die ons de rest van de ochtend gezelschap blijven houden. Intussen wachten we af wat er gaat gebeuren. De gids vertelt dat er straks zo'n 30 varkens geofferd zullen worden. Als hij beschrijft hoe dit zal gebeuren (kop wordt van de bovenkant in tweeen gekliefd en de messen zien er niet scherp uit), denk ik dit absoluut niet te willen aanschouwen. Ik besluit wat afstand te houden en lummel wat rond in het dorpje, waar ik echter al snel een hut in word gedirigeerd voor een kopje koffie (met heel veel suiker). Ik zit op een rieten matje tussen de oude vrouwtjes van het dorp, die gemiddeld nog pak 'm beet 1,4 rotte tanden in hun mond hebben door het kauwen van betelnoten. Er wordt naar me geglimlacht en in het Indonesisch tegen me gepraat. Geen idee waar het over gaat, ik glimlach maar terug. Opeens verdwijnt de rust en wordt mij gebaard dat ik snel mijn koffie achterover moet slaan. Matten worden opgerold en uiteindelijk sta ik dus toch met mijn neus boven op de offerande. Naief om te denken dat deze stokoude dames dit spektakel aan hun neus voorbij zouden laten gaan.
Uitendelijk wint mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst en zie ik dus toch hoe de varkens (allemaal tegelijk) worden geofferd. Hoe wreed te procedure ook mag klinken, het is heel snel gebeurd. En rationeel beschouwd: deze dieren hebben jarenlang gescharreld, in tegenstelling tot onze Hollandse bio-industrie dieren.
Al met al een bijzondere belevenis!
We bezoeken nog twee dorpen, waar we wat meer achtergrond informatie krijgen over kastesystemen, etcetera. 's Middags worden we over een mooie bergweg naar een warmwaterbron gebracht. Een riviertje, dat uitmondt in een waterval waar je onder kunt badderen. Voor het eerst in twee weken weer warm water op ons lijf. Heerlijk!
Na zo'n dag vol indrukken wederom heel vroeg naar bed. Onze hersenen hebben heel wat te verwerken..
We blijven nog een dag in Bajawa, waar we een vulkanische heuvel willen bewandelen. Erheen met de bemo valt nog niet mee, want waar rijdt dat ding? We worden alle kanten op gewezen, vervolgens wordt beweerd dat hij niet rijdt. Half het dorp staat om ons heen. Uiteindelijk krijgen we hulp en vinden we ons vervoermiddel. Wederom tussen de arme, in vodden geklede, betelnootkauwende vrouwtjes, die me toelachen en me plagend in mijn zij prikken. We worden gedropt in het dorpje Ngoranale, vanwaar we Wawo Muda willen bewandelen. Terwijl wij het pad zoeken, staat het halve dorp wederom tegen ons te roepen. Geen idee waar het ze om gaat. Uiteindelijk vertrekken we maar gewoon. We worden gevolgd door twee jongetjes ' hey mister! hey mister!' die met zelfgemaakt bamboe speelgoed (een lange stok, onderaan gespleten en met een wieltje erin) achter ons aan de berg op komen. We geven ze ballonnen en wisselen namen uit. Daar is gelukkig weinig taal voor nodig. Al snel zijn ze onze vrienden en gidsen ze ons de berg op.
Na een klein half uur, horen we weer 'hey mister' roepen en komen twee grote knullen met en enorme machete achter ons de berg opsnellen. Onze jonge gidsen reageren schrikachtig, zeggen 'no! no!' tegen ons en gaan steeds sneller lopen.
Zijn dit hun kwelgeesten uit het dorp? Of zijn ze op geld uit? Ik knijp hem behoorlijk, maar met het besef dat hardlopen geen zin heeft, stellen we ons voor en delen we koekjes uit. Zo wordt ons gezelschap wederom groter en met twee woordjes Engels en een woord Indonesisch lopen we de berg op en later weer af.
Dagen vol contact met de lokale bevolking dus, wat volgens ons (we delen niet eens een paar woorden in een wederzijds begrijpelijke taal!) veel zegt over de hartelijkheid, sociaalheid en nieuwsgierigheid van de mensen hier.
Vol van alle ervaringen maken we ons voor zover mogelijk klaar om weer in de gekte van het lokale vervoer te stapen voor de even vermoeiende terugreis naar Labuhan Bajo. We voelen ons allebei niet lekker (misschien wel door de zwavelbaden). Auke heeft zoveel lucht in zijn maag dat ie muren omver kan boeren en allebei zijn we misselijk en hebben we dagenlang geen eetlust. In Labuhan Bajo lummelen we dus maar een dagje rustig rond, voordat we weer op de Perama boot stappen voor de terugreis naar Lombok.
Weer twee nachten slapen op het dek. Wederom roerige wateren, maar wel minder mensen aan boord.
Hoogtepunten op de terugweg:
- Komodo dragons op Rinca. Gelukkig zien we ze nu wel en ja.. ze zien er echt prehistorisch uit!
- Een stop op het eilandje Moyo, waar we aan een liaan vanaf een waterval naar beneden kunnen slingeren en we ons wederom vergapen aan de geweldige kindertjes. Auke is door zijn lengte een object van obsessie, kindertjes grijpen zijn hand en roepen 'papa, papa!' (hmm.. misschien moeten we er ooit maar een adopteren) om hem niet meer los te laten en volwassen mannen van pak 'm beet anderhalve meter hoog komen meten tot hoe ver ze reiken als ze naast Auke staan. Onvergetelijke ontmoetingen.
Uiteindelijk brengt de veerboot ons terug naar Bali. Daar aangekomen en om ons heen kijkend, valt ons direct weer op dat Bali niet representatief is voor het land Indonesie. Het is hier zoveel rijker en ontwikkelder. Maar - aangekomen in Ubud - overduidelijk wel representatief ongeoganiseerd.
In Ubud zal morgen een crematie plaatsvinden, wat hier met grootse ceremonies plaatsvindt. 100 mensen worden tegelijk gecremeerd en dit keer zijn 3 van deze personen leden van het koninklijk huis, waarvoor er extreem is uitgepakt. Aangezien we gehoord hebben dat vanuit heel Indonesie mensen zullen toestromen, hebben we ruim op tijd een kamer gereserveerd. Het principe van reservering - waarborgen dat je een kamer hebt - wordt hier echter niet zo nauw genomen. Aangekomen bij ons guesthouse, hebben ze ondanks onze herbevestiging uit voorzorg, alle kamers weg gegeven. We staan dus 's avonds laat in een volgeboekte stad, zonder plek om te slapen. Tegen alle sociale conventies in uiten we onze boosheid en zetten we de eigenaar flink onder druk, die uiteindelijk een achteraf kamertje voor ons regelt. We worden hier gelukkig heel vriendelijk ontvangen en hoewel we balen van de gang van zaken, zijn we allang blij een slaapplek te hebben.
's ochtends traditiegetrouw op tijd uit de veren en op naar Jalan Ubud, waar het allemaal gebeurt. Het eerste fenomeen dat onze terugkomst naar Ubud al de moeite waard maakt zijn de naieve toeristen (waar we in dit geval zelf ook deel van uitmaken). Op straat lopen vrouwtjes sarongs te verkopen, onder man en vrouw het meest gedragen kledingstuk van Indonesie.
De dames claimen dat je alleen bij de festiviteiten toegelaten wordt als je en sarong om hebt. Dit maakt dat zo'n 90% van de westerlingen: jong, oud, man vrouw, net als wij het zekere voor het onzekere heeft genomen en nu met een sarong over de kleding geknoopt rondloopt. Een grote Hollandse man in een te strak geknoopte sarong en met een Lonnie-petje op zijn hoofd een trappetje zien opploeteren is ab-so-luut een lust voor het oog. Dat vinden ook de Balinesen, ze lachen ons (terecht) recht in ons gezicht uit.
Ook wij lopen braaf met doeken om onze heupen, maar de mensen die niet gezwicht zijn voor de verkooppraatjes blijken evenzeer welkom.
Wat betreft de festiviteiten: we zien de grootste praalwagens die je kunt bedenken, torens van zeker 25 meter hoog, die op een soort van vlonders staan die door dragers worden voortbewogen. Hier hebben ongelooflijk veel manuren ingezeten en het geheel oogt spectaculair. In totaal zijn er 7000 dragers betrokken om alle stellages richting plek van crematie te bewegen. Heel Indonesie lijkt zich in Ubud te hebben verzameld en het is een gedrang van jewelste. Natuurlijk loopt alles vertraging op en we staan uren opeengepakt in de zon te wachten tot er eindelijk wat gebeurt, totdat plotseling... de stellages in noodgang in beweging komen en recht op ons af komen denderen. Door alle mensen om ons heen kunnen we nergens heen, terwijl er geschreeuwd wordt dat we moeten maken dat we wegkomen en dat we op een heel gevaarlijke plek staan. Het is een dringen van heb ik jou daar en even flitst er door mijn hoofd dat het toch sneu zou zijn om wel Indonesische busritten en veerboten te overleven en dan op de valreep bij een crematie door een praalwagen geplet te worden.
Natuurlijk komt het allemaal goed en we zijn zwaar onder de indruk van het hele schouwspel.
De afgelopen weken hebben we ongelooflijk veel van de cultuur en de mensen van Indonesie kunnen beleven. We hebben het gevoel echt wat te hebben gezien en meegemaakt en zijn superblij deel te hebben mogen uitmaken van zulke bijzondere gebeurtenissen. Maar we zijn ook fysiek en mentaal uitgeput! Rondreizen door dit land is niet voor watjes en vraagt vaak echt om een lange adem Daar krijg je dan vervolgens ook wel heel veel voor terug.
Nog 4 dagen Yogjakarta (waar we nog erg veel zin in hebben) en dan terug naar Bali om ons voor te bereiden op onze vlucht naar Australie. Met een campertje door de leegte rijden klinkt ons na alle hectiek van de afgelopen weken als muziek in de oren!
-
15 Juli 2008 - 13:07
Ineke En Kees:
We zitten iedere keer weer te genieten van jullie verhalen,heel leuk.
groetjes uit delft -
15 Juli 2008 - 13:33
Jolien:
Hmmm..droom droom..qua reiscomfort ben ik niet zo jaloers, maar de ontmoetingen met de bevolking lijken me erg mooi. Speciaal dat jullie zoveel lokale 'festiviteiten' mee maken. Ook goed dat jullie je even niet sociaal hebt gedragen, buiten slapen lijkt me niet zo fijn... Jullie verhalen komen mij voor als de duizend-en-een-nacht sprookjes, zo voelt dat. Ik moet mezelf voorhouden dat ik nog geen vakantie heb, anders ga ik jullie vakantietempo overnemen. ;-) Ik moet nog een weekje ploeteren en dan hopelijk nog wat kleine dingen naar aanleiding van feedback van mijn 2e lezer.
Wij gaan waarschijnlijk begin augustus Frankrijk ofzo onveilig maken. In plaats van sarongs, moeten we daar dan natuurlijk echt wijn kopen ;-)
Genietse nog even van Yogjakarta en Bali en dan.. het volgende continent!
Liefs Jo -
15 Juli 2008 - 14:55
Anita Chinea:
Wat een schitterende foto's en verhalen het kan haast niet anders dat dit een droomreis moet zijn. Geniet lekker verder van al het moois wat jullie zien.
Groetjes en een dikke knuffel Anita -
15 Juli 2008 - 17:51
Gerda:
Hoi Auke en Ramona,
Zoveel indrukken......erg leuk, maar erg veel. Gelukkig zit er steeds wat natuur tussendoor. Heerlijk om zoveel contact te hebben met de locale bevolking! Dan voel je het samen delen en het echte leven zoals zij het daar hebben. Het adopteergevoel is herkenbaar: een soort midden tussen "kom maar, bij mij is het beter" en een schuldgevoel dat je het ook echt beter hebt. Hoewel beter?? Deze kinderen leven met het echte leven en dus ook met de dood, het hoort erbij. Ze hebben de ruimte om te leven in de natuur en met hun eigen normen en waarden. Dat geeft wel een bepaalde rust denk ik. Onze presteer maatschappij is ook niet alles. Ik vlucht ook regelmatig de natuur in, of de tuin van ma, om lekker onkruid te wieden en met plantjes te werken ipv op de computer alles met je hoofd te doen. Dus straks voor jullie ook de natuur en de leegte! Heerlijk bijkomen en indrukken verwerken van de afgelopen tijd, want nu is het opnemen, opnemen,opnemen van indrukken en straks komt alles weer boven zodat je kunt glimlachen om het oncomfortabele reizen en het achterkamertje en nagenieten van alles wat je hebt gezien en meegemaakt!
Geniet nu nog even van de drukte en straks van de rust en dan horen we wel weer hoe dat bevalt!
Knuffel van Gerda -
15 Juli 2008 - 18:50
Gerrie:
Wat een indrukwekkend reisverslag is dit weer en de foto's onderstrepen die indrukken des te meer! Probeer nog even te genieten van het bijzondere leven in Indonesie, straks in Australie is er rust, natuur en een campertje om in jullie eigen tempo weer hele nieuwe indrukken op te doen! Ook naar die verhalen kijken we uit! Heel veel liefs maM -
16 Juli 2008 - 09:46
Sylvia Heistek:
Indonesië is echt een boeiend land, we zijn er ook al 3x geweest en we zullen er vast nog wel eens komen. Het verbaast ons dat de Kleine Sunda eilanden nog steeds niet toeristisch zijn, terwijl er juist zoveel te zien en te beleven valt. Ik lees jullie verslagen met genoegen. Nog heel veel plezier in Yogjakarta: het is daar heel wat drukker, maar toch ook heel bijzonder en er valt zeer veel te zien.
Goede reis verder. -
16 Juli 2008 - 15:23
Lida:
Nog 2 dagen te gaan als jullie dit lezen(?) Dus nog bijna 2 dagen genieten van alle drukte, gekte en moois! Wat heerlijk om te lezen dat jullie zoveel meemaken en zien vooral de hartelijkheid van de bevolking en de kinderen komt over als een warm bad. Dat blijft je bij hoor; je gaat vergelijken als je terug bent in Nederland want we staan internationaal niet zo bekend als beleefd en voorkomend. Wel vriendelijk maar das wat anders. En dan gaan jullie 'bijkomen' in de Australische ruimte en stilte!! Ook daar natuur alom en wat zullen jullie ervan gaan genieten.Bedankt voor het heerlijke verslag: ik waande me even in het mooie indonesie; ik kijk al uit naar het volgende. Be carefull and enjoy everything... -
16 Juli 2008 - 18:17
Jan En Gerrie:
Het bewijs is geleverd: over de begrafenisceremonie is geen woord teveel geschreven in jullie reisverslag, want...... in de Telegraaf (de meest geloofwaardige krant van Nederland!:) van 16 juli staat een prachtige foto van de door jullie bijgewoonde Balinese begrafenis van Tjokorda Gde Agung Suyasa. Hij blijkt een van de meest gerespecteerde Koninklijke familieleden op Bali te zijn! De foto van de praalstier staat ook in de Telegraaf! Heel veel mensen er om heen in sarong en met lonnie-petje…… Jullie zouden er maar zou tussen kunnen staan, maar helaas zien we er geen lange atletische man bovenuit steken met een te strak geknoopte sarong en schattig buin Hollands meissie bij zich! Maar bijzonder is het wel!!
Lieve groetjes paM en maM -
18 Juli 2008 - 14:05
Ronald:
Da's lekker tijdens een van mijn (vele) kantoordipjes: altijd wel een mooi verhaal van jullie om te lezen. Ga zo door! Lijken me trouwens schatjes, die komodo varanen :))
-
19 Juli 2008 - 07:47
Wil Venema:
mijn hemel - wat een verhalen weer. Hoe denken jullie ooit nog te passen in het gewone Nederland? En gewoon 's ochtends op te staan en gewoon naar je werk te gaan? en gewoon iedere dag het zelfde doen? :)
Dat wordt een hele uitdaging ... maar eerst nog zo veel andere uitdagingen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
